Στις αρχές της δεκαετίας του '60, αυτό το υπέροχο γαλλικό μοντέλο ήταν το ταχύτερο τετραθέσιο gran turismo στον κόσμο.

Τον Αύγουστο του 1961 η Facel Vega, μια γαλλική εταιρεία κατασκευής εκλεπτυσμένων sport αυτοκινήτων με έδρα το Παρίσι, αντιμετώπιζε το φάσμα της πτώχευσης. Αν και είχε ξεκινήσει τη λειτουργία της μόλις επτά χρόνια πριν, έχαιρε ιδιαίτερης φήμης στον κόσμο των τεσσάρων τροχών για τα εξαιρετικής ποιότητας, πλην όμως πανάκριβα μοντέλα της. Ο ιδρυτής της Jean Daninos είχε όραμα να ξεπεράσει σε δόξα τη Ferrari, ακολουθώντας και διαδίδοντας τη γαλλική παράδοση στον χώρο, βαδίζοντας στο δρόμο που είχε ανοίξει η Bugatti.

To Facel II ήταν ίσως η ύστατη ευκαιρία του να τα καταφέρει και αυτό φαίνεται να το γνώριζε πολύ καλά, όταν δήλωνε για το τελευταίο του μοντέλο πως «το ΗΚ500 που κατασκευάζαμε ως τώρα ήταν το πιο ενδιαφέρον αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε ποτέ, αλλά το απόλυτα κομψό Facel II θα είναι μακράν καλύτερο από τον προκάτοχό του». Και, όπως όλα δείχνουν, οι λόγοι που πίστευε τόσο πολύ στο τετράτροχο προϊόν του, ήταν σοβαροί.

Το τετραθέσιο coupe έπαιρνε κίνηση από ένα μηχανικό σύνολο αμερικανικής προέλευσης, 8κύλινδρο σε διάταξη V των 6.3 λίτρων της Chrysler. Mε την ευκαιρία της αναφοράς μας στον ένα από τους τρεις κολοσσούς του Detroit, υπενθυμίζουμε πως οι δεσμοί του με τους σημαντικότερους Γάλλους κατασκευαστές ήταν πολύ ισχυροί στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, ενώ και το όνομα της Chrysler στη μεγάλη δυτικοευρωπαϊκή χώρα έχαιρε μεγάλης φήμης. Εκείνος λοιπόν ο κινητήρας, με το υποκοριστικό «Typhoon» για τη δύναμή του, παρήγαγε 390 ίππους κάτω από το καπό του αυτοκινήτου όταν συνδυαζόταν με το γαλλικό προέλευσης χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων «Pont-a-Mousson» των τεσσάρων σχέσεων.

Η τελική ταχύτητα των 247 χιλιομέτρων την ώρα που ανέπτυσσε ήταν αρκετή για να ανταγωνιστεί εξαιρετικά διθέσια μοντέλα όπως η Aston Martin DB4, η Ferrari 250 GT και η Mercedes-Benz 300 SL. Φροντίδα βέβαια υπήρχε και για τους λιγότερο ανήσυχους πελάτες, στη διάθεση των οποίων ήταν η «ήπια» έκδοση των 355 ίππων, με τον ίδιο πάντα κινητήρα, η οποία συνδυαζόταν με το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων «TorqueFlite» των τριών σχέσεων και τα 225 χιλιόμετρα την ώρα σε ανώτατη ταχύτητα.

Τα ξεχωριστά στοιχεία εκτείνονταν και πέρα από τον πανίσχυρο κινητήρα, εκφράζοντας ένα δυναμικό αυτοκίνητο με εκλεπτυσμένη προσωπικότητα. Σε αυτό συνέδραμαν μεταξύ άλλων τα δισκόφρενα της Dunlop σε όλους τους τροχούς, το υδραυλικό τιμόνι, τα άφθαστης ποιότητας δερμάτινα καθίσματα, τα ηλεκτρικά παράθυρα, το ραδιόφωνο με την κεραία και τα αμορτισέρ της βρετανικής εταιρείας «Armstrong Selecta-Ride» που ο οδηγός μπορούσε να ρυθμίσει από ένα διακόπτη στο ταμπλό.

