Το αυτοκίνητο των βασιλιάδων, που κατασκευάστηκε σε έξι μόλις μονάδες και μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για την ποιότητα και την πολυτέλειά του.

Στις ημέρες μας μπορεί να την αναγνωρίζουμε ως Royale, όμως αυτή η υπερπολυτελής Bugatti κωδικοποιήθηκε ως «Type 41», ακολουθώντας με τη σειρά της τη συνήθη πρακτική των προγενέστερων μοντέλων της εταιρείας από το Molsheim. Στόχος του Ettore Bugatti ήταν να παρουσιάσει στην υψηλή κοινωνία της Αυτοκίνησης το πολυτελέστερο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε ποτέ, προορίζοντάς το για βασιλιάδες. Άλλωστε, η τιμή πώλησής του ήταν απλησίαστη για τους κοινούς θνητούς και όχι μόνο, αφού έφτανε τα 500.000 γαλλικά φράγκα της εποχής εκείνης (μια Rolls-Royce των χρόνων εκείνων κόστιζε τρεις φορές λιγότερο). Ο αρχικός στόχος του, το 1926, ήταν να βγάλει στην παραγωγή 25 μονάδες αυτού του τύπου. Τελικά, με τη μεσολάβηση και της Μεγάλης Ύφεσης εξαιτίας του οικονομικού «Κραχ» του 1929, κατασκευάστηκαν μόνο έξι. Μάλιστα, η πρώτη από αυτές πουλήθηκε το 1932.

Το αυτοκίνητο φιλοξενούσε στο διαμέρισμα του κινητήρα του ένα οκτακύλινδρο σε σειρά μηχανικό σύνολο, βάρους 350 κιλών. Η χωρητικότητά του ήταν εντυπωσιακή, αφού έφτανε τα 12.763 κυβικά εκατοστά. Με εκκεντροφόρο επικεφαλής και καρμπιρατέρ κατασκευασμένο στο Molsheim, διέθετε ισχύ 304 ίππων στις 3.000 στροφές ανά λεπτό. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κινητήρας αυτός χρησιμοποιήθηκε λίγα χρόνια αργότερα και στην αυτοκινητάμαξα της Bugatti, το περίφημο «Autorail». Στην σιδηροδρομική εφαρμογή του η απόδοσή του τροποποιήθηκε, κατεβαίνοντας στους 200 ίππους, ενώ κάθε τραίνο διέθετε τέσσερις από αυτούς. Με αυτόν, το τραίνο του Ettore μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα 150 χιλιομέτρων την ώρα, δέκα λιγότερα από το τετράτροχο μοντέλο των βασιλιάδων. Για ένα αυτοκίνητο βάρους μεγαλύτερου των τριών τόνων, η επίδοση αυτή ήταν εξαιρετική. Ωστόσο η πρώτη Royale, η «Coupe Napoleon» που αργότερα αποκτήθηκε από τους αδελφούς Schlumpf και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Αυτοκινήτου της Mulhouse, είχε χωρητικότητα 14.726 κυβικών εκατοστών και η τελική της ταχύτητα άγγιζε ή και ξεπερνούσε τα 200 χιλιόμετρα την ώρα.

Oι έξι «βασιλικές Bugatti» χτίστηκαν μεταξύ του 1926 και του 1933, ενώ μόλις τρεις πουλήθηκαν σε πελάτες, από τους οποίους κανένας δεν ήταν γαλαζοαίματος. Οι μοναδικοί αυτής της τάξης που έδειξαν ενδιαφέρον ήταν ο βασιλιάς Zog της Αλβανίας και ο Alfonso της Ισπανίας. Ο πρώτος απορρίφθηκε από τον Ettore, εξαιτίας της αγενούς συμπεριφοράς που επέδειξε το οικονομικό επιτελείο του, ενώ ο δεύτερος καθαιρέθηκε. Κάθε ένα από τα έξι αυτοκίνητα κατασκευάστηκε με διαφορετικό τύπο αμαξώματος, με συνέπεια να μην υπάρχουν όμοιες μεταξύ τους Royale, γεγονός που κάνει την Type 41 ακόμη πιο μαγευτική. Το ευτύχημα είναι πως στις ημέρες μας επιβιώνουν όλες, με την Coupe Napoleon να έχει αλλάξει πέντε αμαξώματα και την Esders Roadster δύο. Το ακριβές αντίγραφο της δεύτερης κατασκευάστηκε το 1991 και στις ημέρες μας θαυμάζεται από το κοινό (πού αλλού;) στη Mulhouse…

