Ένα αεροπορικό δυστύχημα σταμάτησε τον πολλά υποσχόμενο πιλότο της F1 Carlos Pace, με το αξεπέραστο στιλ από το Σάο Πάολο, όταν τίποτε άλλο δεν φαινόταν ικανό να τον ανακόψει.

Παρακολουθήστε εδώ: 50 νίκες και μια κηδεία! | Speedzone Podcast EP42

Ο Jose Carlos Pace γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1944 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Αρχής γενομένης στις 4 Μαρτίου 1972 έλαβε μέρος σε 73 Grand Prix, που του απέφεραν μια νίκη, μια pole-position και έξι τερματισμούς στο βάθρο των νικητών. Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 συγκέντρωσε συνολικά 58 βαθμούς. Η είσοδός του στους αγωνιστικούς στίβους έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, την ίδια εποχή που ξεκινούσαν να γράφουν τη δική τους ιστορία οι αδελφοί Emerson και Wilson Fittipaldi. To 1970 ταξίδεψε στην Ευρώπη για να συμμετάσχει στο Βρετανικό Πρωτάθλημα της Formula 3, κατακτώντας μάλιστα και τον τίτλο στη Forward Trust με μια Lotus-Ford-Holbay. Τον επόμενο χρόνο μετακινήθηκε στη Formula 2 για να οδηγήσει τη γαλάζια March του Frank Williams, με την οποία μετείχε σε έξι αγώνες, δίχως να κερδίσει βαθμούς.

Παρά ταύτα, το 1972 βρέθηκε στη Formula 1 οδηγώντας και πάλι για τον Frank Williams, που τότε ζούσε τα πρώτα του πέτρινα χρόνια στο θεσμό. Στο τέλος εκείνης της αγωνιστικής περιόδου είχε συγκεντρώσει 2 βαθμούς, καταλαμβάνοντας τη δέκατη όγδοη θέση στην τελική κατάταξη των οδηγών. Το καλύτερο αποτέλεσμά του ήταν η δεύτερη θέση στο εκτός πρωταθλήματος Victory Race, ενώ έλαβε επίσης μέρος σε μερικούς αγώνες της Formula 2 και της κατηγορίας Can-Am.

Τα πράγματα από αγωνιστικής πλευράς πήγαν καλύτερα το 1973, με τον Carlos Pace να οδηγεί για την ομάδα του John Surtees. Mε μια τέταρτη θέση στη Γερμανία και με τον τερματισμό του στην τρίτη θέση του βάθρου των νικητών στην Αυστρία, αγώνες στους οποίους σημείωσε και τον ταχύτερο γύρο, κατατάχθηκε ενδέκατος στην τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος των οδηγών. Επίσης, με τα μονοθέσια του Surtees έλαβε μέρος και σε τρεις αγώνες της Formula 2. Tην ίδια χρονιά χρημάτισε και εργοστασιακός οδηγός στις Ferrari 312PB του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Σπορ Αυτοκινήτων, όπου συνοδηγώντας με τον Arturo Merzario ολοκλήρωσε δεύτερος στα 1000 χιλιόμετρα του Nürburgring και στις 24 ώρες του Le Mans (όπου ξεκίνησε από την pole position), ενώ στο Watkins Glen ανέβηκε τρίτος στο βάθρο των νικητών.

Bernie Ecclestone – Gordon Murray – Carlos Pace

Στο cockpit των Brabham
Το 1974 φάνηκε ότι θα εξελιχθεί καλά για τον Carlos και την Surtees, μετά την τέταρτη θέση που κατέλαβε στο δεύτερο αγώνα της χρονιάς, που ήταν το Grand Prix της πατρίδας του. Όμως, ζητήματα οικονομικής φύσης του ιδιοκτήτη της ομάδας, τον ανάγκασαν πολύ σύντομα να μείνει χωρίς τιμόνι. Ο Βραζιλιάνος από το Sao Paolo εμφανίστηκε ξανά, ύστερα από λίγους μήνες, στο Γαλλικό Grand Prix. Αυτή τη φορά ήταν στο cockpit μιας ξεπερασμένης Brabham BT42 της John Goldie Exagon Racing, με την οποία δεν κατόρθωσε ούτε να ξεπεράσει τη διαδικασία των χρονομετρημένων δοκιμών και να προκριθεί για τον αγώνα. Μικρό το κακό γι αυτόν, αφού στην επόμενη αναμέτρηση που διεξήχθη στο Brands Hatch παρουσιάστηκε στην πίστα ως μέλος της εργοστασιακής ομάδας της Brabham, στο πλευρό του Αργεντινού Carlos Reutemann.

Με το team να βρίσκεται τότε στην ιδιοκτησία του Bernie Ecclestone, o Pace κέρδισε το πρώτο του θετικό αποτέλεσμα στη Monza, όπου τερμάτισε πέμπτος, σημειώνοντας και τον ταχύτερο γύρο. Στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στο Watkins Glen κατατάχθηκε δεύτερος πίσω από τον ομόσταυλό του, σε ένα θριαμβευτικό 1-2 για τις Brabham BT44. To 1975 oι Brabham με τον κινητήρα V8 Cosworth αναβαθμίστηκαν και ισχυροποιήθηκαν περαιτέρω, με αποτέλεσμα στο τέλος εκείνης της αγωνιστικής περιόδου να καταλάβουν τη δεύτερη θέση πίσω από τη Ferrari στο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. O δεύτερος αγώνας της χρονιάς ήταν το Grand Prix Βραζιλίας, στο οποίο ο Carlos Pace με την ΒΤ44Β σημείωσε τη μοναδική του νίκη στη Formula 1. H πρώτη pole-position ήρθε για τον ικανότατο Λατινο-Αμερικάνο στον αμέσως επόμενο αγώνα, στην πίστα του Κyalami. Δύο ακόμα τερματισμοί στο βάθρο των νικητών, στο πριγκιπάτο του Μοnaco και στο πρώην στρατιωτικό αεροδρόμιο του Silvertone, τον βοήθησαν να κατακτήσει την έκτη θέση στην τελική κατάταξη των οδηγών.

