Λίγοι από όσους δεν αναζήτησαν τη «σκέπη» κάποιου ισχυρότερου ομίλου απέμειναν πλέον σε λειτουργία. Στο αφιέρωμα των πιο ξεχωριστών από τα «χαμένα άνθη» που ακολουθεί υπάρχουν εταιρείες με μακρόχρονη δραστηριότητα, όπως η Jensen και η De Tomaso, αλλά και κάποιες με μόλις διετή περίοδο δράσης, που έφτιαξαν αριστουργήματα (ATS).

 

Ξεχωρίζουν ανάμεσα στα άλλα και λάμπουν δυνατότερα στο πέρασμα του χρόνου το 2500 GT της τελευταίας, το επαναστατικό FF της Jensen, η De Tomaso Pantera, το ΙSO Rivolta και η Matra Bagheera. Άλλωστε, όλα τους συντρόφευσαν κάποτε και τα δικά μας όνειρα.

 

 

H παραγωγή των Allard ήταν ολιγάριθμη και η φήμη τους έφθασε ψηλά τη δεκαετία μετά τον πόλεμο, όταν σημείωσαν στους αγώνες τις σημαντικότερες νίκες τους, όπως την 1η θέση στο Ράλλυ Λισαβόνας το 1947. Επιτυχής ήταν η σταδιοδρομία τους και στην άλλη πλευρά του Aτλαντικού, όπου νικούσαν σε πολλούς από τους αμερικάνικους αγώνες Tουρισμού. Tα χειροποίητα σασί τους δέχθηκαν πολλούς ισχυρούς κινητήρες, όπως τους V8 των 5,4 λίτρων της Cadillac και τους V8 των 4,4 λίτρων της Ardun-Mercury. Oι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες ήρθαν το 1950, με την 3η θέση στις 24 Ώρες του Λε Mαν και το 1952 με τη νίκη στο Ράλλυ του Mόντε Kάρλο. Το Σεπτέμβριο του 1961 όλα τελείωσαν και η Allard πέρασε στην ιστορία, ύστερα από 24 χρόνια συναρπαστικής δραστηριότητας.

 

Ιδρύθηκε στις αρχές του 1963 ως αγωνιστική ομάδα της F1 με επικεφαλής τον Κάρλο Τσίτι και πιλότους τους πρώην της Ferrari Φιλ Χιλ και Τζιανκάρλο Μπαγκέτι. Ήταν ιδιοκτησία του κόμη Βόλπι και συμμετείχε στα Γκραν Πρι με ένα μονοθέσιο των 200 ίππων, που είχε κινητήρα V8 και κιβώτιο ταχυτήτων Colotti 6 σχέσεων. Τίποτα δεν πήγε καλά και όλα τελείωσαν τον επόμενο χρόνο. Μέχρι τότε η εταιρεία είχε προλάβει να παρουσιάσει και μια σπορ έκδοση για το δρόμο, το 2500 GT V8, ένα πανέμορφο κουπέ 220 ίππων, του οποίου το αμάξωμα επιμελήθηκε ο Φράνκο Σκαλιόνε, που τότε δούλευε για την Carrozzeria Allemano. Ελάχιστες μονάδες ολοκληρώθηκαν, όμως αυτό δε στάθηκε εμπόδιο για το 2500 GT να αποτελέσει πηγή έμπνευσης στο σχεδιασμό της επόμενης γενιάς σπορ αυτοκινήτων.

 

 

Η ιδέα για ένα supercar χαμηλού κόστους ήταν του Τζον ντε Λόρεαν, ενός από τα σπουδαιότερα διοικητικά στελέχη που ανέδειξε η αυτοκίνηση. Το εντυπωσιακό DMC 12 που παρουσίασε είχε την υπογραφή της Ital Design, με θύρες τύπου Gullwing και αρκετούς σχεδιαστικούς νεωτερισμούς. Η παραγωγή ξεκίνησε το 1979 στη Βόρεια Ιρλανδία. Για την κίνησή του φρόντιζε ο 6κύλινδρος V6 της Renault των 2,85 λίτρων, απόδοσης 156 ίππων. Οι εξελίξεις δεν ήταν ανάλογες των προσδοκιών, καθώς το αυτοκίνητο αποδείχθηκε υπέρβαρο και υψηλού κόστους. Το 1982 τα προβλήματα του ιδιοκτήτη με το Νόμο τερμάτισαν το εγχείρημα, με το DMC 12 να αριθμεί συνολικά 8.583 μονάδες παραγωγής. Το μοντέλο είναι γνωστό επίσης από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην κινηματογραφική ταινία του 1985, Back to the Future.

