Ορισμένα από αυτά τα εντυπωσιακά αυτοκίνητα δεν καταφέραν να μπουν στη γραμμή παραγωγής λόγω έλλειψης επένδυσης, ενώ κάποια άλλα ήταν καταδικασμένα να αφανιστούν λόγω προβληματικής αρχιτεκτονικής και τεχνολογίας.

Alfa Romeo Carabo (1968)

Σύμφωνα με την Alfa Romeo, ο Marcello Gandini «εγκατάλειψε την πυξίδα για χάρη ενός χάρακα» όταν σχεδίασε, για λογαριασμό της Bertone, το σφηνοειδές Carabo.  Αυτό προήλθε από την πολύ πιο καμπυλωτή Alfa 33 Stradale (η ίδια ήταν βασισμένη στο αγωνιστικό αυτοκίνητο Tipo 33) και χρησιμοποιούσε τον ίδιο κινητήρα V8 των 2.0 λίτρων, τοποθετημένο μπροστά από τον πίσω άξονα.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σχεδιασμού, ο Gandini εφηύρε τις ψαλιδωτές πόρτες, οι οποίες αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους σε πολλά υπεραυτοκίνητα που βρήκαν το δρόμο για τη γραμμή παραγωγής.  Αυτά περιελάμβαναν τη Lamborghini Countach, η οποία έμοιαζε οπτικά με το Carabo.

Audi Rosemeyer (2000)

Το Audi Rosemeyer έφερε στην ουρά του τον ατμοσφαιρικό κινητήρα W16 αλλά, ακολουθώντας τη γνωστή πλέον παράδοση της Audi, είχε και τετρακίνηση. Πήρε το όνομά του από τον θρυλικό πιλότο των  αγώνων Grand Prix Bernd Rosemeyer (1909-1938), ο οποίος αγωνίστηκε με τα εξαιρετικά ισχυρά 16κύλινδρα μονοθέσια της Auto Union τη δεκαετία του 1930.  Η ιδέα σχεδιάστηκε για να μοιάζει με εκείνα ακριβώς τα μονοθέσια.

BMW Nazca M12 (1991)

Σε έναν άλλο κόσμο, η Nazca M12 θα μπορούσε να ήταν ο διάδοχος της BMW M1.  Και τα δύο αυτοκίνητα είχαν την ίδια βασική διάταξη κινητήρα, αλλά το Nazca ήταν πιο στρογγυλεμένο και είχε σχεδόν τελείως επίπεδη ουρά. Η ισχύς προερχόταν από τον πρώτο κινητήρα αυτοκινήτου V12 της BMW, μια μονάδα των 5.0 λίτρων, απόδοσης 300 ίππων που χρησιμοποιήθηκε αργότερα στις 750i και 850i. Το Nazca φαινόταν σχεδόν έτοιμο για παραγωγή αλλά η ιδέα δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο της… ιδέας.

Citroen Osée (2001)

Osée είναι η γαλλική λέξη για το «τολμηρό», που θα μπορούσε να περιγράψει τη φιλοδοξία της Citroen να κατασκευάσει κάτι σαν τη McLaren F1.  Και τα δύο αυτοκίνητα είχαν έναν κινητήρα τοποθετημένο στη μέση (που κινούσε τους πίσω τροχούς) και μοιράζονταν μια ασυνήθιστη διάταξη καθισμάτων, με τον οδηγό στο κέντρο και δύο καθίσματα επιβατών ελαφρώς πιο πίσω στα πλάγια. Το Osée έφερε έναν V6 κινητήρα των 3.0 λίτρων, απόδοσης 200 ίππων και ήταν μάλλον λιγότερο ισχυρός από τον BMW V12 της McLaren. Το πιο σημαντικό από όλα, στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, είναι πως η F1 έκανε περιορισμένη παραγωγή, ενώ η Osée όχι.

Ferrari Modulo (1970)

Ίσως η πιο φουτουριστική Ferrari στην ιστορία, η Modulo ξεκίνησε ως ένα από τα εικοσιπέντε 512 S αγωνιστικά αυτοκίνητα. Στο τέλος της αγωνιστικής του καριέρας, αποκτήθηκε από την Pininfarina, όπου μεταμορφώθηκε από τον Paolo Martin. Ο Martin επινόησε ένα εξαιρετικά χαμηλό, σφηνοειδές αμάξωμα που κάλυπτε σχεδόν πλήρως και τους τέσσερις τροχούς και περιλάμβανε ένα συρόμενο γυάλινο θόλο αντί για τις συμβατικές πόρτες. Το Modulo προοριζόταν για να είναι μόνο ένα αυτοκίνητο «έκθεσης», αλλά αποκαταστάθηκε περισσότερο από 40 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση και βγήκε στο δρόμο για πρώτη φορά το 2018.