Εντυπωσίαζε επίσης η απομίμηση ξύλου που στην πραγματικότητα ήταν από μέταλλο, ενώ αφηνόταν να εννοηθεί πως δεκάδες επιμέρους στοιχεία ήταν εμπνευσμένα από την αεροπορική κουλτούρα. Όπως και το μοντέλο που διαδέχτηκε (το ΗΚ500), το Facel Vega II ήταν βαρύτερο από τους διθέσιους ανταγωνιστές του, ζυγίζοντας σχεδόν δυό τόνους με τέσσερις επιβάτες και το ρεζερβουάρ γεμάτο.

Απευθυνόμενο αποκλειστικά σε λίγους, που μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την κατοχή και τη χρήση του, το αυτοκίνητο διαφημιζόταν στον γαλλικό Τύπο ως το ταχύτερο τετραθέσιο gran turismo στον κόσμο. Παντρεύοντας την αγγλική πολυτέλεια με τη γαλλική φινέτσα και την ωμή αμερικανική ισχύ, το Facel II μπορούσε να κινηθεί μέσα σε απόλυτη ησυχία στην καμπίνα με ταχύτητα 160 χιλιόμετρα την ώρα, έχοντας μόλις 3.650 στροφές ανά λεπτό στον κινητήρα.

Με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ήταν αδύνατο να μη προσελκύσει διάσημους και επιφανείς πελάτες. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, βασιλιάδες και δικτάτορες, βαρώνοι και πριγκίπισες, πολιτικοί και μουσικοί συγκαταλέγονταν μεταξύ των επωνύμων κατόχων του. Ασφαλώς, δεν άφησε ασυγκίνητους και οδηγούς αγώνων που υπήρξαν ιδιοκτήτες του, όπως ο Stirling Moss και ο Maurice Trintignant, αλλά και ιδιοκτήτες ομάδων της Formula 1 σαν τον Tony Vandervell (Vanwall) και τον Rob Walker.

Κι όμως, η λαμπερή εταιρεία από το Παρίσι δεν μπόρεσε να αποφύγει το τέλος, ιδιαίτερα όταν έμπλεξε με την κατασκευή ενός δικού της κινητήρα για το μικρότερο μοντέλο «Facellia» που προετοίμαζε. Τα οικονομικά προβλήματα επισσωρεύτηκαν και ο Jean Daninos αναγκάστηκε να κηρύξει οριστική πτώχευση το 1964. Μόλις 180 Facel II πρόλαβαν να κυλήσουν στους τροχούς τους, τα οποία σήμερα στην αγορά των συλλεκτών εκτιμώνται από 200.000 έως 550.000 δολάρια, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

FACEL VEGA II Αμάξωμα: hardtop coupe Kινητήρας: Chrysler B Series V8 383 (FirePower) Κυβισμός: 6.277 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 107.95 mm x 85.72 mm Σχέση συμπίεσης: 10:1 Καρμπιρατέρ: Carter WFCB 4 Ισχύς: 355 ίπποι στις 4.800 σ.α.λ. Ροπή: 576 Nm στις 2.800 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: αυτόματο 3 σχέσεων Chrysler TorqueFlite Ανώτατη ταχύτητα: 225 χλμ/ώρα Μήκος: 4.750 χλστ. Πλάτος: 1.760 χλστ. Ύψος: 1.280 χλστ. Μεταξόνιο: 2.660 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.420 χλστ. Μετατρόχιο πίσω: 1.420 χλστ. Απόσταση από το έδαφος: 180 χλστ. Φρένα εμπρός: δίσκοι 305 χλστ. Φρένα πίσω: δίσκοι 290 χλστ. Χωρητικότητα ρεζερβουάρ: 100 λίτρα Βάρος: 1.650 κιλά Περίοδος παραγωγής: Δεκέμβριος 1961-Σεπτέμβριος 1964 Μονάδες παραγωγής: 180