Το αμερικανικό αγωνιστικό με την ιαπωνική καρδιά

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τα ιαπωνικά αυτοκίνητα ήταν ακόμη άγνωστα στην αγορά των ΗΠΑ, στην οποία είχαν μπει για πρώτη φορά το 1958, με το Toyopet Crown. Οι κατασκευαστές της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου έπρεπε να κάνουν ακόμη πολλά για να πείσουν τους υποψήφιους πελάτες τους, ως προς την καλή λειτουργία των προϊόντων τους. Ένα πολύ βασικό επικοινωνιακό κομμάτι, περισσότερο σε εκείνα τα χρόνια και λιγότερο στα σημερινά, ήταν η προβολή τους μέσω της συμμετοχής σε σημαντικούς διεθνείς αγώνες και εθνικά πρωταθλήματα. Κινούμενοι σε αυτή τη λογική, οι επικεφαλής της Hino Motors αποφάσισαν να δρομολογήσουν την εξέλιξη ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, με το οποίο θα λάμβαναν μέρος στο Ιαπωνικό Grand Prix του 1967. Ο πρόεδρος της εταιρείας μάλιστα επιθυμούσε περισσότερα, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο συμμετοχής ακόμη και στις 24 ώρες του Le Mans.

Mέχρι τότε λίγοι ήξεραν την Hino εκτός Ιαπωνίας κι η εικόνα που είχαν γι αυτήν ήταν ενός ικανού μικρού εργοστασίου που παρήγαγε τρίκυκλα επαγγελματικού χαρακτήρα και μικρά φορτηγά. Το πρώτο της επιβατικό μοντέλο, που βασισμένο στο Renault 4CV σταδιοδρομούσε με το όνομα Contessa, ήταν σχεδόν άγνωστο στις μεγάλες αγορές. Μια, τηρουμένων των αναλογιών, επιτυχημένη παρουσία στα αυτοκινητοδρόμια θα της έδινε περαιτέρω δημοσιότητα και θα τη βοηθούσε να εισχωρήσει σε μεγαλύτερο κοινό.

Οι Ιάπωνες ανέθεσαν τη δουλειά στον Peter Brock, έναν ταλαντούχο 30χρονο σχεδιαστή-μηχανολόγο από την Καλιφόρνια, γνωστό από την σημαντική συμβολή του στα επιτυχημένα προγράμματα εξέλιξης του Shelby Daytona Cobra Coupe και της Chevrolet Corvette Sting Ray. Τον Δεκέμβριο του 1965 ο φιλόδοξος Αμερικανός είχε ξεκινήσει τη δική του εταιρεία, την Brock Racing Enterprises (BRE). Το ενδιαφέρον της Hino ήταν και για εκείνον μια καλή ευκαιρία να κάνει τη δουλειά του περισσότερο γνωστή…

Ο Peter Brock ανέθεσε την εξέλιξη του σωληνητού ατσάλινου πλαισίου του αγωνιστικού πρωτοτύπου στην Troutman-Barnes, μιας εταιρείας με εξαιρετικό δείγμα γραμμής μέχρι τότε, όπως αποδεικνύεται από το επιτυχημένο κτίσιμο των Scarabs και του πρώτου Chaparral του Jim Hall. Ο Καλιφορνέζος έντυσε το σασί με αλουμινένιο αμάξωμα, αφού πρώτα φρόντισε να τροποποιήσει κατά το δοκούν τον 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα των 1.293 κ.εκ. της δεύτερης γενιάς του Contessa, τον οποίο αντιστοίχισε με τις προδιαγραφές του Group 2.

Για την αναπνοή του μηχανικού συνόλου φρόντιζαν δύο διπλά καρμπιρατέρ καθέτου ροής Mikuni-Solex, ενώ η ψύξη του βοηθήθηκε από δύο αεραγωγούς πίσω από το πιλοτήριο, παρόμοιους με εκείνους του AC Cobra Daytona που κρύωναν τα πίσω φρένα. Το πιο νεωτεριστικό στοιχείο όμως του Samurai GT ήταν η υιοθέτηση κινητής πίσω αεροτομής, που μέσω ενός χειροκίνητου μηχανισμού ρύθμιζε την κάθετη δύναμη στην πίστα. Οι αγώνες έμπαιναν στον κόσμο των αεροδυναμικών βοηθημάτων με πρώτο διδάξαντα τον Jim Hall, εξέλιξη που ο Brock αντιλήφθηκε αμέσως κι ακολούθησε τον ίδιο δρόμο.

Το πρωτότυπο χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον Ειδικό Τύπο και χαρακτηρίστηκε ως θρίαμβος του styling, ενώ κατέλαβε και εξέχουσα θέση στο εξώφυλλο των μεγάλων περιοδικών του χώρου, με πιο δημοφιλές το Road ; Track. H δημοτικότητα του αμερικανικού αγωνιστικού με την αμερικανική καρδιά ανέβηκε κι άλλο, μόλις μαθεύτηκε ότι πως επίτιμος διευθυντής της ομάδας Hino BRE στο Ιαπωνικό Grand Prix θα ήταν ο διάσημος Ιάπωνας ηθοποιός Toshiro Mifune. Όταν όμως έφτασε η στιγμή, το αυτοκίνητο αποκλείστηκε από τους αγωνοδίκες, με αιτιολόγημα την παράβαση των κανονισμών που όριζαν την απόστασή του από το έδαφος. Το γεγονός αυτό δεν στενοχώρησε ιδιαίτερα τον Peter Brock, αφού ακόμη κι έτσι είδε το δημιούργημά του να αποκτά περαιτέρω δημοσιότητα, η οποία είχε θετικό αντίκτυπο για το όνομά του στην αμερικανική αγωνιστική σκηνή και στην αγορά.

Τα δεδομένα όμως άλλαξαν άρδην, με τον θάνατο του προέδρου της Hino Motors στα τέλη του 1967 και την μεταβίβαση του ελέγχου της εταιρείας στην Toyota Motor Corporation. Oι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να ακυρώσουν το αγωνιστικό πρόγραμμα της θυγατρικής τους και να στείλουν το BRE Samurai GT στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτό δεν επηρρέασε άμεσα τον Brock, καθώς του ανέθεσαν να εξελίξει εκ μέρους τους ένα αγωνιστικό του Group 6 για τους μεγάλους αγώνες αντοχής και το Le Mans. Όμως oι ιθύνοντες της Toyota άλλαξαν γνώμη λίγο πριν την παρουσίασή του ματαιώνοντας όλο το project, ενώ ανέθεσαν την αγωνιστική προετοιμασία του 2000 GT στο team του Carroll Shelby, αφήνοντάς τον τελικά στο περιθώριο. Από τύχη, σύμπτωση ή ίσως και από αντίδραση ο Brock στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή του στην Datsun, δημιουργώντας για εκείνη το BRE 2000 Roadster.