 

 

Η σημαντικότερη δημιουργία, αρχής γενομένης από το 1959, στη 40χρονη ιστορία της ιταλικής De Tomaso ήταν το supercar Pantera. Σχεδιάστηκε από τον Τοm Tjaarda και αντικατέστησε το 1973 στην γκάμα της εταιρείας τη Mangusta. Με το χαρακτηριστικό κινητήρα V8 Cleveland της Ford, επιτάχυνε από τα 0-100 χλμ./ώρα σε 5,6 δλ. Τα πρώτα 75 αυτοκίνητα διανεμήθηκαν στην Ευρώπη, ενώ τη χρονιά της κυκλοφορίας του πούλησε 1.007 κομμάτια στις ΗΠΑ μέσω των dealers της Lincoln και της Mercury. Η πλουσιότερη έκδοση, GTS, εμφανίστηκε το 1974, αλλά ένα χρόνο αργότερα η Ford έπαψε να εισάγει το αυτοκίνητο στην αγορά του Νέου Κόσμου. Η παραγωγή του συνεχίστηκε σε περιορισμένους αριθμούς και σταμάτησε οριστικά το 1996. Το Pantera κατασκευάστηκε σε 7.200 μονάδες, από τις οποίες οι 5.500 διατέθηκαν στην Αμερική.

 

 

Το 1952 στο Earls Court ο Ντόναλντ Χίλι παρουσίασε ένα 2θέσιο σπορ αυτοκίνητο, με αμάξωμα που σχεδίασε ο Tζέρι Tζόκερ. Από τα τέλη του 1957 η παραγωγή των Healey μεταφέρθηκε από το Λόνγκμπριτζ στο Άντμπιγκτον και εκεί ξεκίνησε η κατασκευή του MKII 3000. Με κινητήρα 3,0 λίτρων και τη χρήση ισάριθμων καρμπιρατέρ, διέθετε ισχύ 132 ίππων. H πρώτη νίκη στους διεθνείς αγώνες ήρθε το 1960 από την Πατ Mος, στο μαραθώνιο Λιέγη-Pώμη-Λιέγη. Mε τον Nτόναλντ Mόρλι στο τιμόνι, το αυτοκίνητο νίκησε το Aλπίν Pάλλυ το 1961 και το 1962, ενώ με τον Ράουνο Aαλτόνεν τερμάτισε 1ο στον Λιέγη-Σόφια-Λιέγη το 1964. Mε ξεχωριστή συμμετοχή στα σιρκουί Eυρώπης και Aμερικής στην καριέρα του, το «μεγάλο Healey» σταμάτησε να παράγεται το 1967, στην έκδοση MK III.

 

 

Η εταιρεία του Ρέντσο Ριβόλτα ιδρύθηκε το 1953, αρχικά κατασκευάζοντας δίχρονες μοτοσικλέτες. Η στροφή του 1961 προς την παραγωγή σπορ αυτοκινήτων υλοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, με την επίσημη παρουσίαση στο Τορίνο του ISO Rivolta GT. Το κουπέ 2+2 θέσεων αμάξωμά του σχεδιάστηκε εκ μέρους του γραφείου Βertone από τον Τζορτζέτο Τζουτζάρο, ενώ την ευθύνη για τα μηχανικά μέρη και όλη την εξέλιξή του είχε ο πρώην αρχιμηχανικός της Ferrari, Τζιότο Μπιζαρίνι. Με κινητήρα V8 5,4 λίτρων της Chevrolet και ισχύ από 300 έως 340 ίππους, το αυτοκίνητο έμεινε στην παραγωγή έως το 1969, αριθμώντας συνολικά 797 μονάδες. Η ιστορία της εταιρείας συνεχίστηκε με ένα μοντέλο ακόμα ισχυρότερο, το Grifo, όμως τα αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα γονάτισαν οριστικά την ΙSO το 1976.

 

 

Ιδρύθηκε το 1936 από τους σχεδιαστές αμαξωμάτων Ρίτσαρντ και Άλαν Τζένσεν και για 30 χρόνια δημιουργούσε κομψά μοντέλα με την τυπική βρετανική «αρχιτεκτονική». Η επανάσταση προέκυψε το 1966 με το FF, που ήταν το πρώτο αυτοκίνητο με μόνιμη τετρακίνηση και φρένα με ΑΒS. Για την τετρακίνηση φρόντιζε το σύστημα Ferguson, μοιράζοντας ανισομερώς τη ροπή στους δύο άξονες, ενώ για την αποφυγή του μπλοκαρίσματος των τροχών επιστρατευόταν το σύστημα Μaxaret, που ήταν εφεύρεση της Dunlop. Ο V8 κινητήρας των 6,2 λίτρων της Chrysler, ισχύος 330 ίππων, επιτάχυνε το αυτοκίνητο από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε 8,2 δλ. και του προσέδιδε ανώτατη ταχύτητα 208 χλμ./ώρα. Η παραγωγή του FF σταμάτησε το 1971, στις 320 μονάδες, ενώ η εταιρεία ανέστειλε οριστικά τις εργασίες της το 2002.

