Η διαχρονική Ferrari 365 GTB/4 ή «Daytona», όπως έγινε ευρύτερα γνωστή, ήταν ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά gran turismo μοντέλα της δεκαετίας του ’70…

Δεν είναι ασυνήθιστο στον κόσμο της Αυτοκίνησης ένα ξεχωριστό μοντέλο να παίρνει το όνομά του από κάποιο μεγάλο αγώνα, στον οποίο η εταιρεία που το κατασκευάζει είχε στο παρελθόν νικήσει ή διακριθεί. Παράδειγμα η Porsche, που χρησιμοποίησε –ακόμη το κάνει- το πρώτο συνθετικό της μεξικάνικης διαδρομής «Carrera Panamericana», προκειμένου να κωδικοποιήσει κάποιες ενισχυμένες εκδόσεις της «356» άλλοτε και της «911» αργότερα.

Το ίδιο συνέβη και με την «365 GTB/4», παρά το γεγονός ότι το ιταλικό εργοστάσιο ουδέποτε της απέδωσε επίσημα την ονομασία «Daytona»: Αυτό το έκαναν οι φίλοι της Ferrari, θέλοντας να υπενθυμίσουν τον τριπλό θρίαμβο της Scuderia στις «24 ώρες» της αμερικανικής πίστας, το Φεβρουάριο του 1967. Άλλωστε, εκείνο το επιβλητικό «1-2-3» με τις «330 Ρ4» χρονολογικά δεν απείχε πολύ από την επίσημη παρουσίαση του αυτοκινήτου, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1968.

 

Ξεχωριστά χαρακτηριστικά

Στην πραγματικότητα, το διάσημο σήμερα Gran Turismo μοντέλο που σχεδιάστηκε από το γραφείο Pininfarina δια χειρός Leonardo Fioravanti, ήταν μία κατασκευή που υιοθετούσε παραδοσιακές λύσεις και είχε διαφορετική φιλοσοφία από τον άμεσο ανταγωνιστή της, την Lamborghini «Miura»: Κινητήρας τοποθετημένος εμπρός, μετάδοση κίνησης στους πίσω τροχούς. Προέκυψε στη γκάμα της Ferrari ως αντικαταστάτης της «275 GTB/4» και έμεινε στην παραγωγή ως το 1973, οπότε και έδωσε τη θέση του στην «365 GT4 Berlinetta Boxer», η οποία είχε τον κινητήρα της τοποθετημένο στο κέντρο.

Το μηχανικό σύνολο της «Daytona» ήταν σχεδιασμένο από τον ΑurelioLampredi και έφερε την κωδική ονομασία «Tipo 251». Το χρησιμοποιούσε προηγούμενα και η «275 GTB/4», μόνο που τώρα ο κυβισμός του ήταν αυξημένος από τα 3.3 στα 4.4 λίτρα. Δωδεκακύλινδρο σε διάταξη V και τοποθετημένο υπό γωνία 60ο, απέδιδε για την περίσταση 352 ίππους, δίνοντας στη «Daytona» 280 χιλιόμετρα τελικής ταχύτητας. Ο εξαίσιος αυτός κινητήρας συνδυαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων, το οποίο ήταν εγκαταστημένο πίσω, όπως σε κάθε GT της εποχής εκείνης που σεβόταν τον εαυτό του. Σε ζητήματα απόλυτης ταχύτητας, η «365 GTB/4» επικρατούσε σε τελικές τιμές έναντι όλων των αντίστοιχoυ αμαξώματος και φυσιογνωμίας ευρωπαϊκών supercars της εποχής: Lamborghini Miura (273 χλμ/ώρα), Maserati Ghibli (257 χλμ/ώρα), De Tomaso Mangusta (242 χλμ/ώρα) και Aston Martin DBS (238 χλμ/ώρα).

Ένα πανέμορφο spider

Στη διεθνή έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης το 1969 παρουσιάστηκε η cabriolet έκδοση της «Daytona», που ήταν εξίσου όμορφη και επιβλητική με την coupe. Σχεδιασμένη κι αυτή από το γραφείο Pininfarina, έφθανε με άνεση σε ανώτατη ταχύτητα τα 260 χιλιόμετρα την ώρα. Κατασκευάστηκε σε 124 μονάδες συνολικά, από τις οποίες οι 7 ήταν δεξιοτίμονες, ενώ παρέμεινε στη γκάμα της ιταλικής εταιρείας επίσης μέχρι το 1973. Όσο για τις δεξιοτίμονες εκδόσεις της coupe, αυτές ανήλθαν στις 158 μονάδες.

