Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει επτά σχεδόν δεκαετίες από την παρουσίασή του, ο σχεδιασμός του Indianapolis συναρπάζει ακόμη και σήμερα.

Η αφορμή για τη συνεργασία της Carrozzeria Boano Torino με την εταιρεία από τις ΗΠΑ δόθηκε όταν o John Cuccio, που δούλευε στη Ford Motor Company, πρότεινε στους Ιταλούς φίλους του να παρουσιάσουν στην έκθεση του Τορίνο ένα αυτοκίνητο κτισμένο σε πλαίσιο της Lincoln. Οι Boanos δεν ήταν συνηθισμένοι να εργάζονται με πελάτες από το εξωτερικό, ωστόσο υπήρχε ήδη μια έξωθεν καλή μαρτυρία γι αυτούς, καθώς ως στιλίστες παλαιότερα της Ghia είχανοικοδομήσει με επιτυχία ορισμένα show cars της Chrysler. Το επί τροχών τελικό αποτέλεσμα εκείνης της πρότασης φέρει την υπογραφή του Gian Carlo Boano, γιού του ιδρυτή της εταιρείας Mario Felice Boano, ο οποίος στην ηλικία των 20 και κάτι χρόνων απολάμβανε την καλή ζωή και τη συντροφιά των όμορφων γυναικών. Όπως έλεγε αργότερα κι ο ίδιος, ζούσε τότε με ενθουσιασμό και ένοιωθε πως ήταν σε θέση να εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες του. Προφανώς, είχε ιδιαίτερη σημασία η πολύ καλή συναισθηματική του διάθεση τη δεδομένη στιγμή, αν κρίνουμε από την εκπληκτική σχεδιαστική σπουδή που παρουσίασε.

Το Indianapolis εμφανίστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο το 1955 και ήταν το πιο καυτό Lincoln που είδαμε ποτέ, συμπεριλαμβανομένων και των ημερών μας ακόμη. Είχε καμπύλες σε αφθονία, τόσες που αν το περιέτρεχες γρήγορα με το μάτι, δεν μπορούσες να τις απομνημονεύσεις. Κτισμένο σε ένα πλαίσιο της ίδιας χρονιάς και με V8 κινητήρα των 5.588 κυβικών εκατοστών, ισχύος 255 ίππων στις 4.400 στροφές ανά λεπτό, αντλούσε την έμπνευσή του από την πρώτη γενιά των αεριωθούμενων μαχητικών αεροσκαφών της United States Air Force (USAF). Mε στρογγυλεμένο κεντρικό τμήμα που λέπταινε σε κάθε άκρο και με υπερτονισμένα τα εμπρός φτερά του, στα οποία είχαν εγκατασταθεί το ένα κάτω από τα άλλο τα ευμεγέθη φωτιστικά του σώματα, παρέπεμπε και λίγο στα αεροδυναμικά αγωνιστικά των 24 ωρών του Le Mans της δεκαετίας του ’30 (το πάντρεμα με την Ευρώπη που αναφέραμε πιο πάνω). Σε αντίθεση με ό,τι συνηθιζόταν στο αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε πολύ λίγο χρώμιο κι αυτό μόνο στις (χάρμα οφθαλμών, αλλά ψεύτικες) πλαϊνές εξατμίσεις και στον εμπρός προφυλακτήρα του, κάτω από τον οποίο υπήρχε ένα άνοιγμα για την ομαλή κυκλοφορία του αέρα. Η απόληξη της ουράς του υπενθύμιζε τον μετακαυστήρα, ένα αγαπημένο αεροπορικό στοιχείο των σχεδιαστών της δεκαετίας του ’50.

Το φουτουριστικό πορτοκαλί διθέσιο έφερε την αναγνώριση που επιζητούσαν οι πατέρας και γιός Boano, ενώ το εξώφυλλο του περιοδικού Auto Age τον Νοέμβριο του 1955 έθετε το ερώτημα «είναι αυτό το επόμενο Lincoln;», αποκαλύπτοντας ως ένα βαθμό και την τεράστια εντύπωση που είχε κάνει στο φιλοθεάμον κοινό των τεσσάρων τροχών. Μετά το κλείσιμο της έκθεσης, το Ιndianapolis αγοράστηκε κατόπιν εντολής του Henry Ford II από τον μεγάλο αμερικανικό κατασκευαστικό όμιλο και στη συνέχεια ταξίδεψε στις ΗΠΑ. Στην Carrozzeria Boano Torino προσφέρθηκε από τη Ford Motor Company μια δεκαετής αποκλειστική σύμβαση για τον σχεδιασμό των αυτοκινήτων της, καθώς και για τα μελλοντικά τετράτροχα προϊόντα των θυγατρικών της εταιρειών, ωστόσο οι Ιταλοί αντί να αποδεχθούν την πρόταση προτίμησαν να ιδρύσουν ένα στιλιστικό κέντρο για τα μοντέλα της Fiat.

LINCOLN INDIANAPOLIS Αμάξωμα: Δίθυρο coupe Kινητήρας: Ford Y-Block V8 Κυβισμός: 5.588 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 100.1 mm x 88.9 mm Σχέση συμπίεσης: 8.5:1 Καρμπιρατέρ: Holley Ισχύς: 255 ίπποι στις 4.400 σ.α.λ. Ροπή: 450 Νm στις 2.500 σ.α.λ. Μετάδοση κίνησης: στους πίσω τροχούς Κιβώτιο ταχυτήτων: Αυτόματο Turbo-Drive 3 σχέσεων Ανάρτηση εμπρός: Διπλά ψαλίδια, ελικοειδή ελατήρια Ανάρτηση πίσω: Άκαμπτος άξονας, ημιελλειπτικά φύλλα σούστας Έτος κατασκευής: 1955 Μονάδες παραγωγής: 1