Tα προβλήματα του boxer της Alfa
Η επιλογή του Ecclestone να εξοπλίσει τα αγωνιστικά του μονοθέσια για το 1976 με τους 12κύλινδρους boxer κινητήρες της Αlfa Romeo, αντικαθιστώντας τον επιτυχημένο Cosworth, έβλαψε την πορεία όλης της ομάδας. Για τον Pace και τον Reutemann οι εγκαταλείψεις διαδέχονταν η μια την άλλη, με αιτία πάντοτε τα μηχανικά προβλήματα. H εξήγηση αυτής της αποτυχίας, ήταν απλή: Το ιταλικό μοτέρ εξόπλιζε τις ΤΤ33 του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Σπορ Αυτοκινήτων, σε μια εποχή που από εκείνο τον θεσμό έλειπε ο σοβαρός ανταγωνισμός. Έτσι, βάδιζε από νίκη σε νίκη, χωρίς να ζορίζεται. Στη Formula 1 όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς, με συνέπεια τα μηχανικά μέρη του να μην αντέχουν τόση πίεση και εξαιτίας αυτής να παρουσιάσει μια σειρά βλαβών που έφερε πίσω όλη την ομάδα. Την κατάσταση χειροτέρεψε και το γεγονός ότι ήταν βαρύτερος και περισσότερο βενζινοβόρος από τον Cosworth. Ο Carlos Pace τελείωσε το πρωτάθλημα των οδηγών στη δέκατη τέταρτη θέση, ενώ ο Carlos Reutemann είχε φύγει από την ομάδα προτού τελειώσει η αγωνιστική περίοδος.

Το αναπάντεχο τέλος…
Οι τεχνικοί της ιταλικής εταιρείας δούλεψαν σκληρά για να βελτιώσουν τα πράγματα υπέρ της Brabham και το 1977 άρχισε με καλούς οιωνούς: O Carlos που είχε πλέον ομόσταυλό του τον John Watson τερμάτισε δεύτερος στην Αργεντινή, ξεκινώντας από την πρώτη σειρά της αφετηρίας και ο δρόμος ήταν ανοικτός για νέες διακρίσεις. O Bραζιλιάνος με το τόσο χαρακτηριστικό στιλ είχε τότε ήδη γίνει και κινηματογραφικός αστέρας, για τις ανάγκες της αφιερωμένης στο motorsport ταινίας Bobby Deerfield, αντικαθιστώντας στις αγωνιστικές σκηνές τον πρωταγωνιστή Al Pacino. Όλα στη ζωή του έμοιαζαν να εξελίσσονται ιδανικά, ώσπου να προκύψει στις 18 Μαρτίου της χρονιάς το θανατηφόρο ατύχημα με το μικρό ιδιωτικό του αεροπλάνο. Δεκατρείς ημέρες νωρίτερα η oικογένεια της Formula 1 είχε θρηνήσει ακόμη δύο ανθρώπους, που χάθηκαν σε ένα ηλίθιο ατύχημα στο Kyalami, τον ταλαντούχο πιλότο της Shadow Tom Pryce και τον Νοτιο-Αφρικανό κριτή Jansen Van Vuuren. Δέκα χρόνια ύστερα από τον απροσδόκητο χαμό του, η πίστα του Interlagos ονομάστηκε προς τιμήν του Autódromo José Carlos Pace.

ΒRABHAM BT44
Σχεδιαστής: Gordon Murray Κινητήρας: Ford Cosworth DFV 90º V8 Bάρος κινητήρα: 168 κιλά Κυβισμός: 2.993 κ.εκ. Διάμετρος x διαδρομή: 85.7 mm x 64.8 mm Σχέση συμπίεσης: 11.0:1 Ισχύς: 460 ίπποι στις 10.500 σ.α.λ. Κιβώτιο ταχυτήτων: χειροκίνητο Hewland FG 400 5 σχέσεων Μετάδοση κίνησης: Στους πίσω τροχούς Μεταξόνιο: 2.413 χλστ. Μετατρόχιο εμπρός: 1.219 χλστ.
Μετατρόχιο πίσω: 1.524 χλστ. Βάρος: 576 κιλά Περίοδος δράσης: 1974-1975

OI NIKEΣ ΤΗΣ BRABHAM BT44
1974 South African GP (Carlos Reutemann, BT44/1)
1974 Austrian GP (Carlos Reutemann, BT44/1)
1974 USA GP (Carlos Reutemann, BT44/1)
1975 Brazilian GP (Carlos Pace, BT44B/2)
1975 German GP (Carlos Reutemann, BT44B/1)

Παρακολουθήστε εδώ: 50 νίκες και μια κηδεία! | Speedzone Podcast EP42