Μαζί με τον Fernando Alonso, πέντε ακόμη πρωταθλητές αποχώρησαν από τη Formula 1 και επέστρεψαν, λίγο ή πολύ μετά, και εμείς τους θυμόμαστε.

Η σειρά είναι καθαρά χρονολογική.

Niki Lauda

Ο πρώτος εκ των πρωταθλητών που αποχώρησε από την ενεργό δράση ήταν ο Niki Lauda.

Με την κατάκτηση του τίτλου του 1977 όντας οδηγός της Ferrari, ο Αυστριακός μετακόμισε στην Brabham του Bernie Ecclestone, στην οποία κι έμεινε μέχρι το τέλος του 1979. Σε εκείνη την διετή περίοδο, η ομάδα έφερε το καινοτόμο ‘Fan Car’ στο Σουηδικό Grand Prix, αλλά δεν ήταν ποτέ σε θέση να παλέψει για τον παγκόσμιο τίτλο, που ήταν και ο στόχος με τον ερχομό του Lauda σε αυτήν.

Στο Καναδικό GP του 1979, ο Lauda ενημέρωσε τον Ecclestone για την απόφασή του να αποσυρθεί από τους αγώνες, λέγοντας αργότερα πως δεν ήθελε να συνεχίσει «την ανοησία του να γυρνάς σε κύκλους χωρίς λόγο». Είχε χάσει το κίνητρό του, και στον μετά τους αγώνες βίο του αφοσιώθηκε στην Air Lauda, την αεροπορική εταιρία που ο ίδιος είχε ιδρύσει.

Από το 1980 ακόμα, ο Ron Dennis, που μόλις είχε αναλάβει τα ηνία της McLaren, καλούσε συχνά τον Lauda στο τηλέφωνο, συζητώντας μαζί του την προοπτική επιστροφής του στις πίστες, ηγούμενος της βρετανικής ομάδας. Ο -τότε- δύο φορές πρωταθλητής αρνείτο συστηματικά τις προτάσεις του Dennis, όμως το 1982 είπε το πολυπόθητο «ναι».

Ο Lauda ήταν πλέον 33 ετών, και η Marlboro, ούσα η βασική χορηγός της ομάδας, διατηρούσε τις επιφυλλάξεις της για την ανταγωνιστικότητά του. Εκείνος τους διέψευσε άμεσα, κερδίζοντας στο Long Beach, ενώ το 1984 κατέκτησε τον τίτλο απέναντι στον Alain Prost, προτού αποχωρήσει οριστικά από την ενεργό δράση το 1985, στα 36 του χρόνια, όντας 3 φορές πρωταθλητής και 25 φορές νικητής.

Alain Prost

Μέχρι να αποχωρήσει από την F1 στο τέλος του 1991, ο Alain Prost ήταν ένα recordman των αγώνων. Είχε το ρεκόρ νικών, ήταν 3 φορές πρωταθλητής, είχε ζήσει την πιο έντονη διαμάχη ανάμεσα σε teammates στην ιστορία του θεσμού. Κι όμως, είχε κι άλλα να δώσει.

Στα μέσα του ΄91, κι ενώ η σχέση του με τη Ferrari είχε πλέον έρθει σε πλήρη ρίξη μετά τα δημόσια σχόλια του για την ‘643’, ο Γάλλος ωθήθηκε στην πόρτα της εξόδου και τελικώς εκτός σπορ.

Αν κι είχε πάρει την απόφαση να μείνει εκτός τουλάχιστον για το 1992 (το λεγόμενο ‘sabbatical year’), δοκίμασε για λογαριασμό της Ligier, πιθανότατα για να μη χάσει τελείως την επαφή του με το τιμόνι, αρνούμενος -ασφαλώς- πρόταση για συνεργασία με την ομάδα για εκείνη τη σεζόν.

Η Williams χτύπησε την πόρτα για το 1993, κι ο ίδιος δέχτηκε να αγωνιστεί για την βρετανική ομάδα, που ήταν και το φαβορί για τον τίτλο μετά το τρομερά κυρίαρχο 1992 που διένυσε.

