Ξεκίνησα να γράφω τις γραμμές αυτές τη στιγμή που χτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες για τη σταύρωση του Σωτήρα μας και -με όλα που ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό μου- ένιωσα να με διαπερνά ένα βαθύ ρίγος συγκίνησης.

Μαζί με τη μορφή του Θεανθρώπου με το αγκάθινο στεφάνι πάνω στο σταυρό, οι μέρες γύρω από το Πάσχα φέρνουν πάντοτε στο μυαλό μου και τις μορφές ορισμένων διαλεκτών ηρώων του αγωνίσματός μας (δικών Του χαρισματικών παιδιών) όπως οι Lorenzo Bandini, Michele Alboreto, Elio de Angelis, Gilles Villeneuve, Roland Ratzenberger και φυσικά o Ayrton Senna, που έπεσαν μαχόμενοι την άνοιξη ενώ ήδη βρίσκονταν στην καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι δύο πρώτοι, Bandini και Alboreto, υπήρξαν υπέροχοι χαρακτήρες από την Ιταλία, σχεδόν υπερβολικά καλά παιδιά για να έχουν μια τόσο μεγάλη καριέρα στη Ferrari (από 5 περίπου χρόνια ο καθένας) και το γεγονός ότι έφυγαν με τον τρόπο που έφυγαν απ’ αυτόν τον κόσμο (ο ένας κάηκε σχεδόν ζωντανός το 1967 στο Monte Carlo και ο άλλος σκοτώθηκε ύστερα από μια τρομακτική τούμπα θανάτου το 2001 στο Lausitzring) γέμισε μέσα στην πασχαλιά τις καρδιές μας με το πιο μεγάλο παράπονο, με εκείνο το μεγάλο «γιατί;».  

Με τη σειρά του ο «ευγενικός πιανίστας», de Angelis (είχε όντως αγγελικά μάτια) έχασε τη ζωή του εντελώς άδικα, κατά τη διάρκεια ενός δοκιμαστικού στην πίστα του Paul Ricard τον Μάη του 1986, όταν είχε το δικό του ατύχημα με τη Brabham του, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ασθενοφόρο ή οποιαδήποτε φροντίδα στις πίστες για να έχει οποιαδήποτε ελπίδα να σωθεί.

Ο Villeneuve, όντας ο πιο θεαματικός πιλότος-ακροβάτης που είχαμε ποτέ στη Formula 1, έφυγε το Μάιο του 1982 ύστερα από την πιο συγκλονιστική πτήση θανάτου που είδαμε ποτέ στις πίστες, με το κορμί του να εκσφενδονίζεται από το πιλοτήριο και να πετά ψηλά στον αέρα, αποχωρώντας από το πλατό της F1 με τον ίδιο τρόπο που πάτησε πόδι σε αυτό, εκτελώντας -μπροστά στα μάτια των tifosi που τόσο τον λάτρεψαν- άλλο ένα ριψοκίνδυνο νούμερο πάνω στο σχοινί, χωρίς να έχει βάλει ποτέ του οποιοδήποτε προστατευτικό δίχτυ από κάτω.     

Το «μαύρο weekend» στην Imola του 94 ξεκίνησε με το παραλίγο μοιραίο ατύχημα του Rubens Barrichello την Παρασκευή, προτού ακολουθήσει το θανατηφόρο ατύχημα του Roland Ratzenberger στα προκριματικά του Σαββάτου. Ο 33χρονος Αυστριακός, που υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου πιλότους στο άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ιαπωνικής F3000 τις δύο προηγούμενες χρονιές, έχασε τη ζωή του στο τρίτο μόλις Grand Prix της καριέρας του με την νεοσύστατη ομάδα της Simtek. Κι’ αυτό ήταν μόνο η αρχή του πόνου...

Την επόμενη ημέρα, ο κόσμος της Formula 1 (ολόκληρος ο κόσμος μας!) θα γκρεμιζόταν, εφόσον θα χάναμε και τον σπουδαιότερο πιλότο όλων των εποχών, ζωντανά μπροστά στα μάτια μας. Παρόλο που το έχω αναφέρει ήδη πολλές φορές, εκείνο που πολλοί αισθανθήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε λίγο μετά τις 18.30 τα κακά μαντάτα, ήταν πως ο άνθρωπος που μόλις χάσαμε δεν ήταν απλώς ο «σπουδαιότερος πιλότος όλων των εποχών».

Ο Ayrton Senna ήταν ένας πιλότος με πνεύμα φιλόσοφου και σφυγμό Ολυμπιονίκη, ο οποίος μετέφερε τη Formula 1 σε ένα ασύλληπτα υψηλό επίπεδο (που δυσκολευόταν να κατανοήσει ακόμη και ο πιο ψυχωτικός με το άθλημα νους), με την αφοσίωσή του σ’ αυτήν να είναι τέτοια που -όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου- δεν έχουμε δει ποτέ κάτι παρόμοιο πριν ή έκτοτε, αφού η μόνη λέξη με την οποία μπορώ να περιγράψω αυτήν την αφοσίωση είναι η λέξη «Θρησκευτική». 

Θα έλεγα πως ο Senna υπήρξε ένας «Ασκητής της Ταχύτητας», ο οποίος περνούσε το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του κάνοντας διαλογισμό (όντως συχνά έκανε) ο οποίος του επέτρεπε να βγει ακόμη και έξω από το ανθρώπινο κορμί του, προκειμένου να φτάσει σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο που θα του ξεκλείδωνε την πόρτα για να γράψει ακόμη ταχύτερους χρόνους στην πίστα.

Εξίσου σημαντικός για τον ίδιο ήταν ο χρόνος -και ο τρόπος- που βρήκε για να βοηθά τα δύστυχα παιδιά της χώρας του, που απολαμβάνουν χάρη στον ίδιο (και στις κρυφές ενέργειές του πριν πεθάνει) μια καλύτερη ζωή μέχρι τις μέρες μας.

Από την 1η Μαΐου του 1994 και έπειτα, μαζί με το πρόσωπο του Σωτήρα της ανθρωπότητας πάνω στο σταυρό, έρχεται πάντοτε στο μυαλό μου και το πρόσωπο του «σωτήρα των παιδιών της Βραζιλίας» και «σωτήρα της Formula 1», ο οποίος μέχρι τη στιγμή που έφυγε (ενώ βρισκόταν στην αρχηγεία ενός ακόμα Grand Prix) συνέχισε να μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι που ανήκαμε μαζί του στο ανθρώπινο γένος, μιας και δεν σταμάτησε να αποδεικνύει πως ο άνθρωπος είναι ανώτερος της μηχανής._Δημήτρης Γιόκκας