Προτού μπούμε στην κινηματογραφική αίθουσα για την ταινία «Ferrari», που έχει ως επίκεντρο τον θρυλικό αγώνα του Mille Miglia από το 1957, ο Δημήτρης Γιόκκας μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, ρίχνοντας φως στα αληθινά συμβάντα που σημάδεψαν αυτήν, τη συγκλονιστικότερη κούρσα στα χρονικά των αγώνων αυτοκινήτου.

O άντρας τον οποίο αποκαλούν «o Σκίουρος των Αρδεννών», ο άνθρωπος με τα μάτια που μοιάζουν -και που βλέπουν στο σκοτάδι- όπως αυτά ενός λύκου (οι τέσσερεις νίκες του στην 24ωρη κούρσα του Le Mans αποτελούν λαμπρό άθλο στα εκατοντάχρονα του θεσμού) εισέρχεται στο γραφείο του «Δράκου» του Maranello λίγο πριν από τη θρυλική κούρσα του Mille Miglia («χίλια μίλια» στους ανοικτούς δρόμους της Ιταλίας) την άνοιξη του 1957.

Ο Βέλγος πιλότος, γιος βαρόνου, πρώην κατάσκοπος-αλεξιπτωτιστής και ήρωας πολέμου, που τις προηγούμενες μέρες έκανε πρόβα στην «πίστα» των 1597 χλμ. με ένα από τα σούπερ γρήγορα, πορφυρά σπορ οχήματα της Ferrari, πληροφορείται από τον Enzo Ferrari -την αινιγματική φιγούρα με τα μαύρα γυαλιά που δεσπόζει μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο- πως θα πρέπει τελικά να αγωνιστεί στην κούρσα με ένα υποδεέστερο αυτοκίνητο της κατηγορίας GT. Καθώς βγαίνει οργισμένος από την πόρτα του γραφείου του αφεντικού, τα αγριεμένα μάτια του λύκου αντικρίζουν τον αξύριστο playboy-αριστοκράτη, με το μαύρο δερμάτινο σακάκι, να κατευθύνεται με γοργό βήμα προς το φρούριο του «Δράκου». 

Olivier Gendebien

Λίγα μόλις λεπτά αργότερα, ο Ισπανός αριστοκράτης ξεπροβάλλει από την πόρτα, περπατά προς το μέρος του Βέλγου πιλότου και καθώς τον πλησιάζει ανάβει τσιγάρο (κάτι που κρεμόταν μονίμως από τα χείλη του) σταματώντας ένα βήμα απ’ τον ίδιο.

Καθώς ξεφυσά τον καπνό σαν ταύρος από τα ρουθούνια, ο Ισπανός κοιτάζει με μια λοξή ματιά τον Βέλγο συνάδελφό του και του λέει: «Ώστε του είπες ότι θέλεις το αυτοκίνητό μου;». Ακολουθεί παύση και μετά από ένα δεύτερο ξεφύσημα, ο αριστοκράτης playboy προσθέτει: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Μου είπε πως ότι αυτοκίνητο κι αν μου δώσει, πάλι θα με νικήσεις».    

Alfonso de Portago

Καμιά άλλη ιστορία πιστεύω δεν περιγράφει πιο τέλεια τον τρόπο που λειτουργούσε ο «ταραχοποιός των ψυχών των ανθρώπων» (όπως ο ίδιος ο Enzo Ferrari αποκαλούσε τον εαυτό του) από την πιο πάνω ιστορία μεταξύ του 33χρονου Olivier Gendebien (του σκίουρου με τα μάτια ενός λύκου) και του 28χρονου Μαρκησίου Alfonso de Portago, ο οποίος υπήρξε η προσποίηση του παράτολμου μαχητή-πιλότου στις πίστες της ρομαντικής δεκαετίας του ’50. 

Ο Portago, στον οποίο αρέσουν τα πιο ριψοκίνδυνα χόμπι (όπως το θανάσιμα επικίνδυνο παιχνίδι των Βάσκων με το όνομα pelota) δεν θέλει να αγωνιστεί στο Mille Miglia («κανένας ψυχικά υγιής άνθρωπος δεν επιλέγει να βρεθεί στη ράμπα εκκίνησης του αγώνα» είχε πει ο θρυλικός Fangio μετά από πέντε δικές του συμμετοχές) και λίγες μέρες αργότερα, ανήμπορος να πει όχι στο «Δράκο» του Maranello, που του προσφέρει τώρα την ευκαιρία να αγωνιστεί με ένα από τα θηριώδη μοντέλα του, ο παντρεμένος γόης γράφει στη φιλενάδα του, Dorian Leigh, το όμορφο μοντέλο που κατοικεί στο Παρίσι: «Έχω συνάντηση με το χάροντα αυτή την Κυριακή».

