Παρά το σύντομο πέρασμά της από τον κόσμο της Αυτοκίνησης, η Alfa Romeo του Conrero κατάφερε να βάλει τη δική της σφραγίδα στον τομέα του βιομηχανικού design.

Η δημιουργία αυτoύ του μοναδικού αυτοκινήτου οφείλεται στη φλογερή επιθυμία του Ελβετού οδηγού αγώνων Robert Fehlmann να πάρει μέρος στο Mille Miglia του 1953 με κάτι εξαιρετικό, που όμοιό του να μην έχει κανένας άλλος. Για το σκοπό αυτό απευθύνθηκε στον ταλαντούχο μηχανικό Virgilio Conrero, ειδικευμένο στην περαιτέρω βελτίωση των κινητήρων της Alfa Romeo. Από αυτόν ζήτησε να του φτιάξει ένα αγωνιστικό, που να φιλοξενεί κάτω από το εμπρός καπό του το τετρακύλινδρο σε σειρά μηχανικό σύνολο των 1.884 κυβικών εκατοστών της 1900C Sprint, το οποίο φαίνεται πως εκτιμούσε ιδιαίτερα. Ο Conrero ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και εκτέλεσε την παραγγελία, κάνοντας τις απαραίτητες για την περίσταση μετατροπές και εφοδιάζοντας τον κινητήρα με τέσσερα καρμπιρατέρ της Dellorto, συνδυάζοντάς τον ταυτόχρονα με το κιβώτιο ταχυτήτων της Lancia Aurelia. Στο κτίσιμο του αυτοκινήτου χρησιμοποίησε για το εμπρόσθιο τμήμα τον άξονα και την ανάρτηση του Fiat 1400, ενώ στο οπίσθιο εγκατέστησετον πίσω άξονα της Aurelia. Για τη διαμόρφωση του αμαξώματος πήγε στον φίλο του Giovanni Savonuzzi, φημισμένο ήδη από τη δουλειά του στην Cisitalia, ο οποίος μόλις είχε αναλάβει επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού της Carrozzeria Ghia.

Supersonic

O Giovanni Savonuzzi επινόησε για το αυτοκίνητο το διάσημο πλέον σχεδιαστικό στιλ «Supersonic», το οποίο εξακολουθεί να φαίνεται εντυπωσιακό ακόμη και σήμερα. Απλά φανταστείτε το, στους δρόμους του 1953: Η χαμηλή μεσαία γραμμή, το μακρύ καπό, η εξαιρετικά χαμηλή οροφή επάνω από τη συμπαγή καμπίνα και με τα πίσω φώτα να αντλούν την έμπνευσή τους από την εξάτμιση ενός jet. Αξιοσημείωτο είναι και το απότομο «βέλος», που ξεκινά επάνω από τους εμπρός τροχούς και καταλήγει στο τμήμα της ουράς. Η Alfa Romeo 1900 Supersonic Conrero παρουσιάστηκε στο Σαλόνι του Toρίνο το 1953, αφήνοντας τους πάντες κατάπληκτους με το άκρως εντυπωσιακό σχήμα της. Όμως, οι φίλοι των τεσσάρων τροχών, σύντομα θα την έχαναν από τα μάτια τους για πάντα…

Δυό φορές μόνο

Ατυχώς, η φουτουριστική Alfa Romeo-Conrero επρόκειτο να ζήσει πολύ λίγο και να πραγματοποιήσει μόνο δύο δημόσιες εμφανίσεις. Ο ιδιοκτήτης της δεν έφτασε ποτέ με αυτήν πίσω στην Μπρέσια, για να τερματίσει τον αγώνα των 1.000 μιλίων, καθώς είχε μια άσχημη έξοδο στη διαδρομή. Το αυτοκίνητο βγήκε εκτός μάχης, με εκτεταμένες ζημιές στο πλαίσιο και το αμάξωμά του, που είχαν ως αποτέλεσμα να μην επανέλθει ποτέ στην αρχική του μορφή. Κάποια στιγμή ο Virgilio αποκατέστησε το σασί, διαφοροποιώντας όμως τη μορφή του αμαξώματος, που πλέον ήταν barchetta.

Εμπνέοντας την Αυτοκίνηση

Το μεγάλο ενδιαφέρον που ενέσκηψε από το design του αυτοκινήτου ώθησε τον Ghia να παρουσιάσει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα Supersonics μοντέλα, αρχής γενομένης από το Fiat Otto Vu (V8), με τη μόνη διαφοροποίηση του νέου στιλ να εντοπίζεται στα πίσω πλευρικά παράθυρα. Η παρουσία του μάλιστα στην Έκθεση Αυτοκινήτου των Παρισίων τον Οκτώβριο του 1953, ενθουσίασε δημοσιογράφους και κοινό. Η Carrozzeria Ghia έκτισε οκτώ μονάδες Fiat V8 ακολουθώντας τη συγκεκριμένη καινοφανή σχεδιαστική τάση, ενώ ανάλογα χαρακτηριστικά απέκτησαν μετέπειτα μία Aston Martin DB2/4 και τρεις Jaguar XK 120. Όμως, σύμφωνα με όσα έχουν αναφερθεί από εκείνη την εποχή, το πιο «φευγάτο» Supersonic οικοδομήθηκε στο πλαίσιο μιας DeSoto Adventurer.