Οι βασίλισσες…

Αριθμός πλαισίου 41100: Coupe Napoleon

Για χρόνια ήταν το προσωπικό αυτοκίνητο του Ettore Bugatti, ενώ το τύπου Packard Phaeton αμάξωμά του ανασκευάστηκε σε δίθυρο fixed head coupe, ύστερα από ένα ατύχημα που είχε ο ιδρυτής της εταιρείας το 1931 ταξιδεύοντας από το Παρίσι στο Molsheim. Είχε ξεκινήσει ως torpedo τον Ιούνιο του 1926 κι ώσπου να αναλάβει ο οίκος Weymann να το φέρει στη μορφή που το βλέπουμε σήμερα, το σασί του είχε φιλοξενήσει άλλους τρεις τύπους αμαξωμάτων (Coupe-Fiacre το 1927, Berline-Fiacre το 1928, Berline de Voyage το 1929). Στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, για την ασφάλειά του, παρέμεινε κρυμμένο σε αθέατο χώρο στο Ermenonville. Το 1963 η οικογένεια Bugatti πούλησε την ισχυρότερη όλων των Type 41 στους αδελφούς Schlumpf. Όπως προαναφέραμε, στις ημέρες μας το μοναδικό αυτό μοντέλο είναι το πολυτιμότερο έκθεμα του Musee National de l’Automobile της Mulhouse.

41111: Coupe de ville Binder

H τέταρτη Royale που κατασκευάστηκε ήταν η πρώτη που βρήκε αγοραστή, τον Απρίλιο του 1932, στο πρόσωπο του Γάλλου κατασκευαστή ρούχων Armand Esders. Ο Jean Bugatti δημιούργησε γι αυτήν ένα υπέροχο ανοιχτό διθέσιο αμάξωμα, χωρίς προβολείς. Με αυτή τη μορφή έγινε γνωστή ως Royale Esders Roadster. Στη συνέχεια αγοράστηκε από έναν Γάλλο πολιτικό και το 1939 αναμορφώθηκε ως Coupé de ville από τον αμαξοποιό Henri Binder. Το ενδιαφέρον που έδειξε γι αυτήν ο βασιλιάς της Ρουμανίας έμεινε αναξιοποίητο, αφού η αγορά της ματαιώθηκε εξαιτίας της έναρξης του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Ύστερα από αρκετές περιπέτειες και ταξίδια από τη Μεγάλη Βρετανία στις ΗΠΑ, αφού άλλαξε τέσσερις-πέντε ιδιοκτήτες (στην ιστορία έμεινε ένας από αυτούς, που αρνήθηκε προσφορά 11 εκατομμυρίων δολαρίων για να την πουλήσει), αγοράστηκε από τη Volkswagen AG το 1999 αντί του ποσού των 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Σήμερα είναι ένας από τους σημαντικότερους πρεσβευτές του γερμανικού ομίλου σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα ακριβές αντίγραφο της Esders Roadster, που κατασκευάστηκε το 1991, μαγνητίζει στις ημέρες μας τα βλέμματα στο Musee National de l’Automobile της Mulhouse.

41121: Cabriolet Weinberger

Το τρίτο βασιλικό σασί πουλήθηκε τον Μάιο του 1932 στον Γερμανό μαιευτήρα Joseph Fuchs, ο οποίος ανέθεσε στον αμαξοποιό Ludwig Weinberger από το Μόναχο να του το διαμορφώσει σε cabriolet. Το 1937 ο γιατρός εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, παίρνοντας μαζί του το αυτοκίνητο. Το 1946 αποκτήθηκε από τον Charles Chayne, αργότερα αντιπρόεδρο της General Motors. Εκείνος, κάτοχος μιας εντυπωσιακής συλλογής αυτοκινήτων των δεκαετιών του ’40 και του ’50, ξόδεψε πολλά χρήματα για να το ανασκευάσει. Το αποτέλεσμα των δημιουργικών ανησυχιών του ήταν ένα convertible χρώματος λευκού με πράσινα τελειώματα, αλλά και μια ολοκαίνουργια πολλαπλή εισαγωγής με τέσσερα καρμπιρατέρ. Το 1957 ο Αμερικανός συλλέκτης δώρισε το αυτοκίνητο στο Μουσείο Henry Ford, που βρίσκεται στο Dearborn της Πολιτείας του Michigan. Εκεί παραμένει ακόμα.

41131: Limousine Park-Ward

Η τελευταία Type 41 που κατασκευάστηκε πουλήθηκε το 1933 στον Άγγλο καπετάνιο Cuthbert W. Foster, κληρονόμο ενός μεγάλου πολυκαταστήματος στο Boston των ΗΠΑ. Το αμάξωμά του διαμορφώθηκε σε λιμουζίνα από τον Park Ward, με βάση το στιλ μιας Daimler του 1921, που είχε κάποτε στην ιδιοκτησία του. Το 1946 το αγόρασε ο αντιπρόσωπος της Βugatti στη Μεγάλη Βρετανία και δέκα χρόνια αργότερα αποκτήθηκε από τον Αμερικανό συλλέκτη John Shakespeare, στην τιμή μιας ολοκαίνουργιας Ferrari της εποχής. Το 1963 εκείνος την μεταβίβασε στον Fritz Schlumpf, εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Στις ημέρες μας, εκτίθεται και αυτό στο Musee de l’Automobile της Mulhouse.