Πέρασμα από τις συμπληγάδες πέτρες 

Η «Ασημένια Αλεπού» ξυπνά πριν καν χαράξει. Φορά τα γυαλιά οδήγησης και το λευκό κράνος της, επιβιβάζεται στη θορυβώδη βολίδα της που ανασταίνει νεκρούς με το πέρασμά της και ξεκινά την προπόνηση για το Mille Miglia. Έχουν περάσει 27 χρόνια από την πρώτη συμμετοχή του Ιταλού πιλότου στον αγώνα των «χιλίων μιλίων» (όταν παιδί τότε βρέθηκε αντιμέτωπος με τους γίγαντες Nuvolari και Varzi) και τώρα, με ασημένια πλέον μαλλιά τα οποία του έχουν χαρίσει το πιο πάνω ψευδώνυμο, δεν λέει να τα βάλει ακόμη κάτω: Θέλει να κερδίσει επιτέλους τη σπουδαιότερη κούρσα στη Γη. 

Με το πρώτο φως της αυγής, αυτός και η αγαπημένη του γυναίκα, Isabella, που τον συντροφεύει σε κάθε προπόνηση (γυναίκα με σθένος!), φτάνουν στη μικρή, γραφική πόλη της Piadena, η οποία δεν απέχει πολύ από το φινάλε του αγώνα και την ένδοξη πόλη της Brescia, που σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος του μαραθώνιου αγώνα.

Piero Taruffi (η «Ασημένια Αλεπού») μαζί με τη γυναίκα του Isabella

Σταθμεύουν την αγωνιστική Ferrari τους στο πλάι του δρόμου, έξω από ένα μικρό café και ενόσω  περιμένουν τον ιδιοκτήτη του να βάλει τα κλειδιά στην πόρτα, κάνουν μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Ο 50χρονος Ρωμαίος με το σουρωμένο μέτωπο, νικητής στη Formula 1 με διατριβή στη θεωρεία της αγωνιστικής οδήγησης, κοιτάζει πέρα από τη διασταύρωση των γραμμών του τρένου -από τις πολλές που θα πρέπει να διασταυρώσει κατά τη διάρκεια του αγώνα- και διακρίνει μια στροφή σε σχήμα «S» η οποία περνά σαν φίδι ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών. Το έμπειρο μάτι της «Ασημένιας Αλεπούς» παρατηρεί στη συνέχεια το χρυσαφένιο φως του ήλιου που διαχέεται μέσα από τις καμάρες και κολόνες των σπιτιών, οι οποίες δεν επιτρέπουν στους διαγωνιζόμενους να δουν τι κρύβεται πίσω τους, και βλέπει -καθώς εστιάζει με προσοχή μέσα απ’ αυτές- να διακρίνεται (μόλις!) μια δεύτερη στροφή, επίσης σε σχήμα «S», την οποία σημειώνει στο μυαλό του. 

Καθώς στέκει στη μέση του δρόμου, στην είσοδο της πρώτης στροφής, διακρίνει ένα μικρό τετράγωνο στα αριστερά (είναι το σημείο όπου σταθμεύουν τα κάρα με την πραμάτεια τους στο εμπορικό κέντρο της πόλης) και ευθύς το μυαλό της πονηρής αλεπούς αστράφτει. «Εάν περάσω πάνω από αυτό το κομμάτι ασφάλτου την ώρα της κούρσας, τότε θα μπορέσω να πλατύνω τον δρόμο, να μπω και να βγω από τα «σίγμα» των δίδυμων στροφών με περίπου 15 περισσότερα χλμ./ώρα από τους αντιπάλους μου (στα 200 σχεδόν χλμ./ώρα) και να έχω έτσι την υπεροχή στην ευθεία των πέντε χιλιομέτρων η οποία βγάζει από τα στενά της Piadena».

Και με αυτή τη σκέψη ο Piero Taruffi επιστρέφει στο μικρό café για να απολαύσει ένα cappuccino με τη γυναίκα του και αμέσως μετά την πρώτη ρουφηξιά, τοποθετεί κάτω το φλιτζάνι, της παίρνει το χέρι και της λέει: «Εάν κερδίσω το Mille Miglia, θα κρεμάσω για πάντα το κράνος μου».

