H Formula 1 υπήρξε κάποτε ένα πολύ διαφορετικό αγώνισμα με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους πίσω από το τιμόνι.

Ένα πανέμορφο ψηλό παιδί με αγγελικό πρόσωπο και μεγάλα γαλάζια μάτια που γοήτευαν τις γυναίκες... ένα παιδί με ευγενική ψυχή η οποία είχε τον ίδιο αντίχτυπο στους άντρες... ένας υπέροχος πιανίστας, που έπαιζε για τους φίλους του την αγαπημένη του «παθητική σονάτα» το βράδυ πριν από τις κούρσες, και ένας χαρισματικός πιλότος (βιρτουόζος του βολάν) με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Θα ήταν ο πρώτος Γάλλος πρωταθλητής της Formula 1, εάν η μοίρα δεν έβαζε μπροστά του (σαν σήμερα πριν από ακριβώς 50 χρόνια στην πίστα του Watkins Glen) εκείνη την ατσάλινη μπαριέρα που του έκοψε με τόση ασπλαχνία το σώμα -το νήμα της ζωής.

O Francois Cevert υπήρξε ένας γνήσιος gentleman που αγωνιζόταν με ένα συναίσθημα βαθιάς εκτίμησης για τους αντιπάλους του, ο οποίος έβλεπε τον μεγάλο και τρανό ομόσταβλό του στην Tyrrell, τριπλό παγκόσμιο πρωταθλητή Jackie Stewart, ως τον δάσκαλο που έπρεπε πάντα να σέβεται.

Άνθρωποι, πιλότοι και αξίες που χάθηκαν, μα που δεν περνά μέρα που να μην τους φέρνουμε στη σκέψη. Το δικό μας χρέος είναι να μην ξεχαστούν ποτέ, γιατί το πάθος με το οποίο πιλόταραν τις μελωδικές βολίδες τους που τράνταζαν το δρόμο κάτω απ’ τα πόδια μας, ο τρόπος με τον οποίο αψηφούσαν τον χάροντα και η ταπεινότητα με την οποία εκφράζονταν, ήταν οι λόγοι που έκαναν κάποτε τον κόσμο (τον κόσμο της «προ-Drive to Survive εποχής») να λατρέψει τη Formula 1._Δημήτρης Γιόκκας   

Ο πιλότος που άναβε τσιγάρο στο πιλοτήριο και τι ξεχωρίζει τη Red Bull σήμερα από τα μεγαθήρια που ακούν στα ονόματα Mercedes και Ferrari | Δείτε εδώ το νέο Speedzone Podcast EP40