Jaguar XJ13 (1966)

Αν τα πράγματα είχαν πάει διαφορετικά, η XJ13 – και όχι η Lamborghini Miura – θα μπορούσε να ήταν το πρώτο υπεραυτοκίνητο στον κόσμο με κινητήρα στο κέντρο. Γίνονταν σχέδια για ένα νέο αγωνιστικό αυτοκίνητο (το οποίο πιθανότατα θα είχε παραχθεί και για οδική χρήση) στις αρχές της δεκαετίας του 1960, αλλά το μοναδικό αυτό παράδειγμα δεν κατασκευάστηκε μέχρι το 1966, και τότε πιθανότατα δεν θα ήταν ανταγωνιστικό έναντι  του Ford GT40, το οποίο κέρδιζε τον αγώνα των 24 ωρών του Le Mans κάθε χρόνο από τότε μέχρι το 1969. Η ιδέα μπήκε στο ράφι και το XJ13 με κινητήρα V12 των 5.0 λίτρων δεν έκανε τίποτα πιο συναρπαστικό από μερικές δοκιμές υψηλής ταχύτητας προτού συντρίψει κατά τη διάρκεια γυρισμάτων το 1971. Πλήρως ανακατασκευασμένο, εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο Αυτοκινήτου στο Gaydon ως υπενθύμιση του τι μπορεί να ήταν.

Lamborghini Cala (1995)

Λίγα αυτοκίνητα έχουν αντέξει ένα τόσο παρατεταμένο και αγωνιώδες ταξίδι όσο η Lamborghini Cala.  Εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως πρωτότυπο στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1995 (ως πιθανό βασικό μοντέλο κάτω από το Diablo), φέροντας την κατασκευαστική σφραγίδα της ItalDesign Giugiaro. Αυτό το concept είχε αρχικά παραγγελθεί από την τότε ιδιοκτήτρια της Lamborghini, Chrysler, και προωθήθηκε από τη Megatech, η οποία αγόρασε την εταιρεία supercars το 1994. Ωστόσο, όταν ο Όμιλος Volkswagen ανέλαβε τη Lamborghini το 1998, το Cala εγκαταλείφθηκε και αντ' αυτού ξεκίνησαν οι εργασίες για το Gallardo. Το Cala «έδωσε» τη διάταξη κινητήρα V10 στο Gallardo με τη VW να προσθέτει σε αυτό περισσότερη ισχύ, τετρακίνηση και πιο τολμηρό στυλ.

Mercedes-Benz C 111 (1969)

Η Mercedes κατασκεύασε σε διάστημα εννέα ετών πολλά δείγματα του σπορ αυτοκινήτου C 111, το οποίο έφερε κινητήρα στο κέντρο και πόρτες «γλάρου». Κανένα από αυτά τα δείγματα ωστόσο δεν προοριζόταν για δημόσια πώληση. Τα πρώτα 11 δείγματα τροφοδοτούνταν όλοι με περιστροφικούς κινητήρες (είτε με τρεις ρότορες απόδοσης 280 ίππων είτε με τέσσερις ρότορες απόδοσης 350 ίππων), οι οποίοι κατάφεραν να πείσουν τη Mercedes ότι τα περιστροφικά δεν ήταν ο δρόμος που οδηγεί στο αύριο. Οι μεταγενέστερες εκδόσεις τροφοδοτήθηκαν από κινητήρες turbo diesel και σημείωσαν πολλά ρεκόρ ταχύτητας κατά τη διάρκεια δύο μαραθωνίων δοκιμών στην πίστα Nardo στην Ιταλία. Μερικά από τα μοντέλα μετατράπηκαν για να δεχτούν ατμοσφαιρικούς V8 κινητήρες βενζίνης των 3.5 λίτρων ή διπλούς στροβιλοσυμπιεστές των 4.8 λίτρων. Η τελευταία εκδοχή απέδιδε σχεδόν 500 ίππους και έδωσε στο C 111 μια τελική ταχύτητα 402 χλμ./ώρα.

Peugeot Quasar (1984)

Αν είχε βγει ποτέ στην παραγωγή, το Quasar θα μπορούσε να ήταν ένα υπεραυτοκίνητο «σημείο αναφοράς» της δεκαετίας του 1980.  Το χαμηλό, κομψό αμάξωμά του, με τις σχεδόν δεδομένες πια ψαλιδωτές πόρτες, έφερε τα ίδια μηχανικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στο 205 Turbo, το οποίο ανέβασε την Peugeot στην κορυφή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος ράλλυ. Με δύο τούρμπο και όχι ένα, ο τετρακύλινδρος κινητήρας των 1.8 λίτρων του Quasar φημολογούνταν ότι απέδιδε 600 ίππους, προσπερνώντας με διαφορά την ιπποδύναμη της ελαφρώς μεταγενέστερης Ferrari F40.

Volkswagen W12 (1997)

Η Volkswagen δεν κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον με το υπεραυτοκίνητο W12 Syncro το 1997 και έτσι έδωσε συνέχεια με το W12 Roadster και ακολούθως μετά με το W12 Nardo το 2001. Όλα χρησιμοποιούσαν τον κινητήρα W12 που προοριζόταν για την Bentley Continental GT, καθώς και στο λιγότερο δημοφιλές πολυτελές «σαλόνι» Phaeton. Οι δύο πρώτες ιδέες αρκούνταν σε 420 ίππους (5.6 λίτρων), αλλά το Nardo ανέβασε το παιχνίδι του με 591 ίππους, επιτάχυνση 0-100 χλμ./ώρα σε μόλις 3.5 δευτερόλεπτα και τελική 355 χλμ./ώρα. Βοήθησε επίσης να πειστεί η Volkswagen ότι η κατασκευή ενός supercar ήταν καλή ιδέα, αλλά αντάλλαξε το σήμα της VW με εκείνο της Bugatti.

Παρακολουθήστε εδώ το νέο SpeedZone podcast | O Alonso ξαναχτυπά! (και ένας αγώνας F1 σε parking αυτοκινήτων) - κάντε κλικ στην εικόνα