Το χρέος απέναντι στο δράκοντα

Ο Μαρκήσιος de Portago ξυπνά γύρω στις 4:00 τα ξημερώματα της 12ης Μαΐου, έχοντας καρφωμένο στο μυαλό του τον αριθμό 531: το λευκό νούμερο που κοσμεί την πορφυρή Ferrari του και που υποδεικνύει την ώρα της δικής του εκκίνησης από τη ράμπα του Mille Miglia. Χρήσιμο πάντα διακριτικό για τους θεατές, που θα πλημυρίσουν τις στράτες. 

Ο αριστοκράτης πιλότος αισθάνεται υποχρεωμένος απέναντι στον Enzo Ferrari, τον «Δράκο» του Maranello, ο οποίος εμπιστεύτηκε στον ίδιο -έναν ερασιτέχνη πιλότο- ένα από τα γρηγορότερά του μοντέλα για τη θρυλική κούρσα. Το αφεντικό (που είτε ως manager είτε ως ιδιοκτήτης ομάδας κέρδισε το Mille Miglia 12 φορές προηγουμένως) προτιμά να αφήσει στα χέρια του πιο έμπειρου Gendebien το υποδεέστερο όχημα τύπου GT, γνωρίζοντας ότι ο Βέλγος έχει την ικανότητα να νικήσει τις αντίπαλες Mercedes στην εν λόγω κατηγορία.

Ο Portago ετοιμάζει στα γρήγορα τη βαλίτσα με το κράνος και τα γάντια του, φορά πάνω από τα συνηθισμένα ρούχα του το μαύρο δερμάτινο σακάκι του και αμέσως κατεβαίνει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου στο Manerbio (όπου διαμένουν οι περισσότεροι πιλότοι και προσωπικό της Ferrari) όπου συναντά τον συνοδηγό του για πρωινό, λίγο πριν από το ρομαντικό, γεμάτο θανάσιμες παγίδες ταξίδι τους σε αυτήν, την 24η έκδοση των «Χιλίων Μιλίων» στους ανοικτούς δρόμους της Ιταλίας.

Ο Ed Nelson, 40 ετών από τη Χονολουλού, πρώην ναυτικός, πυγμάχος, όπως και ο άνθρωπος που μύησε τον Portago στους ριψοκίνδυνους αγώνες με έλκηθρο (ο Ισπανός τερμάτισε τέταρτος με τα τρία ξαδέλφια του στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες ένα χρόνο προηγουμένως) παραγγέλνει ένα τσάι με γάλα για τον συνάδελφό του, ο οποίος δείχνει κάπως νευρικός καθώς ανάβει ένα ακόμη τσιγάρο. 

Στο τραπέζι κάθετε επίσης ο αγωνιστικός διευθυντής της Ferrari, Romolo Tavoni, στον οποίο ο Portago παραδίδει (προς έκπληξη του Ιταλού) το διαβατήριο και ένα εμπιστευτικό βιβλιαράκι, με οδηγίες να τα παραδώσει -εάν οτιδήποτε πάει στραβά στον ίδιο- στη γυναίκα και στη μητέρα του.

Καθώς οι δύο άντρες συζητούν ο Portago, που δεν προσέχει το γκαρσόνι που πλησιάζει το τραπέζι τους, κάνει μια απότομη χειρονομία και ρίχνει κάτω το φλιτζάνι με το τσάι, το οποίο γίνεται θρύψαλα στα πόδια τους. Το πρόσωπο του Ισπανού αριστοκράτη αμέσως παγώνει και γίνεται λευκό σαν το γάλα που έχει χυθεί στο πάτωμα. Ο ίδιος δείχνει τρομοκρατημένος, όχι γιατί θα πρέπει να πληρώσει τη ζημιά, αλλά γιατί κάτι τέτοιο θεωρείται γρουσουζιά στη δική του χώρα.

Ο μαρκήσιος, ο βαρόνος, ο κόμης, ο ιππότης και η «ασημένια αλεπού»

Την ομάδα της Ferrari για το Mille Miglia του 1957 απαρτίζουν, εκτός από τους Portago, Gendebien και Taruffi, o Γερμανός κόμης Wolfgang von Trips (άλλος ένας αριστοκράτης πιλότος) και ο πολύ ταχύς Άγγλος Peter Collins, τον οποίο ο Enzo Ferrari λατρεύει σαν τον γιο του, ίσως γιατί ο τελευταίος έκανε παρέα στον πραγματικό του γιο, Alfredino, που έχασε τη ζωή του ένα χρόνο προηγουμένως σε ηλικία 24 ετών, λόγω της μυϊκής δυστροφίας από την οποία έπασχε.

