Chevrolet Corvette SR-2
Η αγωνιστική έκδοση της πρώτης γενιάς της Corvette, που σχεδιάστηκε με τη φιλοδοξία να αντιμετωπίσει στις πίστες τις Ferrari, τις Jaguar, τις Porsche και τις Maserati.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 η μεγαλύτερη αγορά του κόσμου μπορεί να ευημερούσε από εμπορικής πλευράς, όμως ακόμη δεν είχε δρέψει παρά ελάχιστες αγωνιστικές επιτυχίες στις εκτός αμερικανικής ηπείρου διοργανώσεις. Παντού έβρισκε μπροστά της τους φημισμένους Ευρωπαίους κατασκευαστές, που μονοπωλούσαν όλη τη δόξα, χωρίς να παραλείπουν να πρωταγωνιστούν και στους αγώνες εντός των συνόρων των ΗΠΑ. Σε πολλές από τις κατηγορίες αγώνων ταχύτητας της εποχής, ήταν πολύ φυσικό κάποιος οδηγός να επιλέξει ένα ευρωπαϊκό αυτοκίνητο, αν ήθελε να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες διάκρισης και να φτάσει σε επιτυχίες. Έτσι σκέφτηκε και ο Jerry Earl, ανακοινώνοντας στον πατέρα του ότι σκοπεύει να αγοράσει ένα ιταλικό supersport μοντέλο για να τρέξει στους αγώνες.
Ένας άλλος γονιός θα είχε συμβιβαστεί με αυτό και θα είχε συνδράμει αποφασιστικά στο οικονομικό σκέλος μιας τέτοιας υπόθεσης, αν είχε τη δυνατότητα. Όχι όμως και ο Harley Earl, αρχισχεδιαστής της General Motors και προκαθήμενος μιας μεγάλης στιλιστικής επανάστασης, που ήταν ακόμη σε εξέλιξη. Γι αυτόν το ζήτημα είχε συμβολική σημασία, αν ο δικός του γιός θα γινόταν οδηγός αγώνων, θα έπρεπε να το κάνει με ένα αμερικανικό αυτοκίνητο. Και τι καλύτερο από το τελευταίο δημιούργημα του μπαμπά, την Corvette, αιχμή του δόρατος των sport αυτοκινήτων της Αστερόεσσας από το 1953 και με ακόμη πιο όμορφο, ανανεωμένο αμάξωμα από το 1956; Όχι λοιπόν, ο Jerry δε θα αγόραζε τη Ferrari 250 ΜΜ που είχε κατά νου, επειδή θα είχε στη διάθεσή του μια Corvette, ισάξια σε δυνατότητες με την Ιταλίδα…
Από το 1522 στο 1636…
Η ειδική έκδοση που προοριζόταν για τους πολύωρους αγώνες αντοχής, όπως για παράδειγμα ήταν οι δημοφιλείς 24 ώρες του Μαν, ονομάστηκε SR-2 (από τα αρχικά γράμματα των λέξεων Sebring Racer). H πατρότητά της ανήκει σε δύο ανθρώπους: Ο πρώτος είναι φυσικά ο Harley Earl, ενώ ο δεύτερος δεν είναι άλλος από το αφεντικό του τμήματος κινητήρων της Corvette Zora Arkus-Duntov, που δούλεψε αποτελεσματικά στο κομμάτι των επιδόσεων του αυτοκινήτου. Το SR-2 κατασκευάστηκε σε τρεις μόλις μονάδες παραγωγής, με το δεύτερο αυτοκίνητο (σασί 1532) να έχει ψηλότερο πτερύγιο και να προορίζεται για τον βοηθό του Harley Earl και βασικό συντελεστή στην τελική διαμόρφωση του αμαξώματος Bill Mitchell, ενώ το τρίτο (σασί 1636, με τροχούς Daytona, αντί των Halibrands που έφερε το αυτοκίνητο του Jerry) για τον τότε πρόεδρο της General Motors Harlow Curtice.