 

 

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1959 και η παράξενη για τα δεδομένα της Μεγάλης Βρετανίας ονομασία της ήταν μια σύνθεση από τα επώνυμα των ιδρυτών της: Jem MARsh και Frank COStin. Ο δεύτερος ήταν ο ένας από τους δύο δημιουργούς του αγωνιστικού κινητήρα Cosworth V8. Η εταιρεία εξειδικεύτηκε στα μικρά σπορ μοντέλα, από 1.6 έως 3.0, γνωρίζοντας σημαντική εμπορική επιτυχία. Περισσότερο γνωστά ήταν τα Μarcos 1800 του 1981, το Μantula του 1984 με τον V8 κινητήρα της Rover, τα Μartini και Spyder του 1991, που βασίζονταν στο Cortina, αλλά και τα Mantaray-LM, που χρησιμοποιούσαν μηχανικά σύνολα της Ford. Ωστόσο, η δύσκολη οικονομική συγκυρία περιόρισε τόσο πολύ το αγοραστικό κοινό της, ώστε το 2007 αναγκάστηκε να προχωρήσει σε αναστολή εργασιών, ύστερα από 48 δραστήρια χρόνια.

 

 

Tο 1965 ο αεροναυπηγικός όμιλος Mecanique Aviation Traction εξαγόρασε την εταιρεία Rene Bonnet, με σκοπό να συνεχίσει την παραγωγή των σπορ μοντέλων της. Η εμπλοκή στην F1 και στους αγώνες αντοχής στέφθηκε σύντομα από επιτυχίες, όπως την κατάκτηση του πρωταθλήματος Κατασκευαστών με κινητήρες Cosworth το 1969 και τις τρεις συνεχόμενες νίκες στις 24 Ώρες του Λεν Μαν τη δεκαετία του ’70. Η εταιρεία συνεργάστηκε το 1973 με την Chrysler και παρουσίασε το 3θέσιο σπορ Βagheera, με κινητήρα Simca των 1,3 λίτρων. Η διάταξη των καθισμάτων και το προωθημένο ντιζάιν του έκαναν το αυτοκίνητο να ξεχωρίζει. Η παραγωγή του Βagheera σταμάτησε το 1980 και έως το 2003, που η Μatra έκλεισε τον κύκλο της, στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της συναρμολογούνταν κάποια από τα μοντέλα της Renault.

 

 

Το Ζ-102 «γεννήθηκε» στο παλιό εργοστάσιο της Ηispano-Suiza στη Βαρκελώνη, όταν αυτό εξαγοράστηκε το 1951 από την κρατική εταιρεία παραγωγής φορτηγών Pegaso. Την ίδια χρονιά η τελευταία εξέπληξε στο Παρίσι, παρουσιάζοντας κάτι διαφορετικό από τα επαγγελματικά οχήματα στα οποία ειδικευόταν: Ένα σπορ αυτοκίνητο, το ταχύτερο στον κόσμο, αφού, όπως έλεγαν οι κατασκευαστές του, ανέπτυσσε ανώτατη ταχύτητα 250 χλμ./ώρα. Το Ζ-102 ήταν σχεδιασμένο από τον Γουιλφρέντο Ρικάρ και διέθετε V8 κινητήρα 2,5 λίτρων, ισχύος 250 ίππων. Το Σεπτέμβριο του 1953 το αυτοκίνητο κατέρριψε το ρεκόρ χιλιομέτρου με 243 χλμ./ώρα στην πίστα Jabbeke του Βελγίου. Το μάλλον ρομαντικό εκείνο εγχείρημα έληξε το 1957, με τη συνολική παραγωγή να ανέρχεται σε μόλις 22 μονάδες, κάποιες από τις οποίες έφεραν κινητήρες χωρητικότητας 2,8 και 3,2 λίτρων.

 

 

Παρακολουθήστε εδώ: 95 χρόνια Scuderia Ferrari και Max πρωταθλητής | SpeedΖone Podcast EP64