O 25χρονος Collins, ο άνθρωπος που θυσίασε τον παγκόσμιο τίτλο της Formula 1 το 1956, παραδίδοντας στη μέση του αγώνα στη Monza το μονοθέσιο του στον ηγέτη-πιλότο της Scuderia Ferrari, Juan Manuel Fangio, επιτρέποντας με αυτό τον ιπποτικό τρόπο στον Αργεντινό θρύλο να στεφτεί για τέταρτη φορά πρωταθλητής («έχω ακόμη χρόνο μπροστά μου εγώ») έχει για συνοδηγό του στο Mille Miglia τον σπουδαίο, ρωσοπολωνικής καταγωγής φωτογράφο Louis Klementaski. Ο επίσης πολύ ταχύς von Trips, που όπως ο Taruffi επιλέγει να αγωνιστεί χωρίς συνοδηγό, είναι -ως Γερμανός- ο λιγότερο συναισθηματικός και πιο ψύχραιμος από όλους.   

O Peter Collins στο τιμόνι της Ferrari 315 S και ο Enzo Ferrari (με τα γυαλιά στο κέντρο)

Οι τελικές ταχύτητες των υπερβολίδων της Ferrari (315 S) χαϊδεύουν τα 300 χλμ./ώρα και εάν αναλογιστεί κανείς πως για δέκα και πλέον ώρες, στον ήλιο και στη βροχή, οι πιο πάνω «μυθολογικοί» ήρωες θα ξύνουν τοίχους, δέντρα, τηλεγραφικούς πυλώνες, πέτρινες γέφυρες, χαντάκια, γκρεμούς (ενόσω διασταυρώνουν τα Απέννινα όρη) επικίνδυνες ισόπεδες διασταυρώσεις, κατώφλια σπιτιών, όπως και… αμέτρητα κορμιά (ολόκληρη η Ιταλία θα βγει στις στράτες για να προϋπαντήσει τους μονομάχους του Mille Miglia) τότε μπορεί να αντιληφθεί γιατί μια νίκη στη συγκεκριμένη κούρσα ισοδυναμεί με 100 νίκες στη Formula 1 (σ.σ. 200 με τα σημερινά δεδομένα). 

Η πλάστιγγα γέρνει προς την πλευρά της Scuderia Ferrari από νωρίς, εφόσον η αντίπαλη ομάδα της Maserati αντιμετωπίζει προβλήματα από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα του αγώνα: o θρυλικός Stirling Moss, νικητής του αγώνα με τη Mercedes το 1955, εγκαταλείπει πριν ακόμη φανεί η Padova στον ορίζοντα, ενώ ο λιονταρόψυχος Γάλλος Jean Behra δεν εκκινεί καν έπειτα από σοβαρό ατύχημα στα δοκιμαστικά. Ο πιλότος με το ψεύτικο αυτί (αποτέλεσμα ενός παλιού δυστυχήματος) φημίζεται για το θερμό ταπεραμέντο του και δύο χρόνια αργότερα, έπειτα από διαφωνία με τον Tavoni στο Γαλλικό Grand Prix, σωριάζει τον manager της Ferrari με μια γροθιά στο πάτωμα και η καριέρα του με τη Scuderia φτάνει έτσι πρόωρα στο τέλος της (το ίδιο και η ζωή του, αφού μέχρι το τέλος της χρονιάς θα την έχανε στην τρομακτική πίστα AVUS στο Βερολίνο, πίσω από το τιμόνι μιας Porsche).

Wolfgang von Trips

Ο 29χρονος Wolfgang von Trips οδηγεί από την αρχή την κούρσα με τη Ferrari του, που φέρει τον αριθμό 532, δείχνοντας το δρόμο στους υπόλοιπους από την Brescia μέχρι την Αδριατική ακτή. Καθώς προσεγγίζει όμως την Ancona, βλέπει στους καθρέφτες του την δίδυμη κόκκινη βολίδα με τον αριθμό 534, αυτήν του Collins (που ξεκίνησε όπως μαρτυρούν οι αριθμοί των βολίδων τους δύο λεπτά μετά τον ίδιο) να τον φτάνει με γοργό ρυθμό. Ο Βρετανός γνωρίζει καλύτερα τους ιταλικούς δρόμους από τον Γερμανό και ο τελευταίος, μεθοδικός και μετρημένος όπως πάντα, δεν παίρνει ρίσκα και επιτρέπει στον συνάδελφό του να περάσει μπροστά. Λίγο πριν από την Pescara, ο Trips αφήνει επίσης το δρόμο ανοικτό στη Ferrari με τον αριθμό 535, αυτήν του ντόπιου ήρωα Taruffi -που γνωρίζει τη διαδρομή όπως τη γέρικη παλάμη του- και περιορίζεται στην τρίτη θέση. Όλη αυτή την ώρα ο Portago ακολουθεί τους τρεις συνάδελφούς του με τη δική του Ferrari. 