Sebring Racer
Οι εργασίες για την εξέλιξη του SR-2 σε αγωνιστικό αυτοκίνητο ξεκίνησαν στις αρχές Mαΐου του 1956, όταν το σασί μιας Corvette παραγωγής με αριθμό 1522 μεταφέρθηκε από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις του St. Louis στο GM Styling Studio που έδρευε στο Warren της Πολιτείας του Michigan. Περισσότερα από 17 μηχανικοί εργάστηκαν όλο το εικοσιτετράωρο, μέχρι τις13 Ιουνίου του ιδίου έτους, προκειμένου το αυτοκίνητο να καταστεί πλήρως έτοιμο για το βάπτισμα του πυρός. Πέρα από την τροποποίηση του αμαξώματος ενισχύθηκαν περαιτέρω, όπως ήταν επόμενο, το σύστημα των φρένων και η ανάρτηση. Δύο ειδικά αλεξινέμια κατασκευάστηκαν για τον οδηγό και το συνοδηγό, ενώ το κάθετο σταθερό πτερύγιο που είχε βρεί επιτυχημένη εφαρμογή στις Jaguar D-Type της εποχής, πήρε τη θέση του στο αντίστοιχο τμήμα του αμαξώματος, που εκτεινόταν πίσω από τις θέσεις του πληρώματος. Το μπροστινό τμήμα επιμηκύνθηκε και ισχυροποιήθηκε με ανοξείδωτο χάλυβα, ενώ μελετήθηκαν επισταμένα και οι εισαγωγές αέρα για την καλύτερη ψύξη των φρένων και του κινητήρα. Ύστερα από όλα αυτά, η Corvette SR-2 ταξίδεψε στο Elkhart Lake του Wisconsin, όπου στις 24 Ιουνίου έλαβε μέρος στον πρώτο της αγώνα. Παρά το γεγονός ότι το ξεκίνημα του Jerry Earl δεν ήταν καλό, με τη συνδρομή και μιας εξόδου λόγω κακού χειρισμού, το αυτοκίνητο τερμάτισε την κούρσα των έξι ωρών σε μια αξιοσέβαστη θέση. Στο cockpit του είχε περάσει πλέον ο Dick Thompson, ένας περισσότερο έμπειρος πιλότος, που ολοκληρώνοντας την προσπάθειά του δεν έχασε την ευκαιρία να παρατηρήσει ότι η αγωνιστική Corvette χρειαζόταν ένα καλό πρόγραμμα μείωσης του βάρους της, αλλά και περισσότερη ιπποδύναμη.
Η σύντομη σταδιοδρομία
Ο Jerry Earl συνέχισε να λαμβάνει μέρος στους αγώνες της Κεντρικής Περιφέρειας του Πρωταθλήματος SCCA, το 1956 και το 1957. Στη διάρκεια του χειμώνα, που προηγήθηκε της εμπλοκής του στο συγκεκριμένο θεσμό για δεύτερη χρονιά, το αυτοκίνητο εξελίχθηκε αποφασιστικά. Καταρχήν απέκτησε ισχυρότερο κινητήρα, τον V8 των 5.5 λίτρων ή 331 κυβικών ιντσών κατά το αμερικανικό σύστημα μέτρησης χωρητικότητας, ενώ στο κιβώτιο ταχυτήτων του οι τρεις σχέσεις αυξήθηκαν σε τέσσερις. Το βάρος μειώθηκε με τη χρήση ελαφρότερων υλικών, ενώ το κάθετο σταθερό πτερύγιο μεγάλωσε σε διαστάσεις. Επίσης, τα καθίσματα αντικαταστάθηκαν με δύο της Porsche, που ζύγιζαν λιγότερο. Στις 28 Ιανουαρίου 1958 η SR-2 πουλήθηκε στον πιλότο Jim Jeffords, που με αυτήν αναδείχθηκε πρωταθλητής στη σειρά αγώνων Β/Ρ SCCA το 1958 και το 1959.
CHEVROLET CORVETTE SR-2 (1956) Αμάξωμα Διθέσιο roadster Body designer Bill Mitchell Κινητήρας Chevrolet V8 Κυβισμός 5.506 κ.εκ. Ισχύς 240 ίπποι Κιβώτιο ταχυτήτων Χειροκίνητο τριών σχέσεων Μετάδοση κίνησης Στους πίσω τροχούς Ανώτατη ταχύτητα 245 χλμ./ώρα Βάρος 1.043 κιλά Μονάδες παραγωγής 3
