Εάν η λευτεριά είχε πρόσωπο, για μένα θα ήταν αυτό
Φόρος τιμής στο προσωπικό μου διαχρονικό ίνδαλμα
Με τη γαλάζια Delage του ο Γάλλος ήρωας κατατρόπωσε τον ανταγωνισμό στην τρομακτική, «κεκλιμένη» πίστα του Montlhery στο Παρίσι, συνεχίζοντας να «πυροβολεί» με τον ίδιο αμείωτο τόνο στους επικίνδυνους παραλιακούς δρόμους της Lasarte στο San Sebastian της Ισπανίας, στη Monza της Ιταλίας και στη Brooklands της Αγγλίας, για να στεφτεί παγκόσμιος πρωταθλητής του 1927.
Ο Robert Benoist δεν ήταν απλώς ένας λιονταρόψυχος ήρωας του οποίου τα κατορθώματα περιορίστηκαν σε όλα εκείνα που πέτυχε πίσω από το τιμόνι. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που δέκα χρόνια προηγουμένως είχε εκτοξευθεί στους αιθέρες, λίγο μετά που τα εχθρικά Fokker σκέπασαν τους ουρανούς της χώρας του, προκειμένου να υπερασπιστεί με σθένος τη λευτεριά.
Το 1937, μαζί με τον συνάδελφό του Jean-Pierre Wimille, κέρδισε την 24ωρη κούρσα του Le Mans για λογαριασμό της Bugatti και όταν ο εχθρός πάτησε πάλι το πόδι του στη Γαλλία, έτρεξε για άλλη μια φορά να στρατολογηθεί (του το αρνήθηκαν λόγω ηλικίας) και εντέλει να εκπαιδευτεί ως μυστικός πράκτορας, με τις ενέργειες σαμποτάζ αυτού και άλλων όμοιων παράτολμων ψυχών, να λυτρώνουν την ανθρωπότητα από τα δεσμά των ναζί, από τον πόνο, την πείνα, τη φτώχια, την κατάθλιψη, την απελπισία και την εξαθλίωση, παραχωρώντας με τη δική τους αυτοθυσία (ο Benoist εκτελέστηκε με αργό στραγγαλισμό το 1944 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Buchenwald) ένα μέλλον σε όλους εμάς.
Ανήμερα των γενεθλίων του (20 Μαρτίου) τα κόκαλα του θα πρέπει να γυρίζουν μες το μνήμα καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται μπροστά στα δικά μας άτολμα μάτια, τα οποία έχουν ξεχάσει προ πολλού ήρωες όπως του λόγου του και που απλώς επιλέγουν να κατεβάσουν το βλέμμα στον εχθρό._Δημήτρης Γιόκκας