Ο Collins, που μόλις πρόσφατα έχει παντρευτεί την γοητευτική Αμερικανίδα ηθοποιό Louise King (ο γάμος αυτός δεν άρεσε στο Ferrari γιατί ο ίδιος πίστευε πως τα θηλυκά αποσπούν την προσοχή των πιλότων του) βρίσκεται πραγματικά στο απόγειο της δόξας του. Ο Βρετανός άσος οδηγεί την κούρσα με σθένος και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τον σταματήσει. Δείχνει να έχει τη βολίδα του πάντοτε υπό έλεγχο. Ακόμη και όταν την οδηγεί με το ένα χέρι, καθώς το άλλο τραβά πίσω στο κάθισμα τον φωτογράφο συνοδηγό του, που έχει δύο κάμερες τυλιγμένες στο λαιμό του, οι οποίες τον βοηθούν να απαθανατίσει τον μύθο του Mille Miglia.

Η Collins σε δράση, σε μια από τις αθάνατες φωτογραφίες του συνοδηγού του

Η «Αιώνια πόλη, η πρωτεύουσα Ρώμη, δεν αργεί να φανεί στον ορίζοντα. Οι αγωνιστικές βολίδες γλιστρούν θεαματικά πάνω στις πέτρινες πλάκες των δρόμων της, ενώ τα σβέλτα χέρια των πιλότων δουλεύουν υπερωρίες στο τιμόνι για να αποφύγουν πιθανή σύγκρουση με το ένθερμο πλήθος. Οι θεατές στέκουν κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου και αποτραβιούνται απ’ το διάβα του πιλότου λίγο πριν αυτός τους πατήσει.

Collins, Taruffi και von Trips εξακολουθούν να οδηγούν την κούρσα, ενώ ο Gendebien, που πιλοτάρει τη δική του 250 GT όπως ένας μανιακός, γράφει απίθανους χρόνους με το υπέροχο όχημα που σχεδίασε ο αγαπημένος φίλος και συμπολίτης του Enzo Ferrari, Sergio Scaglietti. Μεταξύ Rieti και Roma ο Βέλγος άσος είναι ταχύτερος ακόμη και από τις δυνατότερες Ferrari. Το ίδιο συμβαίνει καθώς περνά μέσα από τα περάσματα Futa και Raticosa των Απεννίνων και από την Bologna μέχρι την Piacenza, γεγονός που του επιτρέπει να βρεθεί στην τέταρτη θέση της γενικής, μπροστά πλέον από τον… Portago.

Peter και Louise Collins 

Καθώς κάνει τη δική του μικρή στάση στη Ρώμη (για άλλη μια σφραγίδα στα χαρτιά και έναν γρήγορο τεχνικό έλεγχο από τους μηχανικούς του) ο Ισπανός αριστοκράτης βλέπει προς έκπληξή του την ηθοποιό Linda Christian (άλλη μια από τις φιλενάδες του!) να τον προσεγγίζει. Η όμορφη κοπελιά με το μαντίλι στα μαλλιά, σκύβει στο πιλοτήριο, δίνει ένα χαρτάκι με μια σημείωση στον μνηστήρα της και ένα φιλί στα χείλη. Η ίδια παρατηρεί πως τα μάτια του συνοδηγού του Ισπανού μοιάζουν υπνωτισμένα και καθώς η Ferrari τους επιταχύνει βιαστική και αφήνει πίσω τους δρόμους της «Αιώνιας πόλης», μεταφέροντας μαζί της τον συγκλονιστικό της θόρυβο, τα βλέμματα των δύο αντρών μοιάζουν να ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο…

H Linda Christian συναντά και αποχαιρετά τον Portago στα μισά της διαδρομής στη Ρώμη

Ο Ισπανός «ματαδόρ» περνά στην επίθεση  

Μετά τις μαγευτικές πόλεις της Τοσκάνης, Siena και Firenze (Φλωρεντία), και τα δύσκολα και εξαντλητικά περάσματα μέσα από τα Απέννινα όρη, οι πιλότοι φτάνουν στη Bologna για την τελευταία κρίσιμη στάση τους. Το κατάμαυρο από το λάδι πρόσωπο της «Ασημένιας Αλεπούς» δείχνει εξαντλημένο, ωστόσο, ο 50χρονος βετεράνος, ο οποίος ακούει εδώ και ώρα το σύστημα μετάδοσης της Ferrari του να διαμαρτύρεται, αρνείται να τα βάλει κάτω και να εγκαταλείψει την κούρσα.

