Tο αυτοκίνητο που στις αρχές της δεκαετίας του '60 κέρδισε δύο φορές το μεγάλο Nurburgring οφείλει το υποκοριστικό «birdcage» στην πολύπλοκη κατασκευή του πλαισίου του, που θύμιζε φωλιά πουλιού.

Στις αρχές του 1959 το γραφείο του Αlfieri Μaserati είχε έτοιμα τα σχέδια ενός αυτοκινήτου, στο οποίο δόθηκε η κωδική ονομασία «Tipo 60». Θα χρησιμοποιούσε έναν τετρακύλινδρο σε σειρά κινητήρα των δύο λίτρων, με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής, που μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια υπηρεσίας. Οι άνθρωποι της ιταλικής εταιρείας φρόντισαν να τον απαλλάξουν από κάποια κιλά με τη χρήση ελαφρών μετάλλων και σχεδίασαν ξανά τις κεφαλές του.

Το νέο αγωνιστικό δημιουργήθηκε από την ανάγκη να έχουν οι αγωνιζόμενοι πελάτες του εργοστασίου μια ενδιαφέρουσα επιλογή στην κλάση των δύο λίτρων. Σύντομα, ένα μεγαλύτερο μοτέρ των 2.9 λίτρων τοποθετήθηκε σε αυτό για να καλύψει τις επιλογές όσων ήθελαν να συναγωνιστούν τα τρίλιτρα αυτοκίνητα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Σπορ Αυτοκινήτων. H έκδοση εκείνη πήρε την ονομασία «Tipo 61». Παράλληλα, η ιταλική φίρμα στόχευε σε πωλήσεις και στην Αμερική. Εκείνο που έκανε το αυτοκίνητο να ξεχωρίζει και του έδωσε το υποκοριστικό «birdcage» ήταν η πολύπλοκη κατασκευή του πλαισίου του, που θύμιζε τη φωλιά ενός πουλιού.

Πολυάριθμοι σωλήνες διαμέτρου μισής ίντσας έζωναν από παντού την ασυνήθιστη κατασκευή, που από αυτό κέρδιζε σε βάρος. Η επιβίβαση στο ανοιχτό διθέσιο ήταν περιπετειώδης, καθώς δύσκολα έμπαινε και έβγαινε άνθρωπος από τη στενή πόρτα. Όταν κάποιος καθόταν πίσω από το τιμόνι και έβλεπε τα όργανα, νόμιζε πως θα τα χάσει ανάμεσα στους λεπτούς σωλήνες του πλαισίου που τύλιγαν το χώρο πίσω από το χαμηλό παρμπρίζ.

Το «Τipo 60» άγγιζε σε απόδοση τους 195 ίππους στις 8.200 σ.α.λ., ενώ το «Τipo 61» ξεπερνούσε τους 240 ίππους στις 6.800 σ.α.λ. Ο Stirling Moss δοκίμασε το «Τipo 61» στη Μodena και εντυπωσιάστηκε, όμως τον αγώνα της Rouen τον νίκησε με το «birdcage» των δύο λίτρων. Το ίδιο εκείνο αυτοκίνητο λίγο αργότερα εφοδιάστηκε με έναν κινητήρα Dino V6 και με αυτόν κέρδισε την ανάβαση του Τrento-Bondone στην Ιταλία. Εκεί δοκίμαζε την τύχη του και ο Νino Vaccarela, έχοντας εμπιστευθεί το ιδιόμορφο δίλιτρο Μaserati.

Οι μεγάλες στιγμές του αγωνιστικού ήταν οι δύο νίκες στα 1.000 χλμ. του Νurburgring, με τα χρώματα της Camoradi (λευκό, με δύο παράλληλες πράσινες γραμμές). Το 1960, οι Stirling Μοss και Dan Gurney νίκησαν τους αντιπάλους τους μέσα σε συνεχή, πυκνή ομίχλη και το 1961 οι Μasten Gregory και Lacky Castner επανέλαβαν την επιτυχία, αφήνοντας πίσω τους την Τestarossa των αδελφών Rodriquez.

ΜΑSERATI TIPO 61 Kινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά Κυβισμός: 2.890 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 100 mm x 92 mm Σχέση συμπίεσης: 9.8:1 Καρμπιρατέρ: 2 Weber DCO3 Ισχύς: 250 ίπποι στις 6.800 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων Ανώτατη ταχύτητα: 285 χλμ/ώρα Μήκος: 3.800 χλστ. Πλάτος: 1.500 χλστ. Ύψος: 1.000 χλστ. Μεταξόνιο: 2.200 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.250 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.200 χλστ. Βάρος: 600 κιλά Περίοδος δράσης: 1960-1961 Μονάδες κατασκευής: 16