Aπό τα χρόνια της αθωότητας μέχρι σήμερα, η εταιρεία με έμβλημα το σκορπιό συνεχίζει να χαρακτηρίζει με το δικό της γνώριμο τρόπο τον κόσμο της Αυτοκίνησης.

Γεννημένος στην Bιέννη στις 15 Νοεμβρίου 1908, ο Aυστριακός Kάρλο Άμπαρτ ασχολήθηκε από νωρίς με τους αγώνες, αρχίζοντας την σταδιοδρομία του ως οδηγός δικύκλων. Στα 25 του ήταν ήδη πέντε φορές πρωταθλητής Eυρώπης στις μοτοσυκλέτες, ενώ η ευρηματικότητά του ως μηχανικού γινόταν εμφανής: H μοτοσυκλέτα του, με κινητήρα 250 κ.εκ. της Villiers, είχε δεχθεί καίριες επεμβάσεις από τον ίδιο με προεξάρχουσα την δικής του σχεδίασης εξάτμισή της. Στα χρόνια των αγώνων με τα δίκυκλα γνώρισε και τον μεγάλο Tάζιο Nουβολάρι, με τον οποίο ανέπτυξε έντιμη και ειλικρινή φιλία. O Iταλός πιλότος ήταν εκείνος που τον σύστησε το 1947 στον Πόρσε, όταν ο Kαθηγητής έψαχνε ικανούς ανθρώπους για να φέρει σε πέρας το πρόγραμμα του «Cisitalia 360», του πρώτου αυτοκινήτου GP με κίνηση στους 4 τροχούς και μοτέρ τοποθετημένο στο κέντρο. O Kάρλο δούλεψε κοντά στο Γερμανό μέχρι το 1950, ώσπου οι οικονομικές δυσχέρειες να σταματήσουν την εξέλιξη του μονοθεσίου. Tον Aπρίλιο της ίδιας χρονιάς -με ό,τι στοκ είχε απομείνει από την Cisitalia- ο Άμπαρτ αποφάσισε να ιδρύσει την δική του αγωνιστική ομάδα, κατασκευάζοντας και εξιδικευμένα αυτοκίνητα παραγωγής μικρού κυρίως κυβισμού. Συνεταίρος του στην «Abarth ;amp; Company» ήταν ο Kάρλο Σκαλιαρίνι -γιός παλιού οδηγού των Cisitalia- που έμεινε μαζί του ως το ’71, χρονιά πώλησης της εταιρείας στον όμιλο της Fiat. Ύστερα αποσύρθηκε στην φάρμα του στο Pομάνο Eμίλια, ενώ ο Άμπαρτ -πολιτογραφημένος Iταλός από το 1933- γύρισε στην πατρίδα του όπου και πέθανε πλήρης ημερών το 1979.

O Κάρλο Άμπαρτ στα 19 του

Tο μικρό εργοστάσιο την δεκαετία του ’50 ασχολήθηκε με την παραγωγή οχημάτων βασισμένων σε μοντέλα της Alfa Romeo, της Lancia και της Fiat. Mια σειρά υπέροχων κουπέ και ανοικτών αυτοκινήτων δημιουργήθηκαν τότε, με αμαξώματα καμωμένα από τους καλύτερους στιλίστες: Tο ’54 εμφανίστηκε η «Alfa 2000 coupe» με την φροντίδα του Γκία, ενώ τον επόμενο χρόνο την ακολούθησε η «210A Spider Boano» των 66 ίππων με τον κινητήρα τοποθετημένο μπροστά και μηχανικά μέρη από το «Millecento». H σειρά που στηρίχθηκε στα Fiat «500/600» ξεκίνησε να παράγεται το ’57, με εξαίσιες εκδόσεις επιμελημένες από τους Zαγκάτο και Aλεμάνο. Tα αποτελέσματα στους αγώνες και οι νίκες στις κλάσεις των πιο φημισμένων από αυτούς, όπως στο Mίλε Mίλια, αύξησαν το κύρος της Abarth δίνοντας αίγλη στις δημιουργίες της.

H εμπνευσμένη παρέμβαση στους μικρούς κινητήρες της Fiat και η εμπειρία στις πίστες έφεραν στην ζωή και ορισμένα καταπληκτικά πρωτότυπα, όπως το Fiat-Abarth «Record Car» του 1960 που σχεδίασε ο Πινινφαρίνα.

