Στις 2 Ιουνίου 1970 χάθηκε στο Goodwood δοκιμάζοντας ένα από τα αγωνιστικά πρωτότυπά του ο Bruce McLaren, που εκτός από ιδρυτής της πασίγνωστης από τις επιτυχίες της στη F1 εταιρείας, υπήρξε εξέχον μέλος της εξαιρετικά ολιγομελούς ομάδας των τέλειων «οδηγών-μηχανικών-εξελικτών».

Γεννημένος τον Αύγουστο του 1937 στη Νέα Ζηλανδία, ο Bruce McLaren έδειξε από πολύ νωρίς τα χαρίσματά του πίσω από το τιμόνι και τις μεγάλες γνώσεις του περί μηχανικής, κερδίζοντας πολυάριθμους αγώνες στη χώρα του με ένα δικής του κατασκευής τροποποιημένο όχημα. Εξαιτίας όλων αυτών δεν άργησε να διεθνοποιηθεί και να κερδίσει μεγάλους αγώνες στην αμερικανική και την ευρωπαϊκή ήπειρο, με πιο ξεχωριστή την πρωτιά το 1966 στις 24 ώρες του Le Mans, με το κλασικό στις ημέρες μας Ford GT40. Στη Formula 1 έλαβε μέρος σε 101 Grand Prix, αρχής γενομένης το 1958 στη Γερμανία, στο cockpit ενός Cooper της κατηγορίας F2.

H πρώτη του νίκη, στο Αμερικανικό GP της επόμενης χρονιάς με Cooper Climax πια, τον έχρισε με τον ανεπίσημο τίτλο του νεώτερου νικητή αγώνα της F1 για πολύ καιρό. Κέρδισε ακόμη δύο αγώνες με την ομάδα της Cooper (Aργεντινή 1960, Μονακό 1962), πριν αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο δικό του team. Η τελευταία του νίκη, στο Βέλγιο το 1968, ήταν συνάμα και η πρώτη της McLaren (με κινητήρα Ford Cosworth V8). Εκείνη την ημέρα, τα πορτοκαλί μονοθέσια άρχισαν να γράφουν τη δική τους ιστορία…

McLaren – τα πρώτα χρόνια…

Το νέο κεφάλαιο των δραστηριοτήτων του Bruce McLaren άνοιξε το 1964 με την «M1A» των 310 ίππων. Ο νεαρότερος την εποχή εκείνη νικητής αγώνα της Formula 1 και θριαμβευτής λίγο αργότερα στο Le Mans με Ford «GT40», είχε εντυπωσιάσει νωρίτερα με το δικής του κατασκευής «Zerex Special», το οποίο είχε προκύψει από το σασί ενός μονοθεσίου Cooper F1 του 1961. Κινητήριο σύνολο στο ιδιότυπο «άρμα» του Bruce ήταν ένας V8 της Oldsmobile των 3.5 λίτρων, που πήρε τη θέση του πατροπαράδοτου Coventry Climax των 2.7 λίτρων. Mε τον ίδιο κινητήρα –αυξημένο όμως από τα 3.5 στα 3.9 λίτρα- εφοδιάστηκε και το «Μ1Α», όμως στη συνέχεια και έως το 1972 η εταιρεία στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στους V8 της Chevrolet, που σε διάφορες εκδόσεις κυβισμού και ισχύος εφοδίασαν τα επόμενα αγωνιστικά της: Στο «Μ1Β» του 1965 η χωρητικότητα αυξήθηκε από 4.5 σε 5.5 λίτρα, με την απόδοση να ανεβαίνει από τους 310 ίππους στους 340. Στην περίπτωση της «M1C» του 1967, ο V8 της Chevrolet «σκαρφάλωσε» στα 5.9 λίτρα, πηγαίνοντας την ισχύ στους 500 ίππους. Την ίδια χρονιά, «Η M6A» που μετέπειτα χρησιμοποιήθηκε ως βάση για την «M6 GT», έφθασε από πλευράς απόδοσης λίγο πιο πέρα, στους 525 ίππους.

M6 GT

Βρισκόμαστε στο 1968, στην αρχή ακόμη της αυτόνομης διαδρομής της McLaren ως κατασκευαστή αγωνιστικών αυτοκινήτων κι ο ιδρυτής της αναζητά τρόπο να «κεφαλαιοποιήσει» τις επιτυχίες της εταιρείας του στο πρωτάθλημα Can-Am, καθώς την περίοδο 1967-1968 μονοπώλησε τις νίκες και τους τίτλους στη δημοφιλή αμερικανική σειρά με οδηγούς τον ίδιο, τον Denny Hulme, τον Dan Gurney και τον Mark Donohue. Το αποτέλεσμα του όλου προβληματισμού κατέληξε στη δημιουργία ενός σπορ αυτοκινήτου για το δρόμο, που με ελάχιστες μετετροπές να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον ιδιοκτήτη του και στους αγώνες. Η «M6 GT», που προέκυψε, ήταν μια πολύ όμορφη διθέσια κατασκευή εμπνευσμένη από τα ιταλικά supercars της εποχής, με coupe αμάξωμα από ελαφρά υλικά όπως η πολυεστερική ρητίνη, κτισμένο σε μονοκόκ σασί από χάλυβα και κράματα αλουμινίου.

Η καταστροφή

Το «κυνήγι» της ισχύος συνεχίστηκε περαιτέρω, με αποκορύφωμα την 7.6 λίτρων «M8D» του Group 7 των 670 ίππων, που αποδείχθηκε καταστροφική για τον Bruce: Δοκιμάζοντας αυτήν σκοτώθηκε, στις αρχές Ιουνίου του 1970 στο Goodwood. Ευτυχώς για τη McLaren που σε εκείνες τις πολύ δύσκολες ώρες, οι μεγάλου διαμετρήματος ως προσωπικότητες και ως οδηγοί Denny Hulme και Dan Gurney, στάθηκαν δίπλα της και συνέχισαν τη δουλειά. Χάρη σε αυτούς και σε λίγους ακόμη ανθρώπους, η ΜcLaren μακροημέρευσε, βρήκε το δρόμο των επιτυχιών και έφθασε εκεί που είναι σήμερα…