Οι προσδοκίες επιβεβαιώθηκαν, και ο Prost προσέθεσε ακόμη ένα πρωτάθλημα στη συλλογή του, φτάνοντας στο μεσοδιάστημα τις 51 νίκες (ρεκόρ που θα έσπαγε ο Michael Schumacher το 2001). Στο Πορτογαλικό GP εκείνης της χρονιάς, έκανε γνωστό πως θα αποχωρούσε από την ομάδα και μαζί κι από το σπορ, ανοίγοντας τον δρόμο για την έλευση του Ayrton Senna σε αυτήν.

Nigel Mansell

Η καριέρα του Nigel Mansell υπήρξε τόσο ταραχώδης και πληθωρική, όσο κι εκείνος ως οδηγός και προσωπικότητα. Έχοντας κατακτήσει το μοναδικό του πρωτάθλημα το 1992, σε ηλικία 39 ετών παρακαλώ, ο Βρετανός διέκοψε κάθε σχέση με τη Williams, όταν έμαθε για τη μυστική συμφωνία της ομάδας με τον Alain Prost για το 1993, και αποφάσισε να μεταβεί στις ΗΠΑ, για να συνεχίσει να αγωνίζεται εκεί.

Συμμετείχε στο CART και πήρε τον τίτλο στην πρώτη του χρονιά στον θεσμό, όμως το 1994 προέκυψε και πάλι η ευκαιρία να αγωνιστεί στη Formula 1, και μάλιστα για τη Williams.

Ο αιφνίδιος χαμός του Senna στο Σαν Μαρίνο νωρίς εκείνη τη σεζόν άνοιξε μία θέση στην ομάδα, που στην πλειονότητα των αγώνων κάλυψε ο δοκιμαστής της ομάδας, David Coulthard.

Παρόλα αυτά, ο Mansell ήρθε σε συμφωνία με την Newman/Haas Racing στο CART ώστε να να πάρει την έγκριση να αγωνιστεί σε τέσσερα Grand Prix: στη Γαλλία, τη Χερέθ, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Στον τελευταίο αγώνα κατάφερε να πάρει και την στερνή του νίκη στην F1.

Για το 1995, το «Λιοντάρι» είχε υπογράψει με τη McLaren, και εκεί συνέβη και το… ευτράπελο με την αδυναμία του να χωρέσει την MP4/10, και μέχρι να είναι έτοιμες οι μετατροπές στο cockpit, ο Mark Blundell οδήγησε στην θέση του.

Τελικά, ο Βρετανός αγωνίστηκε για την ομάδα στην Ίμολα, και μετά στην Ισπανία. Απυηδυσμένος από την συμπεριφορά του μονοθέσιου, όμως, απόφάσισε να αποχωρήσει από αυτήν και το σπορ συλλήβδην, οριστικά πλέον. Είχε συζητήσεις με την Jordan για το 1997, αλλά δεν μετουσιώθηκαν σε δεύτερο comeback.

Michael Schumacher

Μετά από επτά παγκόσμιους τίτλους, και 11 σεζόν με την ίδια ομάδα, ο Michael Schumacher είπε αντίο στον κόσμο της Formula 1 από το πόστο του οδηγού, με το τέλος της σεζόν του 2006. Η κόπωσή του ήταν εμφανής, μετά από 5 συνεχόμενες κατακτήσεις και δύο σεζόν στις οποίες πάλεψε με τον Fernando Alonso ως το τέλος.

Το σημαντικό για τον ίδιο ήταν να μη χάσει την επαφή τους με την πίστα. Άμεσα ανέλαβε ρόλο συμβούλου στη Scuderia, όντας στο pitwall της ομάδας κατά την πρωταθληματική χρονιά του Kimi Raikkonen το 2007. Μετά το GP Μαλαισίας του 2009, η ομάδα τον απέπεμψε, αλλά εκείνος δεν γύρισε σπίτι του για να «συνταξιοδοτηθεί».

