Η συνάντησή μου με τον Pierre Vella, σχολιαστή των αγώνων της Formula 1 στην τηλεόραση της Μάλτας (ο οποίος διέθετε πάντοτε εξαιρετικούς δεσμούς με τη Scuderia Ferrari) ήταν ένα από τα πράγματα που πότισαν με χαρά τη ψυχή μου κατά τη φετινή μου επίσκεψή στην αγαπημένη μου πίστα της Monza, σε αυτή τη δέκατη φορά που πατούσα το πόδι μου στα ιερά χώματά της.

 

Ερχόμενος από τις Lesmo, όπου είχα πάει για να αποτίνω φόρο τιμής στον κόμη Zborowski, ο οποίος γλίστρησε στον άλλο κόσμο λίγο μετά που έχασε τον έλεγχο της Mercedes του στο Ιταλικό Grand Prix που διεξήχθη έναν αιώνα προηγουμένως (κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά μου οι Hamilton και Russell με τις δικές τους Mercedes η τρίχα μου ορθωνόταν κάγκελο) ήθελα τόσα πολλά να του πω αλλά και να ακούσω από το στόμα του ανθρώπου αυτού τον οποίο θεωρώ έναν από τους πιο παθιασμένους ειδήμονες που υπάρχουν στους κύκλους της F1.

 

Σφιχταγκαλιαστήκαμε και ξεκινήσαμε να αναπολούμε τις παλιές καλές εποχές και τις εμπειρίες που ζήσαμε από κοινού, όπως την περιπέτεια που είχαμε κατά την παρουσίαση του μονοθέσιου της Renault στην πίστα του Paul Ricard το 2003, όταν έβαλαν όλους τους δημοσιογράφους σε μια αίθουσα και μας είπαν πως θα βλέπαμε τον Jarno Trulli να συμπληρώνει γύρους της πίστας από μια μεγάλη οθόνη. «Δεν ήρθα μέχρι εδώ για να δω ένα μονοθέσιο να κάνει γύρους στην τηλεόραση», θυμήθηκε πως του είχα πει ο Pierre και λίγα λεπτά αργότερα το «γεράκι της Μάλτας», που αποφάσισε να με ακολουθήσει και να κάνει μαζί μου σκασιαρχείο, κατάφερε να πλανέψει τον υπεύθυνο ασφαλείας του pit-lane με αποτέλεσμα να απολαύσουμε όλη τη δράση με γυμνό μάτι (από απόσταση αναπνοής!) αφήνοντας όλους τους συναδέλφους μας να ζήσουν το… όνειρο κλεισμένοι σε τέσσερεις τοίχους.

 

Ο Pierre σχολίασε το κόκκινο μπλουζάκι του Gilles Villeneuve το οποίο φορούσα και μου υπενθύμισε τους λόγους που χάθηκε για πάντα το λατρεμένο μας ίνδαλμα: «Οι μηχανικοί της Ferrari μου εκμυστηρεύτηκαν πριν από χρόνια πως το μονοθέσιο της ομάδας τους ήταν το μοναδικό που δεν είχε το κάθισμα του πιλότου βιδωμένο στο chassis και αυτός ήταν ο λόγος που το σώμα του Γαλλοκαναδού άσου εκσφενδονίστηκε από το πιλοτήριο δεμένο σε αυτό και ο ίδιος βρήκε τελικά τραγικό θάνατο».

 

«Το paddock έχει γίνει αφιλόξενο και απρόσωπο στις μέρες μας, ενώ παλιοί γνώριμοι, ιερά τέρατα του αγωνίσματός μας, οι οποίοι έκαναν κάποτε κουμάντο σε αυτό, έχουν… απαλλαγεί από τα καθήκοντά τους», συνέχισε ο Pierre. «Το ξέρω», απάντησα, «κι όλα αυτά για να κάνουν χώρο στα ξυπασμένα ζωντανά του ζωολογικού κήπου που έχει καταντήσει. Μέχρι και το βιβλιοπωλείο του αγαπημένου φίλου Mario Acquati, το οποίο βρισκόταν δεξιά από το άγαλμα του Fangio, πίσω από το paddock της Monza, έχουν κλείσει οι αθεόφοβοι. Υποθέτω πως κανένας δεν αγοράζει βιβλία πια, μονάχα διαφημιστικά εμπορεύματα. Εκατόν εξήντα ευρώ για ένα μπλουζάκι και ένα καπελάκι της Ferrari».

 

Συμφωνήσαμε πως οι τιμές των εισιτηρίων έχουν επίσης ξεφύγει (σχεδόν 1000 ευρώ για να παρακολουθήσεις τη δράση από την κεντρική tribuna) και ότι τα περισσότερα πάσα των VIPs προσφέρονται σε… άτομα που είναι πρόθημα να ξοδέψουν 3000-4000 ευρώ, προκειμένου να δουν και να τους δουν (κάποιοι έχουν πάθει σοβαρή εξάρτιση με το «ποστάρισμα») κι ας μην έχουν ιδέα τι είναι το understeer και το oversteer.

 

«Σήμερα βασιλιάς είναι το χρήμα, ενώ κάποτε μπορούσες να περάσεις τις πύλες του paddock με μοναδικό όπλο το πάθος σου». Και με αυτή τη σκέψη, ένα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπο μας.

 

Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε, μας εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε._Δημήτρης Γιόκκας