Το άγνωστο σε εμάς τετράτροχο δημιούργημα του Ρουμάνου μηχανικού Aurel Persu ήταν, πριν από 100 χρόνια, ένα από τα πρώτα αεροδυναμικά αυτοκίνητα στον κόσμο.

Oι προβληματισμοί για την όσο το δυνατόν μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση ενός οχήματος με κινητήρα εσωτερικής καύσης στη ροή του αέρα, κατά τη διάρκεια της οδήγησής του, είχαν διατυπωθεί από την αυγή κιόλας της Αυτοκίνησης. Ένα από τα πρώτα χειροπιαστά παραδείγματα αυτής της αναζήτησης ήταν το «Aerodinamica» του 1914, που χτίστηκε στην Ιταλία από την «Carrozzeria Castagna» με χρηματοδότη τον κόμη Marco Ricotti, σε ένα από τα 25 συνολικά σασί του μοντέλου «40-60 ΗΡ» της Alfa Romeo. Επτά χρόνια αργότερα ακολούθησε το «Tropfenwagen» του Αυστριακού μηχανικού Edmund Rumpler, που παρουσιάστηκε στη Βιέννη, ενώ στην γειτονική Bαυαρία ο πρωτοπόρος της αεροδυναμικής Paul Jaray ήταν έτοιμος να δώσει «σάρκα και οστά» στη δική του άποψη για το θέμα. Οι προαναφερόμενες προσπάθειες μπορεί να είναι οι πιο γνωστές στις ημέρες μας, όμως δεν ήταν οι μόνες που έγιναν. Μια από τις λιγότερο δημοφιλείς ιστορίες, στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, έχει ως πρωταγωνιστή της τον Ρουμάνο μηχανικό Aurel Persu και το ομολογουμένως παράξενο αυτοκίνητό του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Η σταγόνα που πέφτει
Ο κεντρικός ήρωας του αφιερώματός μας γεννήθηκε στο Βουκουρέστι το 1890 και σπούδασε στο Τεχνικό Λύκειο του Charlottenburg, στο Βερολίνο, από το Μηχανολογικό Τμήμα του οποίου αποφοίτησε το 1913. Τον επόμενο χρόνο βραβεύτηκε από το γερμανικό Υπουργείο Δημόσιας Εκπαίδευσης, για μια ειδική μελέτη, σχετική με τη συμπεριφορά των πλοίων. Στο διάστημα που ακολούθησε οι ανησυχίες του Aurel Persu έπιασαν… στεριά, κατευθύνοντάς τον στην αναζήτηση της ιδανικής αεροδυναμικής μορφής που πρέπει να έχει ένα αυτοκίνητο.

Μετά από πολλούς εργαστηριακούς υπολογισμούς και πειράματα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σχήμα που αγωνιωδώς έψαχνε ήταν απλά μια σταγόνα νερού που πέφτει. Παρατήρησε επίσης ότι μέχρι τότε όσοι προηγήθηκαν εκείνου άφηναν τους τροχούς του κινούμενου οχήματος έξω από το αμάξωμα, επιτρέποντας στην πραγματικότητα μια ανακολουθία, αφού αυτοί ενεργούσαν αρνητικά και εμπόδιζαν την ομαλή ροή του αέρα γύρω του. Έτσι, έφτασε στην επιλογή της ενσωμάτωσής τους στο αμάξωμα, ιδέα για την οποία υπέβαλε αίτηση ευρεσιτεχνίας στην αρμόδια υπηρεσία του γερμανικού κράτους τον Νοέμβριο του 1922. Τον Σεπτέμβριο του 1924 απέκτησε το σχετικό δίπλωμα, έχοντας εν τω μεταξύ ξεκινήσει να κατασκευάζει με δικά του έξοδα το αυτοκίνητο που εμπνεύστηκε.

Χαρακτηριστικά
Το αμάξωμα του Persu κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1922-1924, σε διάφορα εργαστήρια στο Βερολίνο. Η εξωτερική του εμφάνιση ήταν ασφαλώς περίεργη, αφού θύμιζε παπούτσι, όμως εξασφάλιζε αεροδυναμικό συντελεστή οπισθέλκουσας μόλις 0,22 cD (τιμή που ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να επιτευχθεί). Όπως σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα της εποχής του, ήταν εφοδιασμένο με φρένα μόνο στους πίσω τροχούς. O τοποθετημένος στο κέντρο τετρακύλινδρος σε σειρά κινητήρας του, χωρητικότητας 1.4 λίτρων και ισχύος 20 ίππων, ήταν κατασκευασμένος από την «A-G Automobilbau Berlin». Από την ίδια εταιρεία προερχόταν και το κιβώτιο ταχυτήτων, που έστελνε την κίνηση στους πίσω τροχούς, ενώ το καρμπιρατέρ ήταν της «Arthur Haendler Co». Σύμφωνα με τον κατασκευαστή του, το αυτοκίνητο μπορούσε να αναπτύξει μέγιστη ταχύτητα περίπου 80 χιλιόμετρα την ώρα. Όμως, λόγω του πολύ μικρού πίσω μετατροχίου του, δεν μπορούσε να εκτελέσει στροφή με ταχύτητα μεγαλύτερη των 60 χιλιομέτρων την ώρα, καθώς υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να ανατραπεί.

Τι απέγινε…
Ο Aurel Persu οδήγησε το αυτοκίνητο στη Ρουμανία, καλύπτοντας με αυτό συνολικά και κατά διαστήματα πάνω από 120.000 χιλιόμετρα. Σενάρια για τη μαζική παραγωγή του δεν υπήρξαν, παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρθηκαν γι αυτό η Ford Motor Company και η General Motors, χωρίς να την εγγυηθούν. Η εξέλιξη αυτή ανάγκασε τον εφευρέτη του να αρνηθεί την πρόταση, με αποτέλεσμα το Persu να παραμείνει μοναδικό στο διηνεκές. Το 1969 έγινε έκθεμα του Τεχνολογικού Μουσείου «Dimitrie Leonida», αλλά αυτό δεν το έσωσε από τη φθορά, αφού σήμερα δεν λειτουργεί πλέον και βρίσκεται σε μια γωνιά με ταλαιπωρημένο αμάξωμα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας επέστρεψε στη Ρουμανία για μόνιμη εγκατάσταση στα χρόνια πριν την έκρηξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, όπου δούλεψε ως λέκτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του Βουκουρεστίου και από το 1938 ως γενικός διευθυντής του εκπαιδευτικού ιδρύματος του Μπρασόβ. Αποσύρθηκε το 1950, αλλά συνέχισε να εργάζεται στο Ινστιτούτο Τεχνικής Τεκμηρίωσης στο Βουκουρέστι, όπου και πέθανε τον Μάιο του 1977.

Σε ένδειξη τιμής για την προσφορά του στην αεροδυναμική, από το 2006 καθιερώθηκε στη χώρα το βραβείο «Aurel Persu Aerodynamic Car Award», το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο σε όποιον κατασκευαστή παρουσιάσει ένα νέο μοντέλο με ελκυστικό σχεδιασμό και αεροδυναμικό συντελεστή κάτω από 0,30 cD.

Κοιτάζοντας ουρανό στα 300 χλμ./ώρα και καμπάνες συναγερμού στο Maranello (SpeedZone podcast EP11)