Στις 12 Μαΐου του 1984 οι κορυφαίοι οδηγοί ανταγωνίστηκαν στην πίστα του Νurburgring οδηγώντας το ίδιο αυτοκίνητο. Και ήταν η κούρσα στην οποία έλαμψε ένα νέο αστέρι: Το όνομά του; Ayrton Senna.

Την έχουν αποκαλέσει «Η Κούρσα των Πρωταθλητών», αλλά στην καρδιά και την ψυχή κάθε φίλου του αυτοκινήτου έχει μείνει ως «Η Κούρσα των Ονείρων»! Στις 12 Μαϊου 1984 στην πολύ γνωστή πια πίστα αγώνων του Νurburgring της Γερμανίας συνέβη κάτι που βγαίνει κατευθείαν μέσα από τα πιο τρελά όνειρα (τι όνειρα, ονειρώξεις!) όσων αγαπούν τους τέσσερις τροχούς: Ένας αγώνας στον οποίον συμμετείχαν 9 εν ενεργεία Πρωταθλητές Formula 1 με συμβατικά αυτοκίνητα Mercedes. Η κούρσα αυτή έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο μήνυμα οδηγικού μεγαλείου που έστειλε στην παγκόσμια κοινότητα ο Ayrton Senna. Ο αδικοχαμένος Βραζιλιάνος πιλότος ήταν ο νικητής, σε μια ολωσδιόλου ιστορική στιγμή του αυτοκινήτου διεθνώς, έστω κι αν τα κίνητρα και όσων τη διογάνωσαν, αλλά και όσων συμμετείχαν, είχαν σχέση περισσότερο με το χρήμα, παρά με τη δόξα. Το Grand Prix του Νurburgring μπορεί να είναι πια ένα από τα εμβληματικά στο καλεντάρι της Formula 1, ωστόσο από το 1976 η πίστα είχε αφαιρεθεί από το επίσημο πρόγραμμα. Εκείνη τη χρονιά ο μεγάλος Αυστριακός πιλότος Νiki Lauda είχε τραυματιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια του circuit και λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του. Προηγουμένως ο ίδιος είχε εκφράσει τις ανησυχίες του στην οργανωτική επιτροπή για τη μεγάλη διάρκεια της κούρσας (ήταν όντως από τις μεγαλύτερες πίστες που είχαν εγκριθεί) κι αυτή ακριβώς η συγκυρία οδήγησε την FIA να αναστείλει τη λειτουργία της (και το παραδοσιακό γερμανικό Grand Prix να μετακομίσει στο Hockenheim).

Το 1981 σχεδιάστηκε μια νέα και μικρότερη διαδρομή, πολύ πιο ασφαλής, και πήρε την έγκριση από την FIA ώστε το γκραν πρι να επιστρέψει στο καλεντάρι. Η επίσημη κούρσα της Formula 1 έγινε εκεί τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, αλλά οι διοργανωτές σκέφτηκαν να γιορτάσουν την επιστροφή μ’ έναν αγώνα που δεν θα είχε σχέση με τα μονοθέσια. Η συγκυρία ήταν ιδανική: Την ίδια χρονιά η Mercedes-Benz παρουσίασε το μοντέλο της 190 Ε 2.3-16, ένα μοντέλο πολύ πιο αεροδυναμικό και σπορ από την «κλασική» Mercedes 190 και έψαχνε τρόπους να το προωθήσει στην αγορά. Τι καλύτερο; Η εταιρεία διέθεσε 20 αυτοκίνητά της (τα μισά σε χρώμα σκούρο γκρι smoke silver και τα άλλα μισά σε μεταλλικό σκούρο μπλε), τα οποία με ελάχιστες μετατροπές – κυρίως για την ασφάλεια των πιλότων – διατέθηκαν για τον αγώνα. Ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι οδηγοί ενός τέτοιου αγώνα θα οδηγούσαν το ίδιο ακριβώς αυτοκίνητο, μάλιστα απαγορεύτηκε να επέμβουν δραστικά οι μηχανικοί τους σε οποιοδήποτε σημείο, έκαναν απλά ένα τσεκάρισμα για την ασφάλεια των οδηγών.

Ποιοι κλήθηκαν να αγωνιστούν στην κούρσα αυτή; Ό,τι καλύτερο υπήρχε τότε στην ιστορία της Formula 1 και βρισκόταν όχι μόνο στη ζωή, αλλά και σε κατάσταση τέτοια που να μπορούσε να οδηγήσει ανταγωνιστικά. Ο Senna, που νίκησε τελικά, τότε δεν είχε στεφθεί ακόμα πρωταθλητής στη Formula 1. Ούτε και ο Γάλλος Αlain Prost, μια άλλη μυθική μορφή του σπορ, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε από την pole position στον αγώνα αυτόν, έχοντας κάνει τον καλύτερο χρόνο στα δοκιμαστικά. Παρών ήταν, επίσης, ο ίδιος ο Lauda, μάλιστα λέγεται ότι ο ίδιος το ζήτησε για να εξοικειωθεί ακόμα περισσότερο με τη νέα διαδρομή. Αλλά μαζί του έτρεξαν πραγματικοί θρύλοι του αυτοκινήτου, όπως οι Βρετανοί Stirling Moss, John Surtees, John Watson και James Hunt, οι Αυστραλοί Alan Jones και Jack Brabham, ο Νεοζηλανδός Denny Hulme, ο Αργεντινός Carlos Reutemnn, ο Φινλανδός Κeke Rosberg, ο Ιταλός Elio de Angelis, ο Νοτιοαφρικανός Jody Scheckter… Στην κούρσα αυτή ήταν ένα μεγάλο μέρος του Hall of Fame της Formula 1 παγκοσμίως.

Η κούρσα κράτησε 12 γύρους (συνολικά κάτι περισσότερο από 54 χιλιόμετρα). Ο Senna ξεκίνησε από την 3η θέση και πήρε την πρωτιά μάλλον με ευκολία. Ο Prost από την pole position κατρακύλησε στην 15η θέση με μηχανικά προβλήματα. Συγκινητική υπήρξε η παρουσία του Lauda, ο οποίος από την 14η θέση στα δοκιμαστικά οδήγησε λυσσασμένα και έφτασε 2ος, μόλις 1,39 δευτερόλεπτα πίσω από τον Senna. Όπως δήλωσε αργότερα, ήθελε να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και στους θεατές ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα με την τοποθεσία εκείνη που λίγο έλειψε να του κόψει πρόωρα το νήμα της ζωής.