Ο «Δράκος» του Maranello, που επισκέπτεται την Bologna από τη γειτονική Modena, τον ενθαρρύνει να συνεχίσει, λέγοντάς του πως η δίδυμη βολίδα του Collins -που τρέχει μπροστά του- αντιμετωπίζει επίσης προβλήματα. Ο Taruffi πατά γκάζι και αφήνει πίσω του τον Enzo Ferrari μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης.

Ο Portago πληροφορείται με τη σειρά του από το αφεντικό πως η Ferrari με τον αριθμό 417, αυτή του Gendebien, που ξεκίνησε από τη ράμπα εκκίνησης της Brescia 74 λεπτά πριν από τον ίδιο, έχει φτάσει σχεδόν στο τέρμα (πίσω στη Brescia δηλαδή) και ότι τα λεπτά που τους χωρίζουν είναι περισσότερα από 74. Οι μηχανικοί της Ferrari θέλουν να ρίξουν μια ματιά στο ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο του Ισπανού αλλά ο ίδιος δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο. Το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι να φτάσει τον μικρό «Σκίουρο των Αρδεννών» και να ξεπλύνει την ντροπή…

Η 250 GT του εκπληκτικού Gendebien ήταν ταχύτερη από τις δυνατότερες Ferrari στο επικίνδυνο πέρασμα της Futa

Η ερυθρή βολίδα με τον λευκό αριθμό 531 αρχίζει λοιπόν να ντριφτάρει σαν τρελή στις στράτες της εξοχής, αφήνοντας πίσω της τα καταπράσινα λιβάδια με τα μοσχομυριστά λουλούδια της ανοιξιάτικης φύσης καθώς κατευθύνεται με ορμή από την Mantova προς τον μικρό δήμο του Guidizzolo. Τα μπαρουτοκαπνισμένα πρόσωπα των Portago και Nelson, ύστερα από δέκα και κάτι ώρες εξουθενωτικής οδήγησης, έχουν αποτυπωμένο επάνω τους κάθε σημάδι, βίο και καρπό της Ιταλίας.

Καθώς επιταχύνουν στη μεγάλη ευθεία που διασχίζει το μικρό χωριό Cavriana, προσπερνώντας βιαστικά το πολύχρωμο πλήθος που αγαλλιάζει τη στράτα, η βελόνα στο ταχύμετρο της Ferrari πλησιάζει τα 250. Άξαφνα, οι δυο άντρες ακούν ένα τρομακτικό μπαμ στο αριστερό μπροστινό μέρος του οχήματός τους. Τα ολόλευκα, γουρλωμένα μάτια τους αστράφτουν στο κατάμαυρο πρόσωπό τους καθώς η βολίδα τους βγαίνει εκτός ελέγχου. Τα σβέλτα χέρια του Ισπανού αριστοκράτη αρπάζουν στιγμιαία την ουρά της Ferrari, η οποία ωστόσο αρνείται να χορέψει μαζί του το παράφορο αυτό φλαμένκο του θανάτου.  

Το ανεξέλεγκτο όχημα κατευθύνεται προς το πλήθος, χτυπά πρώτα πάνω στο ανάχωμα στην άκρη του δρόμου και στη συνέχεια εκτοξεύεται ψηλά στον αέρα. Ενόσω πετούν, οι δυο γενναίοι άντρες βλέπουν τη ζωή τους να περνά από μπροστά τους σαν κινηματογραφική ταινία προτού η βολίδα τους χτυπήσει με τρομερή σφοδρότητα έναν ξύλινο πυλώνα (τον οποίο μοιράζει στα δυο) και εντέλει προσγειωθεί στην απέναντι πλευρά του δρόμου μέσα σε ένα χαντάκι.