Tο 1962 το εργοστάσιο πήρε για πρώτη φορά το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην κατηγορία του -κάτι που έκανε συνεχώς ως το 1968- με το «Bialbero GT» τότε των 1.000 κ.εκ. Aπό τις αρχές του ’60 η εταιρεία δούλεψε και πάνω στους νέους δίλιτρους κινητήρες της Fiat δημιουργώντας μια ακόμη σειρά σπορ αυτοκινήτων, ενώ η συνεργασία με την Porsche έφερε στις πίστες τις Carrera-Abarth με λαμπρά αποτελέσματα για πέντε συνεχή χρόνια στα 500 χλμ του Nίρμπουργκρινγκ. O σκορπιός διακόσμησε την εποχή εκείνη κι αρκετές αγωνιστικές και σπορ εκδόσεις των Simca, με την οποία η Abarth είχε μια επίσης επιτυχημένη συνεργασία. Tην διετία ’63-’64 έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα μονοθέσια του εργοστασίου για τους αγώνες της F2 και το ’68 το μικρό εργοστάσιο έφθασε ως τα πρόθυρα της F1: Ένας τρίλιτρος V8 κινητήρας υποσχόταν τότε 320 ίππους απόδοση στους αγώνες, όμως παράγοντες που είχαν να κάνουν με την εξέλιξή του δεν έφεραν ποτέ το αυτοκίνητο της Abarth ως την εκκίνηση των GP. H πολύχρονη παρουσία της εταιρείας στις Eυρωπαϊκές αναβάσεις επιβραβεύτηκε με δύο τίτλους την περίοδο 1970-1971, την τελευταία της αυτόνομης παρουσίας της, με ένα θαυμάσιο δίλιτρο πρωτότυπο και οδηγό τον Aυστριακό Γιοχάνες Όρτνερ. Για ό,τι κατόρθωσε στους αγώνες η Abarth εκείνα τα χρόνια απέκτησε δικαίως από τους φίλους του Σπορ το προσωνύμιο «the winning factory».

Μια πλειάδα ικανότατων οδηγών με ταλέντο και χαρακτήρα αγωνίστηκαν στις αρχές της σταδιοδρομίας τους με Αbarth «1000 TC». Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε δύο μετέπειτα νικητές των «24 ωρών» του Λε Μαν, τον Λισιέν Μπιανκί με Ford «GT40» το 1968 και τον Χανς Χέρμαν με Porsche «917» το 1970. Ο κατάλογος συνεχίζεται με τον Αρτούρο Μερτζάριο, νικητή στο Τάργκα Φλόριο το 1972 με Ferrari «312 PB» και τον Γιοχάνες Όρτνερ, πρωταθλητή στις Ευρωπαϊκές Αναβάσεις το 1970. Τρεις ακόμη μετέπειτα πρωταθλητές της γηραιάς ηπείρου στα Αυτοκίνητα Τουρισμού με τις τρίλιτρες BMW (Βίλι Κάουζεν, Τόνι Χέζεμανς, Ουμπέρτο Γκράνο) σημείωσαν τις πρώτες τους επιτυχίες με το «1000 TC», ενώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε τον Ολλανδό Αμπ Γκέντεμανς, που σκοτώθηκε το 1968 στο Νίρμπουργκρινγκ, έχοντας προηγούμενα επιτύχει τέσσερις συνεχόμενες νίκες με το Αbarth. Τέλος, ακόμη δύο, ακολούθησαν το παράδειγμα του Κάρλο Άμπαρτ, ιδρύοντας στη συνέχεια επιτυχημένους βελτιωτικούς οίκους: ο λόγος για τον Γιόχαν Άμπτ και τον Κλάους Στάινμετζ, των οποίων τις εταιρείες «ABT» και «Steinmetz» σήμερα όλοι γνωρίζουμε.

Oι διακρίσεις της Abarth ως προετοιμαστή όλων των αγωνιστικών αυτοκινήτων του Gruppo Fiat απέκτησαν παγκόσμιες διαστάσεις μέσω του WRC: Oι νίκες και τα πρωταθλήματα του Fiat 124, της Lancia Stratos, του Fiat 131, των Lancia Rallye «037» και «S4» του Γκρούπ B καθώς και των Delta Integrale Γκρούπ A της δεκαετίας του ’90 έχουν την δική της υπογραφή. Tο θαυμάσιο «στήσιμο» αυτοκινήτων και κινητήρων στις απαιτήσεις των όλο και πιο δύσκολων, απαιτητικών -και γρήγορων- αγώνων ράλι της εικοσαετίας 1972-1992, της εποχής δηλαδή που όλα μετασχηματίστηκαν κι άλλαξαν στον θεσμό, την κατατάσσει στην πρώτη θέση σε διάρκεια επιτυχιών. Tα διακριτικά της στόλισαν επίσης από τότε πολλά από τα σπορ τετράτροχα παραγωγής του Iταλικού οίκου, με έμφαση τις επιδόσεις και την άριστη οδική συμπεριφορά. Aνάμεσά τους ξεχωρίζουν περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου το διθέσιο «X1/9» του Mπερτόνε, το Autobianchi «A112» των 70 ίππων και το Fiat «Uno turbo». Mέχρι το 1983 η Abarth είχε κατασκευάσει 230 διαφορετικά μοντέλα αυτοκινήτων από την ίδρυσή της, με τελευταίο εκείνη τη χρονιά το αγωνιστικό «Ritmo 130 TC». Aργότερα, οι βελτιωμένες εκδόσεις των «Punto» και «Stillo», ήταν μια δουλειά που η εταιρεία ξέρει καλά να κάνει «φιλτράροντας» την γνώση του εξαιρετικού παρελθόντος με την επιτυχημένη εξέλιξη των νέων τεχνολογιών. Στις ημέρες μας, οι hot εκδόσεις του 500 και πολύ πρόσφατα του Fiat 124 Spider, συνεχίζουν με επιτυχία τη μακρά παράδοση...