Το Εθνικό Μουσείο Αυτοκινήτου στο Τορίνο τιμά τον σχεδιαστή του Fiat 127 Pio Manzu, στο πλαίσιο της επετείου των 50 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του διάσημου ιταλικού μοντέλου.

Αρκούσαν όμως μόλις 5 χρόνια (από το 1964 ως το 1969) για να δημιουργήσει μερικά από τα πιο ξεχωριστά σχέδια αυτοκινήτων, αλλά και να αλλάξει τον τρόπο σκέψης στο χώρο του design αυτοκινήτων.

Δίπλα τους θα βρεθεί και ένα ταξί, το οποίο μπορεί μηχανολογικά να μην έχει άμεση σχέση με το 127, αλλά όντας επίσης δημιούργημα του Pio Manzù αποκαλύπτει ένας μέρος από την ιδιοφυία του.

Το φουτουριστικό ταξί με την ταπεινή καταγωγή
Το 1968 στην Ιταλία οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ταξί που βασίζονται στο καινοτόμο Fiat 600 Multipla του Dante Giacosa, το οποίο εξελίχθηκε παράλληλα με το Fiat 600 το 1956. Τη στιγμή που οι σχεδιαστές στο Τορίνο ετοιμάζουν το διάδοχο του 600 (το 850) σκέφτονται να δημιουργήσουν και μια έκδοση του, η οποία θα είναι αφιερωμένη στις δημόσιες μετακινήσεις.

Με την επιτυχημένη συνταγή του 600 Multipla να έχει συμπληρώσει μια πολυετή πορεία, η ιδέα είναι να παρουσιάσουν κάτι επαναστατικό και όχι μια απλή μετατροπή του 850. Η εταιρεία αποφασίζει να την εμπιστευθεί στο Centro Stile Fiat και έναν από τους πλέον δημιουργικούς σχεδιαστές της εποχής, τον Pio Manzù. Εκείνος πιάνει δουλειά με βάση τα μηχανικά μέρη του 850, ενώ λόγω της βασικής χρήσης του αυτοκινήτου σε αστικό περιβάλλον επιλέγει την έκδοση Idromatic. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα ημιαυτόματα συστήματα μετάδοσης στον κόσμο, που η Fiat παρουσίασε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1966 και συνδύαζε έναν μετατροπέα ροπής και έναν υδραυλικό συμπλέκτη. Το αυτοκίνητο συνέχιζε να έχει ένα χειροκίνητο κιβώτιο 4 σχέσεων, αλλά η απουσία συμπλέκτη έκανε πιο άνετη την οδήγηση σε συνθήκες υψηλής κίνησης.

Επόμενη κίνηση ήταν η μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης των εσωτερικών χώρων, αλλά και η εύκολη πρόσβαση. Η επιλογή ενός αμαξώματος δύο όγκων με μικρούς προβόλους και μεγάλες γυάλινες επιφάνειες προσέφερε άριστη ορατότητα, στοιχείο που ενίσχυαν και οι ψηλότερα τοποθετημένες θέσεις για τους επιβάτες. Ο Manzù συνέχισε την καινοτόμα προσέγγιση στο 850 City Taxi ακολουθώντας μια ασύμμετρη σχεδίαση. Στην αριστερή πλευρά υπήρχε μόνο μια συμβατική πόρτα για τον οδηγό, ενώ στη δεξιά πλευρά μια καινοτόμα ηλεκτρονικά ελεγχόμενη συρόμενη πόρτα. Ακόμα και η σχεδίαση των καθαριστήρων ξέφευγε από τα καθιερωμένα, με το μεγάλο παρμπρίζ να απαιτεί μια κίνηση «παντογράφου» από το μηχανισμό ώστε να καθαρίζει τη μέγιστη δυνατή επιφάνεια.

Οι καινοτομίες που αφορούν στην ασφάλεια του Fiat City Taxi ήταν ακόμα ένα στοιχείο που χρόνια αργότερα θα γινόταν μέρος της καθημερινότητας των αυτοκινήτων μαζικής παραγωγής. Η «σπαστή» κολώνα του τιμονιού ώστε να προστατεύει τον οδηγό σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης, η εφαρμογή μαλακών υλικών στην καμπίνα και η ύπαρξη ειδικών ιμάντων ώστε να συγκρατούν τα πράγματα των επιβατών συνδυάζονταν με τον πρόδρομο του Bluetooth, την οθόνη που σήμερα έχει εξελιχθεί στα συστήματα πολυμέσων και την γυάλινη τρίτη πόρτα που βελτιώνει την ορατότητα και αποτελεί κοινό στοιχείο για όλα τα σύγχρονα supermini.

Ο Pio Manzù πρόλαβε να δει να ολοκληρώνεται το Fiat City Taxi, αλλά δυστυχώς όχι και το Fiat 127, το δημιούργημα του που θα καθόριζε τη μορφή των σύγχρονων supermini, θα χάριζε στη Fiat μια τεράστια εμπορική επιτυχία, αλλά κυρίως θα επιβεβαίωνε πέρα από κάθε αμφιβολία τη φήμη της ως την κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία στη σχεδίαση και κατασκευή αυτοκινήτων πόλης, φήμη που παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα, με τα Fiat 500 και Fiat Panda να κυριαρχούν στην κατηγορία τους στην Ευρώπη.