Ένα μοναδικό Opel GT, γνωστότερο ως "Elektro GT", απέδειξε πριν 50 χρόνια ότι οι ηλεκτροκινητήρες δεν ήταν μόνο για τα αμαξίδια του γκολφ.

Στις 17-18 Μαΐου, 1971 στην πίστα του Hockenheimring στη Γερμανία, ο Georg von Opel πέτυχε έξι νέα ρεκόρ ταχύτητας για ηλεκτρικά αυτοκίνητα με ένα ειδικά διαμορφωμένο  σπορ αυτοκίνητο: το Opel “Elektro GT”.

Στόχος του Georg von Opel (σ.σ.: εγγονού του ιδρυτή της Opel, επιτυχημένου επιχειρηματία και παγκόσμιας κλάσης αθλητή) με το “Elektro GT” δεν ήταν απλώς η «επαλήθευση της ιδέας» για το μέλλον των πλήρως ηλεκτρικών οχημάτων, αλλά παράλληλα και η συνέχεια μιας οικογενειακής παράδοσης. Ο εξάδελφός του, γνωστός και ως “Raketen-Fritz” (“Rocket Fritz”) βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα από το 1927 μέχρι το 1929 κάνοντας επίδειξη των δυνατοτήτων της πυραυλοκίνησης, με αποκορύφωμα την πίστα του Avus όπου στις 23 Μαΐου του 1928 το RAK 2 ανέπτυξε τελική ταχύτητα 238 χλμ./ώρα.

Το “Elektro GT” ήταν εφοδιασμένο με δύο ηλεκτροκινητήρες συνεχούς ρεύματος της Bosch που συνδυαστικά παρήγαγαν 120 ίππους, που στιγμιαία έφταναν τους 160.

Η Varta ήταν ο προμηθευτής των τεσσάρων μπαταριών νικελίου καδμίου που ήταν εγκατεστημένες δίπλα και πίσω από τον οδηγό. Με 280 κυψέλες, οι μπαταρίες πρόσθεσαν στα 960 κιλά του Opel GT επιπλέον 590, ανεβάζοντας το συνολικό βάρος του στα 1.550 κιλά – περίπου όσο ενός Opel Diplomat B.

Όμως, το εγχείρημα κατάρριψης του ρεκόρ μεγάλων αποστάσεων απαιτούσε 360 κυψέλες, αυξάνοντας έτσι ακόμα περισσότερο το συνολικό βάρος στα 740 κιλά. Όπως ήταν φυσικό, το πρόσθετο βάρος απαιτούσε σκληρότερα ελατήρια και ειδικά ελαστικά της Continental που μείωναν την αντίσταση κύλισης.

Ανάμεσα στις τροποποιήσεις του αμαξώματος ήταν το κλείσιμο όλων των εισαγωγών και εξαγωγών αέρα μπροστά, ένα επίπεδο καπό χωρίς το χαρακτηριστικό εξόγκωμα του Opel GT παραγωγής για το καρμπυρατέρ, η αφαίρεση των προφυλακτήρων, των καθρεπτών και των λαβών των θυρών, καθώς και η απομάκρυνση κάθε τι περιττού από το διαμέρισμα του κινητήρα και την καμπίνα των επιβατών.

Ένα ηλεκτρονικό σύστημα διαχείρισης καταλάμβανε το χώρο του πορτ μπαγκάζ, ενώ στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου δεσπόζουζα ήταν η θέση μιας μεγάλης αεροτομής. Τα μεγάλα φωτιστικά σώματα αφαιρέθηκαν και οι οπές που έμειναν, απλά καλύφθηκαν. Την ίδια στιγμή, ένας μεγάλος εναλλάκτης θερμότητας αντικατέστησε το σιλανσιέ του συστήματος εξαγωγής.

Μία συμβατική μπαταρία αυτοκινήτου για την τροφοδοσία των ηλεκτρονικών συστημάτων τοποθετήθηκε στο εμπρός τμήμα του διαμερίσματος του κινητήρα, εκεί όπου οι ηλεκτροκινητήρες αντικατέστησαν το θερμικό σύνολο. Οι μπαταρίες (περισσότερο συνηθισμένες σε μαχητικά αεροσκάφη) τοποθετήθηκαν σε ειδικές βάσεις, καταλαμβάνοντας όλο το χώρο δίπλα και πίσω από τον οδηγό, αφήνοντας χώρο μόνο για ένα κανονικό κάθισμα.

Πίσω από το τιμόνι του “Elektro GT”, ο Georg von Opel κατέρριψε τέσσερα νέα παγκόσμια ρεκόρ για ηλεκτροκίνητα οχήματα στις 17 Μαΐου του 1971:

• Απόσταση 1 χλμ. με χρόνο 19,061 δλ. και τελική ταχύτητα 188,86 χλμ./ώρα
• Απόσταση 1 χλμ. με εκκίνηση από στάση σε χρόνο 31.066 δλ. και τελική ταχύτητα 115,88 χλμ./ώρα
• Απόσταση 0,5 χλμ. με εκκίνηση από στάση σε χρόνο 19,358 δλ. και τελική ταχύτητα 92,98 χλμ./ώρα
• Απόσταση 1/4 του μιλίου με εκκίνηση από στάση σε χρόνο 16,869 δλ. και τελική ταχύτητα 85,87 χλμ./ώρα

Δύο ακόμα ρεκόρ προστέθηκαν στις 18 Μαΐου, και τα δύο με εκκίνηση από στάση:

• Απόσταση 10 χλμ. με χρόνο 4 λεπτά και 46,69 δλ. και τελική ταχύτητα 126,89 χλμ./ώρα
• Απόσταση 10 μιλίων με χρόνο 7 λεπτά και 35,63 δλ. και τελική ταχύτητα 127,15 χλμ./ώρα

Ωστόσο, η χαμηλή ενεργειακή πυκνότητα των μπαταριών νικελίου καδμίου Ni-Cd εμπόδισαν την επίτευξη ενός νέου ρεκόρ για απόσταση 100 χλμ. με σταθερή ταχύτητα 100 χλμ./ώρα, με το όλο εγχείρημα να σταματά στα 44 χλμ. Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο BEV της Opel απέδειξε ότι ένα ηλεκτρικό όχημα μπορούσε να συναγωνιστεί την ταχύτητα ενός σπορ αυτοκινήτου.