41141: Coach Kellner

Η πέμπτη βασίλισσα δεν κατάφερε να βρεί αγοραστή, παραμένοντας στην ιδιοκτησία του Ettore Bugatti τα δύσκολα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Στο διάστημα εκείνο, με συντροφιά την 41100 (Coupe Napoleon) και την 41150 (Berline de Voyage), έμεινε κρυμμένη σε ένα μυστικό δωμάτιο στην έπαυλη της οικογένειας στο Ermenonville (σε ένα υπέροχο φυσικό τοπίο που βρίσκεται κοντά στο Παρίσι) προκειμένου να μην την αρπάξουν οι Nazi. Το καλοκαίρι του 1950 πουλήθηκε μαζί με την Berline de Voyage στον Αμερικανό οδηγό αγώνων και λάτρη των 24 ωρών του Le Mans Briggs Cunningham, έναντι ταπεινού σε σχέση με την αξία της ανταλλάγματος. Πιο συγκεκριμένα, τα δύο αυτοκίνητα άλλαξαν χέρια με τίμημα μόλις 570 δολάρια ΗΠΑ και δύο καινούργια ψυγεία της General Electric, που προσφέρθηκαν ως δώρο. Η εξήγηση για αυτή την ανακολουθία εντοπίζεται στο γεγονός ότι η αξία του γαλλικού φράγκου είχε υποβαθμιστεί δραστικά στα χρόνια αμέσως μετά τον πόλεμο. Τα συνολικά έξοδα για την αποκατάσταση των δύο αυτοκινήτων ανήλθαν σε 5.700 δολάρια. Το 1987 η Kellner άλλαξε κάτοχο μέσω του οίκου Christie’s αντί του ποσού των 9,7 εκατομμυρίων δολαρίων. To 2001 κι αφού βρέθηκε δυό-τρεις φορές με νέο αφεντικό, πέρασε στον έλεγχο της ελβετικής μεσιτικής εταιρείας Lukas Huni AG.

41150: Berline de Voyage

Το δεύτερο κατά σειρά αρχαιότητας αυτοκίνητο της μυθικής σειράς Royale είχε κοινό βιογραφικό με την Kellner ως τις αρχές του 1952, που ο Cunningham την πούλησε στον Cameron Peck για περίπου 6.500 δολάρια (εκείνη την εποχή ήταν μία από τις υψηλότερες τιμές που έπιασε ποτέ ένα συλλεκτικό αυτοκίνητο). Από εκεί, το αυτοκίνητο θα βρεθεί τελικά στη συλλογή Harrah Collection. Το 1986 ο Tom Monaghan, ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων Pizza Domino, το απέκτησε αντί του ποσού των 8,1 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ. Το 1991 και σε τιμή οριακά μικρότερη από την προαναφερθείσα, η Berline de Voyage έγινε ένα από τα πιο ξεχωριστά εκθέματα της συλλογής Blackhawk στο Danville της California, όπου ανήκει μέχρι σήμερα.

BUGATTI TYPE 41 ROYALE ESDERS ROADSTER Body design Jean Bugatti Κινητήρας 8 κύλινδρος σε σειρά Βάρος κινητήρα 350 κιλά Κυβισμός 12.763 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή 125 mm x 130 mm Καρμπιρατέρ Bugatti Μέγιστη ισχύς 304 ίπποι στις 3.000 σ.α.λ. Μέγιστη ροπή 80 χλγμ. Κιβώτιο ταχυτήτων χειροκίνητο 3 σχέσεων Μετάδοση κίνησης στους πίσω τροχούς Kατανάλωση 34 λτ./100 χλμ. Ανώτατη ταχύτητα: 160 χλμ/ώρα Μήκος: 6.000 χλστ. Μεταξόνιο: 4.300 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός 1.600 χλστ. Mετατρόχιο πίσω 1.600 χλστ. Βάρος 3.000 κιλά Ελαστικά εμπρός 6.75 x 36 Ελαστικά πίσω 6.75 x 36 Χρονιά παραγωγής 1932 Μονάδες παραγωγής: 1

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΘΡΥΛΙΚΟ SCHUMACHER! | Speedzone Podcast EP22 (video)

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ: Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΠΟΥ ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ FORMULA 1 - ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ | Speedzone Podcast EP21