Η Daytona στους αγώνες

Η Scuderia Ferrari επιμελήθηκε 15 συνολικά «Daytona» για τους αγώνες, ελαφρωμένες σε βάρος χάρις στη χρήση αλουμινίου και fibreglass για το αμάξωμα, καθώς και plexiglas για τα παράθυρά τους. Τα πρώτα πέντε αυτοκίνητα ήταν έτοιμα έως τα τέλη του 1970, χωρίς καμιά διαφορά στον κινητήρα τους από τις εκδόσεις δρόμου που ήδη κυκλοφορούσαν. Η πρώτη αναβάθμιση στο μηχανικό σύνολο ήρθε μέσα στο 1972, στη δεύτερη πεντάδα, της οποίας η απόδοση έφθασε στους 400 ίππους. Η τρίτη και τελευταία πεντάδα το 1973 ήταν η πιο ισχυροποιημένη, καθώς έβγαζε στην άσφαλτο 450 ίππους.

Το ιταλικό εργοστάσιο δε συμμετείχε επίσημα στους αγώνες με την «365 GTB/4», αφήνοντάς τη στα χέρια ιδιωτικών ομάδων, οι οποίες όμως έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους: Ύστερα από μια άτυχη πρώτη εμφάνιση στις «24 ώρες» του LeMans το 1969 με την εγκατάλειψη του αυτοκινήτου μετά από σύγκρουση στις δοκιμές, οι «Daytona» νίκησαν τρεις συνεχόμενες φορές την κατηγορία GT, από το 1972 έως το 1974, όπου πέντε Ferrari του συγκεκριμένου τύπου τερμάτισαν στις ισάριθμες πρώτες θέσεις της GT. Νωρίτερα, το 1971, σημείωσαν κι ένα διακεκριμένο τερματισμό, στην πέμπτη θέση της γενικής κατάταξης. Η τελευταία επιτυχία ήρθε το 1979, έξι ολόκληρα χρόνια ύστερα από την οριστική διακοπή της παραγωγής της, όταν μια «365 GTB/4» των 450 ίππων νίκησε την κατηγορία GT, ολοκληρώνοντας παράλληλα στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης στις «24 ώρες» της… Daytona!

Υστεροφημία…

Αναμφίβολα, η «365 GTB/4» έχει πάρει μια αξιοζήλευτη θέση στην ιστορία ως μια από τις πιο όμορφες Ferrari που κατασκευάστηκαν ποτέ, ενώ θεωρείται από πολλούς ως το πιο αντιπροσωπευτικό GT της δεκαετίας του ’70. Το 2008, στο Fiorano και αλλού, γιορτάστηκε με λαμπρότητα η επέτειος των 40 χρόνων από την πρώτη παρουσίασή της. Όσο για τη Ferrari, επέστρεψε ξανά στην παραδοσιακή επιλογή της τοποθέτησης του κινητήρα μπροστά μόλις το 1996, με την άφιξη της «550 Maranello». Τα διακριτικά «GTB» (Grand Tourismo Berlinetta) συνόδεψαν κάποια από τα μοντέλα της ιταλικής εταιρείας μέχρι το 1988, οπότε και αποσύρθηκαν από το προσκήνιο για 18 χρόνια. Επέστρεψαν ξανά το 2006, στη διεθνή έκθεση της Γενεύης, με την παρουσίαση της «599» που σχεδίασε ο Frank Stephenson εκ μέρους του οίκου Pininfarina.

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ FERRARI 365 GTB/4 Body design Leonardo Fioravanti, κινητήρας Type 251 V12 60o, κυβισμός 4.390 κ.εκ., διάμετρος xδιαδρομή 81 mm x 71 mm, σχέση συμπίεσης 9.3: 1, καρμπιρατέρ 6 Weber 40 DCN 20, ισχύς 352 ίπποι στις 7.500 σ.α.λ., ροπή 44 χλγμ. στις 5.500 σ.α.λ., μετάδοση κίνησης στους πίσω τροχούς, κιβώτιο ταχυτήτων χειροκίνητο 5 σχέσεων, ανώτατη ταχύτητα 280 χλμ/ώρα, 0-100 χλμ/ώρα 6,1 δλ., μήκος 4.428 χλστ., πλάτος 1.760 χλστ., ύψος 1.245 χλστ., μεταξόνιο 2.400 χλστ., μετατρόχιο εμπρός 1.440 χλστ., μετατρόχιο πίσω 1.425 χλστ., βάρος 1.200 κιλά, χωρητικότητα ρεζερβουάρ 100 λίτρα, ελαστικά εμπρός 215/70 VR 15, ελαστικά πίσω 215/70 VR 15, μονάδες παραγωγής 1.383