Παρά το γεγονός ότι η Lancia είναι περισσότερο γνωστή για τις επιτυχίες της στα ράλλυ, η εταιρεία είχε καταφέρει ήδη από τις αρχές του '50 να εντυπωσιάσει και στους αγώνες ταχύτητας, κατακτώντας τη νίκη στο Μille Miglia.

Μόλις πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε το 40ο ιστορικό 1000 Miglia, η αναβίωση του θρυλικού αγώνα που ο Enzo Ferrari συνήθιζε να χαρακτηρίζει ως τον «ομορφότερο αγώνα του κόσμου». Μπορεί, τόσο στην κλασική, όσο και στη σύγχρονη εκδοχή του αγώνα η Alfa Romeo να αποτελεί την πλέον επιτυχημένη εταιρεία, όμως ήταν η Lancia που με μόλις μία νίκη κατάφερε να εντυπωσιάσει όχι απλά με την επίδοση της, αλλά και το ξεχωριστό της στιλ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, υπό την καθοδήγηση του Giovanni Lancia, γιο του ιδρυτή της μάρκας Vincenzo, o ιδιοφυής Vittorio Jano –ένας από τους σημαντικότερους μηχανικούς στην ιστορία του αυτοκινήτου- δημιούργησε μια σειρά σπορ αυτοκινήτων που έδειχναν ότι η Lancia δεν θα αργούσε να εμπλακεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της F1 που τότε μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα. Η D23 βασισμένη σε ένα σωληνωτό πλαίσιο είχε πολύ καλή αεροδυναμική και κυρίως εξαιρετική ισορροπία, στοιχείο στο οποίο σημαντικό ρόλο έπαιζε και η transaxle τοποθέτηση του συστήματος μετάδοσης, όπου ο εμπρός τοποθετημένος κινητήρας συνεργάζεται με ένα τοποθετημένο στον πίσω άξονα κιβώτιο ταχυτήτων.

Πολύ σύντομα, το 1953, οι Lancia και Jano εξέλιξαν την D23 στην D24, ένα ακόμα πιο ισχυρό, πιο αεροδυναμικό, αλλά και πιο κομψό αυτοκίνητο. Σε συνδυασμό με τον V6 κινητήρα τωv 3.284 κ.εκ. απόδοσης 265 ίππων, η D24 έφτανε τα 260χλμ./ώρα, εντυπωσιάζοντας εκτός από την εμφάνιση της και με την ταχύτητα της. Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του μοντέλου ξεκίνησαν άμεσα, με την D24 να κατακτά νίκες στους σημαντικότερους αγώνες της εποχής, με μεγάλα ονόματα, όπως εκείνα του θρυλικού Juan Manuel Fangio που νίκησε στο Carrera Panamericana του 1953, του Piero Taruffi, νικητή των Targa Florio και Giro di Sicilia του 1954 και βέβαια του μεγάλου Alberto Ascari που την ίδια χρονιά έκοβε πρώτος το νήμα στο 1000 Miglia.

Έχοντας δείξει με τον καλύτερο τρόπο τη δυναμική της, η Lancia τον Οκτώβριο του 1954 θα αποχωρούσε από τους αγώνες σπορ αυτοκινήτων για να εστιάσει την προσπάθεια της στην Formula 1. Η D24 θα συνέχιζε να απολαμβάνει δημοσιότητα αφού η Lancia προσέφερε μία στον Πρόεδρο της Αργεντινής, Juan Perón, με την οποία συμμετείχε σε αγώνες με τα εθνικά χρώματα της χώρας του (μπλε και κίτρινο). Η εστίαση στη Formula 1 σήμαινε και το «θάνατο» της εξέλιξης της D24, της D25, η οποία δεν αποτελούσε μόνο ένα σπορ αυτοκίνητο, αλλά και μια πλατφόρμα δοκιμών για το μονοθέσιο D50 με το οποίο θα συμμετείχε η μάρκα στον κορυφαίο θεσμό του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Alberto Ascari, οδηγός της D50, έπεισε τους Lancia και Jano να ετοιμάσουν μια D25 για τη συμμετοχή του στο Carrera Panamericana, αλλά το τραγικό δυστύχημα του Ιταλού οδηγού στις 26 Μαΐου του 1954 κατά τη διάρκεια δοκιμών με τη Ferrari στη Monza σήμαινε και το τέλος της D25. Αντίστοιχα, η καινοτόμα D50 με την εξαιρετική κατανομή βάρους και την κορυφαία αεροδυναμική απόδοση θα έβρισκε τη λύτρωση της δύο χρόνια αργότερα με τα χρώματα της Ferrari, όπου θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 του 1956 με οδηγό τον Juan Manuel Fangio. Τυπικά μια Ferrari, αλλά ουσιαστικά μια Lancia, η D50 θα έδινε τον 3ο τίτλο της ιστορίας της στην Scuderia Ferrari.

Η κληρονομιά της D24 στην αγωνιστική παράδοση της Lancia ήταν καθοριστικής σημασίας. Σε μια εποχή που γινόταν σαφές ότι στους αγώνες η απόδοση είχε τον πρωταρχικό ρόλο σε σχέση με την αισθητική, οι Lancia και Jano σε συνεργασία με τον Pininfarina απέδειξαν ότι η απόδοση και η κομψότητα μπορούσαν να συνυπάρξουν, πόσο μάλλον όταν τα αεροδυναμικά βοηθήματα που κυριάρχησαν μερικά χρόνια αργότερα βρίσκονταν ακόμα σε βρεφική ηλικία.