Συμμετείχε σε δοκιμές με μοτοσυκλέτες, και σε μία εξ αυτών έπεσε, τραυματίζοντας τον αυχένα του. Αυτό το ατύχημα του στέρησε την ευκαιρία να επιστρέψει στην ενεργό δράση στο τέλος του 2009, όταν ο Felipe Massa έμεινε εκτός μετά το Ουγγρικό GP.

Το νερό, όμως, είχε μπει στο αυλάκι, κι ο ‘Schumi’ ήθελε να γυρίσει στα cockpit άμεσα. Όπερ κι εγένετο, καθώς με την επιστροφή της Mercedes ως εργοστασιακή ομάδα στην F1 μετά το 1955, ήρθε και η επσιτροφή του 7κις στο grid. Δυστυχώς για τον ίδιο, κι ίσως και για το ίδιο το σπορ, τούτη η επιστροφή δεν κύλησε όπως θα ήθελε. Μέσα σε τρία χρόνια, ανέβηκε 1 φορά στο βάθρο και πήρε την pole position στο Μονακό, σε ηλικία 42 ετών, προτού τη χάσει εξαιτίας ποινής που κουβαλούσε από τον προηγούμενο αγώνα.

Αποχώρησε με το τέλος του 2012, κι έναν χρόνο μετά είχε το ατύχημα που ως και σήμερα τον έχει αφήσει εκτός της δημόσιας σφαίρας.

Kimi Raikkonen

Ο Φινλανδός κατέκτησε τον τίτλο του 2007 με τη Ferrari, και εξέτισε το συμβόλαιο που είχε μαζί ως και το 2009. Με απόφαση της ομάδας, όμως, η συμφωνημένη ανανέωση της συνεργασίας του για το 2010 και εντεύθεν δεν τηρήθηκε, κι ο ίδιος βρέθηκε εκτός σπορ.

Έκανε το μεγάλο βήμα στις ειδικές διαδρομές, αγωνιζόμενος στο WRC με DS3 WRC τις σεζόν 2010 και 2011, με ελάχιστη επιτυχία.

Αγωνίστηκε μέχρι και σε αγώνα NASCAR, σε οβάλ παρακαλώ, χωρίς όμως να συναρπάζεται από την ιδιάζουσα μορφή αυτών των αγώνων.

Έτσι, το 2011 άρχισε να συζητά με διάφορες ομάδες για την επιστροφή του στο grid. Μετά τη διακοπή των διαπραγματεύσεων που είχε αρχικά με τη Williams, ο Raikkonen ήρθε σε επαφή με τη Lotus, την εργοστασιακή συμμετοχή της Renault στο σπορ, και συμφώνησε σε διετές συμβόλαιο.

Έκτοτε, έχει πάρει 3 νίκες, και όντας ακόμα στα cockpit, είναι κι ο recordman συμμετοχών στο πρωτάθλημα.

Fernando Alonso

Και φτάνουμε στον Fernando Alonso. Ο Ισπανός δις πρωταθλητής είναι ο πέμπτος κατά σειρά που επιστρέφει στην F1, αλλά κατ’ουσίαν δεν έχασε ποτέ την επαφή του με το τιμόνι – όπως κι ο Mansell νωρίτερα από εκείνον.

Με το τέλος του 2018, και μην έχοντας προοπτική να βρεθεί σε μία κορυφαία ομάδα για το 2019, ο Alonso έφυγε για άλλες… πολιτείες. Βρέθηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής, το οποίο και κατέκτησε, όπως και τη νίκη στις 24 ώρες του Le Mans. Προσπάθησε ξανά να στεφθεί νικητής στο Indy 500, αλλά εις μάτην.

Όταν έγινε γνωστό πως ο Daniel Ricciardo θα μεταπηδούσε στη McLaren το 2021, η Renault κι ο Cyril Abiteboul απευθύνθηκαν σε έναν παλιό γνωστό τους για να καλύψει το κενό.

Εκείνος δέχτηκε, κι έτσι από φέτος θα οδηγεί για την εσχάτως μετονομασμένη Alpine, στην τρίτη θητεία του με την ομάδα με έδρα το Enstone.