Πρώτος στο σημείο του φρικτού ατυχήματος φτάνει ο Gino Munaron με μια Ferrari TRC που διαγωνίζεται σε μια από τις χαμηλότερες κατηγορίες. Ορισμένα μόλις λεπτά προηγουμένως, είδε τη βολίδα με τον αριθμό 531 να τον προσπερνά σαν σίφουνας. Ο Ιταλός οδηγός σταματά τρομοκρατημένος το όχημα του καθώς αντικρίζει τώρα μπροστά του, στην άκρη του δρόμου, άψυχα κορμιά αγοριών και κοριτσιών. Εννέα συνολικά θεατές, μεταξύ αυτών πέντε παιδιά, κείτονται νεκρά στην άσφαλτο ως αποτέλεσμα του ατυχήματος του Portago, το οποίο προκλήθηκε από ένα σκασμένο ελαστικό.

Ο Munaron διακρίνει στη συνέχεια, βυθισμένο στο χαντάκι, γύρω από τα συντρίμμια της κόκκινης βολίδας, το άψυχο κορμί του Ed Nelson και πάρα δίπλα (μοιρασμένο στο δυο!) το επίσης άψυχο κορμί του Μαρκησίου Alfonso de Portago. Κι όλα αυτά 49 μόλις χιλιόμετρα (20 περίπου λεπτά) πριν από το τέλος της κούρσας των «χιλίων μιλίων».

Τυλιγμένο στα στραπατσαρισμένα μέταλλα και στα αίματα είναι το χαρτάκι που έδωσε η Linda Christian στον ερωμένο της λίγο πριν από το «φιλί του θανάτου» στη Ρώμη, το οποίο έγραφε επάνω: “You are fourth. Te quiero mucho” («Βρίσκεσαι στην τέταρτη θέση. Σ’ αγαπώ πολύ»).

Το πιο δραματικό φινάλε

Εκατό χιλιόμετρα πριν από το τέλος του αγώνα, ο Piero Taruffi αρχίζει να βλέπει στους καθρέπτες του μια κόκκινη κουκίδα. Είναι η Ferrari του κόμη von Trips ο οποίος -υπομονετικά και ψύχραιμα- ξεκινά να ανεβαίνει πάλι δυναμικά, προσθέτοντας ψυχή πίσω από το βολάν του. Οι δρόμοι γύρω από τα περίχωρα της Mantova «προσπερνούν» τα λιβάδια και τα σπίτια με τρομερή ταχύτητα αφού αυτό είναι το πιο γρήγορο τμήμα της διαδρομής. Η κουκκίδα στους καθρέπτες του παλιού μονομάχου γίνεται όλο και πιο μεγάλη, μέχρι που ο Γερμανός φτάνει τον Ιταλό (τα προβλήματα στο σύστημα μετάδοσης της Ferrari του γίνονται όλο και χειρότερα) και τον προσπερνά, στρέφοντας τώρα το στόχαστρό του προς τον πρωτοπόρο Peter Collins.

Προτού όμως το κάνει αυτό, Trips και Taruffi πλησιάζουν τη μικρή πόλη της Piadena και ο Ιταλός αρχίζει να καταστρώνει το σχέδιο που μελέτησε καλά πριν από την κούρσα. Η «Ασημένια Αλεπού» σχεδόν μυρίζεται την ευκαιρία στον αέρα. Λίγο πριν εισέλθουν στα στενά της πόλης, ο Taruffi τοποθετεί ανοικτά τη Ferrari του, περνώντας πάνω από εκείνο το τετράγωνο του δρόμου όπου συνήθως σταθμεύουν τα κάρα (ευτυχώς τη μέρα του αγώνα δεν είναι κατειλημμένο) και αυτό του επιτρέπει να μπει και να βγει από τα «σίγμα» των δίδυμων στροφών με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από τον Γερμανό κόμη.

Καθώς μπαίνουν στη μεγάλη ευθεία που ακολουθεί, ο Taruffi προσπερνά τον ανυποψίαστο Trips ο οποίος, βλέποντας όλη αυτή την ταχύτητα και άνεση με την οποία τον αφήνει πίσω ο αντίπαλός του, δεν αντιλαμβάνεται ότι η Ferrari που έχει τώρα μπροστά του αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο Taruffi κάνει αμέσως σινιάλο στον Trips να κόψουν ταχύτατα -να μην πάρουν άλλα ρίσκα- και ο ευγενής Γερμανός, ως γνήσιος gentleman, προκειμένου να μην στρεσάρει άλλο τα καταπονημένα φρένα της δικής του βολίδας, υπακούει στον 20 χρόνια μεγαλύτερο συνάδελφό του. Έτσι κι αλλιώς, η μάχη τους είναι για τη δεύτερη μόλις θέση και με το αποτέλεσμα αυτό ο «Δράκος» του Maranello θα είναι ευχαριστημένος μαζί του.   

