Συμπληρώθηκαν κιόλας 35 χρόνια από τη μέρα που η λέξη «πάθος» έμεινε ορφανή στις πίστες.  

Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί όλοι πάντα τον εγκατέλειπαν τέτοιες μέρες, στην καλοκαιρινή ζέστη του Αυγούστου, αφήνοντάς τον μόνο στο φρούριό του με τις πορφυρές μηχανές του. Παρέα με τα φαντάσματα.

Το πάθος με τους αγώνες, η εμμονή με τη νίκη, δεν θα του επέτρεπε ποτέ να καταλάβει -ακόμη και στα 90 του χρόνια- τι πάει να πει «αργία του ferragosto». Πώς είναι άλλωστε δυνατόν να σπαταλιέται χρόνος ξεκούρασης όταν κυνηγάς τη νίκη; Μόνο οι άνθρωποι της δικής του γενιάς θα μπορούσαν ίσως να τον καταλάβουν: o πιστός του φίλος Bazzi, o Jano, o Campari, ο Nuvolari, αλλά αυτοί είχαν φύγει προ πολλού.

Ο ίδιος πίστευε πως η Alfa Romeo ήταν η μάνα του, αλλά με όλα εκείνα που τη βοήθησε να πετύχει, τις δάφνες της νίκης που μαζί μοιράστηκαν, πιο σωστό είναι να πει κανείς πως ήταν η ερωμένη του. Η ερωμένη με την οποία έφεραν τελικά στον κόσμο το πιο ιερό και το πιο ένδοξο σύμβολο στον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου: τη Scuderia Ferrari.  

Για όσο θα υπάρχουν αγώνες Grand Prix, οι βολίδες της Scuderia Ferrari θα είναι εκεί για να θυμίζουν σε όλους την έννοια του πάθους, του ρομαντισμού και της ζωντάνιας στις αρένες ταχύτητας της υφηλίου. «Εάν η ψυχή ζει κάπου, τότε η δική μου ζει αθάνατη μέσα στους κινητήρες μου», έλεγε ο ίδιος.

Παραμονή της μεγάλης γιορτής λοιπόν, 14 Αυγούστου 1988, ο Enzo Ferrari ετοίμασε τις βαλίτσες του για να ανταμώσει τους παλιούς του φίλους, τους ανθρώπους της δικής του γενιάς, και μέχρις ότου ο κόσμος επιστρέψει από την αργία του ferragosto και πληροφορηθεί τα μαντάτα γι’ αυτό του το ταξίδι, είχαν περάσει κιόλας δύο ημέρες, επιτρέποντάς του να γλιστρήσει, όπως ο ίδιος πάντα ήθελε, κάτω από τη μύτη ολονών στον άλλο κόσμο._Δημήτρης Γιόκκας