Οι δύο άσοι της Scuderia Ferrari εισέρχονται στην τελική ευθεία της Brescia υπό τις επευφημίες και τις φωνές του ένθερμου πλήθους που πνίγει τον θόρυβο των βολίδων τους καθώς Taruffi και Trips σταυρώνουν -σχεδόν μαζί- τη γραμμή τερματισμού. Ο Ιταλός, που συμπληρώνει τα 1597 χιλιόμετρα του αγώνα σε 10 ώρες, 27 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα, με μέση ωριαία ταχύτητα 152.63 χλμ., αντικρίζει καθώς φρενάρει στην άκρη του δρόμου τη γυναίκα του Isabella, η οποία αναφωνεί στον ίδιο: «κέρδισες, κέρδισες, κέρδισες! Κέρδισες το Mille Miglia». Ούτε ο ίδιος ούτε ο Trips γνωρίζουν ακόμη πως η Ferrari του Collins εγκατέλειψε την κούρσα στην Parma.

Η «Ασημένια Αλεπού» αντιλαμβάνεται πως η άρτια μελετημένη μανούβρα που τόλμησε στην Piadena είναι εκείνη που του εξασφάλισε τη νίκη.

Καθώς ο Taruffi πανηγυρίζει τη νίκη του, ο Olivier Gendebien (που τερμάτισε προ πολλού την κούρσα με τη δική του GT Ferrari, έχοντας σπάσει το ρεκόρ μεταξύ Mantova και Brescia) σταματά καθοδόν προς το Τορίνο σε ένα μπαρ, όπου πληροφορείτε τα νέα για τον τερματισμό του στην τρίτη θέση της γενικής και για το τραγικό ατύχημα του Portago. Ενόσω πίνει το ποτό του, στα μάτια του «λύκου» υπάρχει μόνο μελαγχολία. 

Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, την ώρα ακριβώς που το πλήθος της Brescia υποδεχόταν το νικητή μέσα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς και ζητωκραυγές, πενήντα σχεδόν χιλιόμετρα πιο πίσω, στους εξοχικούς δρόμους της Cavriana, ακούγονταν μόνο λάστιχα να σφυρίζουν, χτυπήματα, σπαραγμοί και κραυγές τρόμου.

H «Ασημένια Αλεπού», που δεν γνωρίζει ακόμη ότι το Mille Miglia που μόλις κέρδισε θα είναι το τελευταίο στην ιστορία, παίρνει το χέρι της γυναίκας του και περπατά για πάντα μακριά από τις πίστες, όπως ακριβώς της υποσχέθηκε, συνεχίζοντας τη ζωή του μέχρι τα 81, εν αντιθέσει με τον συνάδελφό του Alfonso de Portago που παρέμεινε για πάντα νέος.

Την επομένη κιόλας του αγώνα, 13 Μαΐου 1957, η ιταλική κυβέρνηση κηρύσσει την απαγόρευση του Mille Miglia, με τον Enzo Ferrari να κατηγορείται για ανθρωποκτονία και το Βατικανό να παρομοιάζει τον ίδιο με έναν «σύγχρονο Κρόνο που καταβροχθίζει τα παιδιά του».

«Στην Ιταλία δεν σε κατηγορούν αν είσαι κλέφτης, εγκληματίας ή δολοφόνος» λέει ο «Δράκος» του Maranello μετά την αθώωση του «σε κατηγορούν μόνο όταν είσαι επιτυχημένος»._Δημήτρης Γιόκκας  

Μοντέλο της Ferrari 315 S του Taruffi

Μοντέλο της Ferrari 250 GT Scaglietti του Gendebien 

σ.σ. Κατ’ ακρίβεια, το «καταραμένο» αυτοκίνητο του Portago θα οδηγούσε αρχικά ο νεαρός Cesare Perdisa (ο οποίος αποσύρθηκε από τους αγώνες μετά το θανατηφόρο ατύχημα του εξαιρετικού Ιταλού πιλότου της Ferrari Eugenio Castellotti που συνέβη δύο μήνες πριν από το Mille Miglia) με τη θέση αυτή να προσφέρεται αργότερα στον χαρισματικό Luigi Musso (ο οποίος τελικά αρρώστησε) προτού ο «κλήρος» πέσει τελικά στον Ισπανό.